บทที่ 3 หลุดพ้น

1063 Words

บทที่ 3 หลุดพ้น Rrrrr Rrrrr แรงสั่นจากโทรศัพท์ที่วางไว้บนลิ้นชักหัวเตียงทำให้คนตัวโตที่นอนกกกอดร่างบางของเอวาเอาไว้ทำหน้าหงุดหงิดพลางควานหาโทรศัพท์อย่างหัวเสีย [ใครวะ!] “กูเอง” [แล้วกูจะรู้ไหมว่ามึงเป็นใคร] “เพื่อนรักมึงไงไอ้คิม ไอ้ห่ามัวทำอะไรอยู่วะ วันนี้มีสอบนะเว้ย” “ไอ้เหี้ยลูคัสทำไมไม่รีบโทรมาบอกกูให้เร็วกว่านี้วะ!” ร่างของคิมหันต์ดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วออกจากร่างนุ่มทันที เมื่อร่างของคิมหันต์ลุกขึ้นทำให้ร่างของเอวารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแต่เธอกลับนอนนิ่งหันหลังให้เขาดังเดิม [แล้วกูจะรู้ไหมว่ามึงจะตื่นสาย ยังไงก็รีบมาอย่ามัวแต่นอนกกสาว] “เออ” คิมหันต์รีบลุกลนลานลงจากเตียงวิ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที เอวาปรายสายตามองคิมหันต์เมื่อเขาเข้าไปแล้วเอวาจึงลุกขึ้นพิงที่หัวเตียงอย่างเหนื่อยล้า เมื่อคืนเขาทำให้เธอแทบจะไม่นอน แถมร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบที่เป็นจุดจ้ำๆ ไปทั่วทั้งตัว “จะนอนอีกนานไหม” เสียงเข้มของคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนักศึกษาเอ่ยขึ้นพร้อมกับปรายตามองหญิงสาวอย่างนึกขัดใจ “....” “กลับเองแล้วกันนะ ฉันรีบ” “อื้อ” เอวาพยักหน้าตอบ เธอเลือกที่จะตอบเขาไปเพราะถ้าหากไม่ตอบเขาคงรังแกเธออีกแน่ ๆ “ไปละ จุ๊บ” คิมหันต์สาวเท้าตรงเข้ามาที่ตัวของเอวาอย่างรวดเร็วก่อนจะก้มริมฝีปากแตะลงที่แก้มใสของเธอ หญิงสาวนั่งตัวแข็งทื่องุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วเจ้าตัวก็กลับนั่งนิ่งให้เขาหอมเธอได้เสียนี่ มันน่าเจ็บใจชะมัด! “!!!” คิมหันต์รีบวิ่งพรวดออกจากห้องนอนทันทีทิ้งให้เอวานั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว ร่างสูงที่รีบเดินออกจากห้องไปแอบกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยให้กับร่างบางที่นั่งตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกอยู่ ‘หึ ยายเด็กน้อยเอ๊ย’ มหาวิทยาลัย C “ไอ้คิมทางนี้โว้ยย” เสียงเข้มของชายหนุ่มเอ่ยตะโกนเรียกร่างสูงที่เดินเข้ามาในโรงอาหารพลางกวาดสายตามองรอบ ๆ “กว่าจะมาได้นะมึง” เสียงเพื่อนอีกคนเอ่ยทักทำหน้าอย่างรู้ทัน “ไอ้ทึ่มมึงดูรอยที่ตัวมันดิ แม่งจัดหนักเลยไง” “ไอ้สัส กูชื่อออทัมไม่ใช่ทึ่ม!” “เออ ๆ นั่นแหละ จะชื่อไหนก็เหมือนกัน แต่มึงดูสภาพเพื่อนมึงดิ น่าจะฟินตายห่า” “ไอ้ลูคัสมึงก็พูดเกินไป อย่างไอ้คิมมันก็รุนแรงแบบนี้อยู่แล้วเว้ย วู้วว” ‘ออทัม’ เจ้าของใบหน้าคม เป็นลูกครึ่งอเมริกา-ไทย ผิวขาวเรือนผมสีน้ำตาลเข้มริมฝีปากได้รูป ใบหน้ารูปไข่ซึ่งเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ในมหา'ลัย ‘ลูคัส’ เจ้าของใบหน้าหวานราวกับผู้หญิง ผิวขาวราวกับเทพนิยายตัดกับเรือนผมสีดำสนิท เอาเป็นว่าแก๊งนี้เจ้าชู้ทั้งแก๊งแล้วกัน.... “เก็บปากไว้กินข้าวเหอะ พูดมากฉิบ” เสียงของคิมหันต์ทำเอาทั้งสองคนเงียบแล้วมองกันอย่างยิ้มๆ “ทำเป็นเข้ม มึงกกยายเอวาสองคืนเลยนะเว้ย” “เออไอ้ห่า มึงแม่งเลวจริง ๆ” “ก็ยายนั่นอยากปากดีเอง ช่วยไม่ได้นี่หว่า” คิมหันต์เอาลิ้นดุนแก้มอย่างไม่ใส่ใจอะไร “แต่ที่มึงตกลงกับไอ้ทิมไว้คือแค่หนึ่งคืน มึงจะผิดสัญญารึไง” “ไอ้ทิมมันไม่ได้รักแฟนมันสักหน่อย มันจะแคร์อะไรวะ” “แล้วแต่มึงจะคิดแล้วกัน” “พวกมึงไปกันเหอะจะได้เวลาละ ไม่อยากฟังอาจารย์บ่นวะ” ออทัมเอ่ยแทรกตัดประโยคเมื่อถึงเวลาที่จะเข้าเรียนแล้ว อีกด้าน หลังจากที่ฉันจัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อยฉันลากสังขารของตัวเองออกจากห้องของคิมหันต์ทันที ยังดีหน่อยที่คิมหันต์ทิ้งชุดไว้ให้ฉันแต่ก็คงเป็นชุดของสาว ๆ เขานั่นแหละ ฉันเรียกแท็กซี่และตรงไปยังหอพักของฉันทันที โชคดีที่วันนี้ไม่มีเรียนเพราะสภาพของฉันตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่อดนอนมาหลายวัน เขารังแกฉันหนักหน่วง...แต่ร่างกายของฉันก็ดันตอบรับกับสัมผัสของเขา สภาพของฉันมันแย่มากรอยบนตัวเหมือนเป็นสัญลักษณ์ที่ตอกย้ำเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาทำกับฉัน ฉันนอนอยู่บนเตียงตั้งแต่ที่กลับถึงห้องจนตอนนี้ก็ยังไม่ลุกไปไหน ฉันอยู่คนเดียวพ่อแม่อยู่ต่างจังหวัด ฉันสอบติดที่มหาลัยนี้เลยต้องแยกย้ายกับครอบครัวเดินฉันเป็นคนจังหวัดชลบุรีซึ่งระยะทางมาที่มหา'ลัยก็ไกลใช่ย่อย ฉันเลยไม่ค่อยได้กลับไปหาท่านสักเท่าไหร่ “อดทนนะเอวา” ฉันพูดปลอบตัวเองเบา ๆ แม้ว่าจะไม่ได้ช่วยรู้สึกดีขึ้นก็ตาม ติ๊ง! ติ๊ง! ฉันหยิบโทรศัพท์ที่ดังขึ้นก่อนจะเปิดเข้าแอปที่แจ้งเตือนทันที Bella : ยายวาหายเงียบไปเลยนะ Awa : ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายน่ะ Bella : จริงดิ แล้วทำไมไม่บอกฉันจะได้ไปหาแกที่ห้อง Awa : พักผ่อนเดี๋ยวก็หายน่า Bella : ฉันมีข่าวดีจะมาบอกด้วย Awa : ?? Bella : เจ๊มิ้นเขาอยากให้ฉันและก็แกไปเป็นพริตตี้ในงาน XXX วันพรุ่งนี้สนใจไหม!!! Awa : ฉันเหรอ แกก็รู้ว่าช่วงนี้ฉันไม่ค่อยสบาย Bella : รับเถอะน้ายายวาไปเป็นเพื่อนฉันน้า เจ๊มิ้นแกบอกว่าถ้ารับงานนี้มันนี่หนักแน่ ๆ จ้า และที่สำคัญคอนเฟิร์มมาแล้วด้วยว่าชุดไม่โป๊จริงๆ จ้าเพื่อนวา Awa : ให้จริงเถอะ บอกแบบนี้ทุกทีแหละ Bella : นะ ๆๆๆๆ น้ายายวารับเถอะ Awa : ก็ได้ ๆ ฉันรับก็ได้ Bella : เย้น่ารักที่สู้ดดด พักผ่อนเยอะ ๆ นะจ๊ะเพื่อนรัก ฉันวางโทรศัพท์ก่อนจะหลับตาลงอย่างน้อยการที่ฉันรับงานมันอาจจะทำให้ฉันไม่ฟุ้งซ่านก็ได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more