Akşamın karanlığı sessizce çöktüğünde, bu vakitler, kurulu saat gibi gece çalışanlarını uyarıyordu. " Hadi!, işe gitme zamanı"
Ayben, kaç zamandır yarı uykulu geçirdiği günlerini, şimdi de başka dertleri dinlemek için kullanacaktı. O büyük pavyon tadilatı bitmiş, salon yeni renkli mobilyalarına kavuşmuştu. Tüm çalışanlar bir müddet ara verdikleri için Ayben, kendisini de miskinleşmiş hissediyordu. Ama o bu durumu "Rahata alışmak değilde, o ortamlardan kaçmak" olarak algılıyordu. Çünkü, daha önceleri ardına bakmadan kapıyı çekip çıkardı, ama artık evde onu bekleyen küçük bir çift göz ve yufka gibi bir yürek vardı...
Hazırlanırken bunlar geldi aklına, Yusufla konuşayım, ne olur ne olmaz, öğrenmeli , bilmeli bunları...
Zamanla oda bu duruma alışacak...
Üzerini değiştiren Ayben, yü
