เด็กในปกครองของพี่ชายไม่แท้

เธอมันร้ายม่านฟ้า

ม่านฟ้ารีบอาบน้ำทันที เมื่อเข้ามาถึงห้อง เพราะเธอรู้สึกเหนียวตัวไปหมด เมื่อโดนน้ำเค็มแถมชุดที่ใส่ก็ยังเปียกโชกอยู่เลย เธอไม่รู้ว่าต่อไปนี้ชีวิตจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เมื่อนายหัวคเชนทร์นั้นประกาศเป็นศัตรูกับเธออย่างชัดเจน ยังดีที่ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นสุภาพบุรุษ คอยช่วยเหลือเธอ แต่นั่นก็คงจะไม่ตลอด เพราะยังไงนายหัวคเชนทร์ก็คงจะไม่ปล่อยให้ชีวิตของเธออยู่แบบเป็นสุขแน่

เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จม่านฟ้าจึงเดินลงมาด้านล่าง เพื่อหาอะไรรับประทาน เพราะเธอเริ่มหิวจนไส้จะกิ่วแล้ว

"ป้ามีอะไรทานบ้างคะ"

"มีแกงเหลือง แกงไตปลา คุณม่านฟ้าไปนั่งรอที่โต๊ะเลยค่ะ เดี๋ยวป้าจัดการให้ นายหัวคเชนทร์ก็กำลังทานอยู่พอดี" คำบอกเล่าของป้าอุ่นทำให้ม่านฟ้าอยากแกล้ง นายหัวหนุ่ม เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร

"ไม่มีมารยาท" คำพูดของนายหัวคเชนทร์ดังขึ้น ทำให้ม่านฟ้าอยากจะเอากำปั้นตะบันหน้าเขาไปสักทีสองที ถ้าไม่ได้กัดเธอสักนาทีเขาจะตายหรืออย่างไร

"พอดีตกภาษาไทยเลยสะกดไม่เป็น" ม่านฟ้าก็ใช่ว่าจะยอม เมื่อเธอพร้อมจะทำสงครามเช่นกัน ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางชนะ แต่เธอก็จะไม่ลดละให้เขากระทำอยู่ฝ่ายเดียว

"เป็นคนไทยแต่ดันตกภาษาไทยเพราะมีคนแบบเธอเนี่ยแหละประเทศชาติมันถึงไม่เจริญ” นายหัวคเชนทร์พูดพร้อมกับกระแทกเสียงใส่อย่างหมั่นไส้ ที่เธอทำตัวเป็นคุณหนู

"ประเทศชาติก็ไม่ได้เจริญ เพราะคนได้เกรดสี่วิชาภาษาไทยหรอกนะ” ม่านฟ้าก็อยากรู้เหมือนกันว่า การที่เธอตกภาษาไทยนั้น มันจะทำให้เสียดุลการค้า เศรษฐกิจประเทศไทยแย่ ถึงขนาดที่ต้องล่มจมเชียวเหรอ เขาถึงได้พูดจาเสียดสีไม่หยุด

“เรื่องนั้นฉันไม่เถียง แต่การแต่งตัวของเธอวันนี้บอกตรงๆ เธอขายเหรอ ไม่มีใครเขาซื้อหรอกนะแถวนี้” ม่านฟ้ารู้สึกปรี๊ดขึ้นมาในใจ นั่นปากหรือกรรไกร ทำไมเขาถึงได้พูดเชือดเฉือนไม่หยุด แต่เธอก็พยายามข่มมันเอาไว้ ไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา ไม่รู้จักแฟชั่นสมัยนี้หรือไง เขาพัฒนาไม่ได้ใช้ผืนผ้าเปลืองเหมือนสมัยแต่ก่อน นี่เธออุตส่าห์ประหยัดช่วยชาติยังจะมีหน้ามากล่าวหาเธออีก

"นี่ไงฉันกำลังทำตามนโยบายของคุณ ประหยัดช่วยชาติ ก็เลยนุ่งน้อยห่มน้อยเป็นไงไอเดียฉันเจ๋งป่ะล่ะ”

“ไอเดียปัญญาอ่อน!”

"ได้แล้วค่ะคุณม่านฟ้า"

"ขอบคุณค่ะป้า น่าทานจังเลย" ตอนนี้ม่านฟ้าหันมาโฟกัสที่อาหารตรงหน้ามากกว่านายหัวคเชนทร์ เธอไม่สนว่าเขาจะพูดจากระแทกแดกดันอะไร เพราะตอนนี้เธอหิวมากเหลือเกิน ม่านฟ้าเริ่มตักอาหารเข้าปากไปได้สองสามคำ เธอก็รู้สึกเผ็ดร้อนราวกับกินถ่านไฟ

“ซี๊ดด! ป้าจ๋าทำไมมันเผ็ดแบบนี้” ม่านฟ้าดื่มน้ำจนหมดแก้วพร้อมกับทำเสียงซี๊ดซ๊าดที่ปาก

“ป๊อด!”

"ใครป๊อดแค่นี้เองกำลังอร่อยพอดีเลย อืม~ซรี๊ดด!” ยิ่งกินยิ่งเผ็ดแถมม่านฟ้ายังแกล้งทำเสียงนั่นเหมือนกับคนกำลังร่วมรักกัน จนนายหัวคเชนทร์เอือมระอา ลุกเดินออกไปจากโต๊ะอาหารในทันที

ซึ่งความจริงแล้วม่านฟ้าไม่ใช่คนทะลึ่งตึงตังอะไร แต่เธอทำแบบนั้น เพื่อให้นายหัวคเชนทร์เดินออกไปให้พ้น จะได้หยุดกินแกงนี่เสียที บอกตรง ๆ มันเผ็ดโคตร ๆ จนเธอรู้สึกแสบท้องไปหมดแล้ว

"รู้ว่ามันเผ็ดก็ยังจะกินเข้าไปอีกนะครับคุณม่านฟ้า"

"อ้าว! คุณ.." ม่านฟ้าพูดลากเสียงยาว เพราะเธอไม่รู้ว่าชายตรงหน้านั้นชื่ออะไร ลืมถามเขาไป ตอนที่เขาถือของมาส่งเธอ

"ผมชื่อไต้ฝุ่น เป็นเพื่อนกับนายหัวคเชนทร์ ดูแลฟาร์มไข่มุกที่นี่ช่วยนายหัว ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะครับคุณม่านฟ้า"

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะแล้วคุณไต้ฝุ่นทานข้าวหรือยัง ทานด้วยกันไหมคะ"

"ผมทานแล้วครับ ทำไมไม่สั่งให้ป้าอุ่นทำอาหารอย่างอื่นให้ล่ะ ถ้าคุณทานเผ็ดไม่ได้ ที่นี่คนใต้เขากินอาหารรสจัดกัน”

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะรบกวนป้าอุ่นเปล่าๆ ทานไม่ได้ม่านฟ้าก็จะทานข้าวเปล่าเอาก็ได้ค่ะ”

เธอไม่ได้ประชด แต่พูดออกมาจากใจจริง เพราะขี้เกียจมีเรื่องกับนายหัวคเชนทร์เต็มที เดินทางมาเหนื่อยๆ แถมอ้วกจนหมดไส้หมดพุงแทนที่จะได้กินอะไรอุ่นๆ แล้วนอนพัก ชีวิตเธอนี้ช่างอาภัพยิ่งนัก ม่านฟ้าคิดเองในใจ

"รอแป๊บหนึ่งเดี๋ยวผมทำไข่เจียวให้"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณไต้ฝุ่นม่านฟ้าเกรงใจ"

"ผมไม่มีอะไรทำแล้วอย่าเกรงใจเลยครับรอแป๊บ"

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เดินเข้าครัวไป ม่านฟ้าไม่ได้คิดอะไรแต่รู้สึกเกรงใจเขาจริงๆ เธอมาอาศัยแล้วยังเพิ่มภาระ ให้กับคนรอบข้าง เธอทอดไข่ดาวยังไม่เป็น อย่าว่าแต่ทอดเลยแค่ต้มก็ไม่รอดแล้ว

"ได้แล้วครับคุณม่านฟ้า ไข่เจียวอาจจะไม่อร่อย เพราะผมเป็นคนทำเอง"

"ขอบคุณค่ะคุณไต้ฝุ่น หอมน่าทานจังเลย ม่านฟ้ายังต้มไข่ไม่เป็นด้วยซ้ำ คุณเนี่ยเก่งจังเลยนะคะทำอาหารเป็นด้วย"

"แค่ทอดไข่เองคุณก็ชมผมเกินไป"

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” แล้วทั้งสองก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ม่านฟ้ารีบรับประทานไข่เจียว ที่ไต้ฝุ่นทำมาให้อย่างเอร็ดอร่อย อย่างน้อยมันก็ไม่เผ็ดเหมือนแกงพวกนั้น ไต้ฝุ่นมองม่านฟ้าทานข้าวกับไข่เจียวที่เขาทำมาให้ชายหนุ่มรู้สึกดีไม่น้อย หญิงสาวตรงหน้าเธอดูสดใสน่ารัก ไม่มีพิษมีภัยไม่เหมือนกับที่นายหัวคเชนทร์เล่าให้ฟังเลยสักนิด เธอไม่ใช่คุณหนูเรื่องมาก แต่เธอน่ารักมากต่างหากล่ะ เขาชักจะชอบเธอเข้าแล้ว

"คุณไต้ฝุ่นมองหน้าม่านฟ้าแบบนั้น มีอะไรติดหน้าม่านฟ้าหรือเปล่าคะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับเอามือลูบลงที่ใบหน้าของตัวเอง เมื่อชายหนุ่มเอาแต่จับจ้องมองมาที่เธออย่างไม่ละสายตา

"เปล่าครับไม่มีอะไร ผมดีใจที่คุณม่านฟ้าทานไข่เจียวที่ผมทำมาให้"

"ขอบคุณนะคะสำหรับไข่เจียว อร่อยมากเลยค่ะ"

ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน ก่อนจะคุยโน่นนี่นั่นจนนายหัวคเชนทร์เดินเข้ามา ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจ กับการที่ม่านฟ้าทำตัวสนิทกับไต้ฝุ่น ภาพของหญิงชายตรงหน้า ทำไมถึงทำให้เขารู้สึกปรี๊ดขึ้นมาก็ไม่รู้ เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง ว่าทำไมต้องโกรธเธอมากเป็นทวีคูณ

"อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น เคยได้ยินสุภาษิตนี้ไหม อ้อ! ลืมไปว่าเธอตกภาษาไทย"

พอนายหัวคเชนทร์เดินมาถึง ก็เริ่มทำสงครามน้ำลายใส่เธอทันทีม่านฟ้ารู้สึกว่าเขาแรงขึ้นทุกวัน ถ้าไม่ได้แขวะเธอสักครั้งเขาคงจะดิ้นตาย

"ก็บ้านท่านลูกโตเป็นควาย แล้วยังจะเล่นควายอีกเหรอคะ”

“ม่านฟ้า!” นายหัวคเชนทร์ตะคอกออกมาเสียงดัง เมื่อม่านฟ้าพูดสวนกลับมาแบบนั้น เขาไม่คิดว่าเธอจะต่อปากต่อคำ ไม่ยอมลดราวาศอกให้กับเขาเลย

"ปากร้ายนิสัยแย่แม่ไม่สั่งสอน" พอสิ้นเสียงพูดของนายหัวหนุ่มม่านฟ้าก็เดินรีบเดินขึ้นห้องไป เธอไม่ต่อปากต่อคำเขาเหมือนดังทุกครั้ง นั่นเป็นเพราะว่า เขาพูดความจริงทุกประการ มารดาไม่เคยสอนเธอเลย ไม่เคยเลยแม้สักครั้งที่จะชี้นำชีวิตเธอ

"พูดแรงไปหรือเปล่านายหัวคเชนทร์" ไต้ฝุ่นพูดออกไปเพราะเขารู้สึกได้ว่าม่านฟ้านั้นสะเทือนใจแค่ไหน เพราะดูจากที่เธอนั้นไม่ต้องตอบโต้ และดูเหมือนกับน้ำตาของเธอเริ่มคลอหน่วยด้วยซ้ำไป สรุปสองคนนี้มีเรื่องอะไรกันแน่ ถึงได้เป็นไม้เบื่อไม้เมากันขนาดนี้

"มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนสิไม่ว่า เธอให้ท่าอะไรนายบ้างล่ะไต้ฝุ่น"

"โอ๊ย... นายหัวนี่เป็นเอามาก ขอตัวไปดูคนงานดีกว่า" พูดจบไต้ฝุ่นก็เดินออกไป ปล่อยให้ในหัวคเชนทร์นั่งแบบเซ็งๆ อยู่บนโซฟา

"หึ! ..พูดแค่นี้ก็ป๊อด แล้วยัยหน้ามึน" นายหัวคเชนทร์พูดอยู่คนเดียว ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก เพื่อสั่งงานคนงานที่เหลือ แต่ภายในใจลึกๆ กลับรู้สึกเป็นห่วงม่านฟ้า ทำให้นายหัวหนุ่มพยายามสลัดมันออกไปจากหัว เพราะยังไงเธอก็เป็นลูกของแม่เลี้ยง ที่เขาเกลียดเข้าไส้