ในช่วงเวลายามค่ำคืน ป้าอุ่นก็กลับที่พักไปแล้ว บ้านหลังนี้จึงเหลือเพียงแค่ นายหัวคเชนทร์กับม่านฟ้า ความเงียบสงัดทำให้นายหัวคเชนทร์ตื่นมากลางดึก เมื่อเสียงกรีดร้องของม่านฟ้าดังขึ้น
“กรี๊ดด! ช่วยด้วย ม่ายยย!! อย่าทำฉัน” เสียงกรีดร้องพร้อมกับคำพูดที่หวาดกลัว ทำให้นายหัวคเชนทร์วิ่งตรงมาที่ห้องของม่านฟ้าทันที เขาก็ไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นห่วงเธอด้วย แต่ก็ไม่อาจต้านทานเสียงหัวใจไม่ให้ผลักประตูเข้าไปได้ นายหัวคเชนทร์ใช้แรงกระแทกประตูอยู่หลายครั้ง ไม่นานประตูนั่นก็เปิดกว้างออก
“ฮึกฮื้อ! ปล่อย อย่าทำฉาน!” ภาพตรงหน้าคือม่านฟ้ากำลังสะอึกสะอื้น พร้อมกับคำพูดที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว มันคงจะฝังใจจนทำให้เธอเก็บมาฝัน
นายหัวคเชนทร์นั่งลงที่เตียง ก่อนจะตัดสินใจโน้มตัวนอนลงไปเคียงข้างเธอ ลำแขนแข็งแกร่งโอบรอบเอวคอดของหญิง
