"ไม่ต้องดีกว่า หัวใจของฉัน ฉันดูแลเองได้"
หัวใจแกร่งกระตุกวูบ เหมือนกับว่าหัวใจของกะเพราไม่มีโอกาสให้เขาได้เข้าไปอีกแล้ว นี่ซินะที่เขาว่ากันไว้ คนเรามักจะเห็นความสำคัญเมื่อต้องสูญเสียสิ่งนั้นไป
"ปล่อยเพราได้แล้ว"
หากเขาปล่อยเธอ เขาจะยังได้กอดอีกไหม หากเขาปล่อยเธอไปเธอจะยังให้เขากอดอีกหรือเปล่า เกรย์กระชับท่อนแขนให้แน่นขึ้น รอบดวงตาแดงก่ำจนน่าสงสาร
"นายต้องการอะไร ทำไมไม่ยอมไปสักที"
เขาทำขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่รู้อีกเหรอว่าเขาต้องการอะไร
"ฉันต้องการเธอเพรา ฉันต้องการเธอ"
หากกะเพราสังเกตสักนิดจะรับรู้ได้ว่าน้ำเสียงของคนตรงหน้าสั่นเครือ เกรย์จับกะเพราดันตัวลง ฉีกกระชากอาภรณ์ของกระเพราออกอย่างไม่ใยดี เกรย์ราวกับคนคลุ้มคลั่ง เขาตะปบก้มลงดูดดุนเลียยอดปทุมถันสีสวยของหญิงสาวด้วยความหื่นกระหาย
"ไอ้บ้าเกรย์ ปล่อยนะ!!!!"
สองมือหนาทั้งบีบทั้งเคล้น ทั้งดูดดุนขบกัดจนเกิดเป็นรอยแดง ในเมื่อพูดดีๆ
