หลายวันต่อมา
อะไรกัน ผมเองก็เป็นคนระวังตัว แต่นี่เมินกันในที่ทำงาน มันอึดอัดรู้ไหม เธอเข้าใจคำว่าทำตัวปกติไหม นี่มันเมินจนเกินปกติแล้ว งี่เง่าโคตรเลย ไม่มีความพอดีเลย
“แกจะมองเค้าตาละห้อยอีกนานไหม” ท่านโทร่าที่นั่งกะหนุงกะหนิงกับเมีย เอ่ยถามผมที่นั่งจิบชาอยู่ที่โซฟา ข้อกล่าวหานี้ ผมรีบปฏิเสธทันที เพราะผมมองเธอเป็นปกติ สาบานว่ามองปกติ แบบที่สงสัยว่าเมื่อไหร่เธอจะเลิกเมินผม ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจว่าเขารู้กันทั้งกาสิโนแล้ว โทร่ารู้ โลกรู้
“อะไร!!!!! ฉันเปล่าสักหน่อย อย่ามาใส่ร้าย”
“อย่าไปแกล้งอุลสิคะ แล้วทำไมอุลต้องมองมีร่าตาละห้อยด้วย” คุณนายนรินทร์เอ่ยถามคนเป็นสามี เอ่ะ!!! ไม่ได้เล่าผมให้เมียฟังงั้นเหรอ
ผมมองท่านโทร่าเรียกหาเอกสารจากท่านไรอีกแล้ว เมื่อเรียกหาเอกสารแบบนี้ ก็แปลว่า!!!! ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูจากคนข้างนอกผมให้ผมนั่งไขว่ห้างเต๊ะท่าจิบชาทันที
“นี่ค่ะเอกสาร ต้องการอะไรอี
