İstanbul' un gecesi , sabahının sağlamasıdır.
Bu şehri neyle çarpsan , neyle bölsen bu kaos gündüzden geceye, gece' den gündüze bir kısır döngü gibi, karışır gider.
"İstanbul'un kimyası budur işte !"
Araba hareket ettiğinde , geride bıraktıkları isli alevlerin kokusu çabuk yayılmış, itfaiyenin sesi duyulmaya başlamıştı.
Onlar yangını söndürmeye çalışsınlar, bizimkiler, iş önceliğini tartışıyorlardı.
Zeki ve Ayben'in o kinayeli atışmaları sürerken , bir de Zafer bey'in araması, işin içine " tuz biber " ekti.
Zeki, saçlarını yolacak duruma gelmiş, sınırını saklıyamıyordu.
_ Yahu, ben ne kazandım ki! neyi götüreyim bu adama?
Zeki, kızgınlığından konuşurken el işareti yaparak, derdini anlatır.
_ Al !, Zafer abi; " Üçün birini mi diycem?"
He !, Ayben, bunu mu diycem? Söyle bana
