When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ไอ้อุล มึงงอนอะไรมีร่า เด็กมันแอบมองมึงมาตั้งแต่เช้าแล้ว” โทร่าถามอุลที่นั่งจิบชาไม่สนใจอะไร ทำให้เก็นเกิดความสงสัย ว่าทำไมอุลต้องงอนมีร่า “แล้วทำไมมึงต้องมางอนลูกกูด้วย เมื่อวานเหมือนกูจะรู้อะไรมาสักอย่าง แต่กูเสือกจำไม่ได้ หรือเรื่องที่ลูกสาวกูไปเดท อันนั้นกูจดไว้ กูลืมอะไรไปวะ นึกไม่ออก” เก็นพยายามนึกว่าตัวเองลืมอะไรไป แล้วเมื่อวานเขาจดอะไรสักอย่าง แต่ลืมไปแล้วว่าจดทิ้งไว้ที่ไหน “อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน เพราะฉันไม่อยากยุ่งเรื่องของใครอีกแล้ว น่ารำคาญ จะจ้อง จะรอ จะมอง ช่างมัน” อุลมองนานะที่เพิ่งจะเข้ามาห้องโถงใหญ่ ที่ทุกคนมักจะเข้ามานั่งอยู่รวมกัน ในยามที่ไม่มีงาน “ไอ้อุลลลลล แกไปกินรังแตนที่ไหนมา ช่างเหอะ ๆ ฉันจะมาชวนทุกคนไปงานวันเกิด” “ขอปฏิเสธ” อุลตอบออกมาอย่างไร้เยื่อใย กับการเชิญชวนไปงานวันเกิดกับคนเป็นพี่สาว “กูลืมเหี้ยอะไรไปวะ อันเล็กๆ มีแสง ถ้ากูเห็น กูต้องจำได้แน่ ๆ แต