ใจช้ำรัก

ผู้หญิงอีกคน

พิภพถูกย้ายมารักษาตัวในห้องพักฟื้นโดยมีลูกสาวเพียงคนเดียวเฝ้าอยู่ข้างๆ เธอให้แม่บ้านและคนขับรถกลับไปเอาของใช้มาให้เธอ คืนนี้เธอจะนอนที่โรงพยาบาลกับพ่อ

"ลูกไปกินข้าวได้แล้วไป ไปกับพี่ศรันย์เขาน่ะ" พิภพบอกกับลูกสาวที่เฝ้าเขาไม่ยอมห่าง

"พรีมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อค่ะ"

"ไปกินข้าวก่อนลูก นี่จะบ่ายสามแล้ว"

"พรีมยังไม่หิวค่ะ" เธอยังไม่ยอมไป

"ถ้าลูกไม่ยอมกินข้าว พ่อก็จะกลับบ้าน" พิภพทำท่าจะลงจากเตียง

"พรีมจะไปกินข้าวค่ะ" หญิงสาวรีบเข้าประคองผู้เป็นพ่อให้นอนลง

"พ่อไม่อยากให้การที่พ่อป่วยทำให้ลูกไม่เป็นอันทำอะไรนะ ลูกเข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค่ะ" เธอพยักหน้าตอบ

"ศรันย์ฝากน้องด้วยนะ"

"ครับ คุณอา"

ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์ทั้งสองต่างไม่ได้พูดอะไรกัน ศรันย์จึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ

"อยากทานอะไรครับ" พิมพิชญายืนเหม่อลอยไม่ได้ยินที่เขาพูด ชายหนุ่มขยับมายืนข้างหน้าหญิงสาวแล้วก้มหน้าลงมาใกล้ๆจนเธอรู้สึกตัวจึงผละถอยหลัง

"ผมเรียกแล้วคุณไม่ได้ยิน"

"ขอโทษค่ะ" เธอก้มหน้าพูดกับเขา

"ตกลงจะทานอะไรครับ"

"อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่คุณ" เพราะอยู่เมืองนอกมานานทำให้แทบจะไม่รู้จักอาหารไทยเลย

ศรันย์ขับรถพาหญิงสาวไปกินข้าวร้านอาหารในห้างดัง

"สปาเก็ตตี้คาโบนาร่าสอง ยำไก่แซ่บสองครับ" เขาพูดกับพนักงานในร้าน ก่อนจะหันไปถามเธอ

"คุณจะสั่งอะไรเพิ่มมั้ย" หญิงสาวส่ายหัวให้เขา

"ไม่ค่ะ แค่นั้นก็พอ"

ด้านในสุดของร้าน

"มะนาวนั่นคุณศรัณย์ใช่มะ แล้วเค้ามากับใครอ่ะ" กลุ่มของมะนาวนั่งด้านในสุดของร้านจึงทำให้ศรันย์ไม่เห็นเธอ มะนาวนั่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนไป

"หรือว่าคนนี้ตัวจริงอ่ะ ไม่เคยเห็นเขาควงใครมาแบบนี้นะ" เพื่อนอีกคนพูดเสริม มะนาวนึกถึงคำพูดของเขาเมื่อคืนที่เขาบอกว่าจะแต่งงาน คนนี้สินะ

พิมชญารู้สึกกินอะไรไม่ลงจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำทั้งที่พึ่งกินสปาเก็ตตี้ได้เพียงคำเดียว เธอยืนตรงอ่างล้างมือกำลังจะเปิดน้ำ จู่ๆก็มีคนมาเดินชนเธอ

ปึก!

"ว๊ายยยย" ผู้หญิงคนนั้นทำท่าตกใจทั้งๆที่ตรงนี้ไม่น่าจะเดินมาชนกันได้ พิมพิชญาก้มมองที่เสื้อของตัวเองเมื่อรู้สึกเย็นๆ จึงรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นทำกาแฟหกใส่เธอ

เธอถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ผู้หญิงคนนั้นไม่ขอโทษเธอสักคำแต่กลับเดินออกไปเหมือนตั้งใจมาราดกาแฟใส่เธอ แต่เธอไม่รู้จักกันนี่ จะทำแบบนั้นไปทำไม

มะนาวเดินแสยะยิ้มออกมาจากห้องน้ำเดินเอาแก้วกาแฟในมือไปทิ้งที่ถังขยะหน้าห้องน้ำแล้วรีบเดินไปให้พ้นจากตรงนี้

ศรันย์สังเกตุว่าหญิงสาวหายไปนานผิดปกติจึงออกมาตามหาเธอที่หน้าห้องน้ำ

"คุณพรีมครับ" เขาเรียกเธอเสียงดังเพราะไม่ได้เข้าไปในห้องน้ำหญิง พิมพิชญาเดินออกมาในสภาพที่เสื้อเปียกเป็นวงกว้างเพราะเธอเปิดน้ำล้างเสื้อตัวเอง ศรันย์ตกใจกับสภาพหญิงสาวรีบถอดเสื้อสูทตัวนอกให้เธอใช้คลุมตัว

"เกิดอะไรขึ้นครับ"

"อุบัติเหตุน่ะค่ะ"

ศรันย์ขับรถพาหญิงสาวกลับมาที่บ้านของเธอเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ระหว่างที่รอเธอเขาเอาโทรศัพท์ออกมาดูงาน

(อะไรทำให้คนเจ้าเนี๊ยบอย่างมึงเทการประชุมใหญ่ได้วะ) อารัญเพื่อนเขาส่งข้อความเขามาพอดี มันคงจะรู้จากเลขาของเขา

(เสือก) เขาตอบกลับเพื่อนไปแล้วกดปิดหน้าจอโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังเดินลงมาจากชั้นบน

"คุณมีงานต่อหรือเปล่าคะ เดี๋ยวชั้นขับรถไปเองได้ค่ะ" เธอเกรงใจที่เขามาอยู่เป็นเพื่อนเธอเกือบหมดวัน

"ผมว่างครับ คืนนี้ผมจะเฝ้าคุณอาเป็นเพื่อนคุณด้วย"

พิมพิชญาไม่ได้พูดอะไรกับเขา ที่ผ่านมาเขาคงจะไปมาหาสู่กับพ่อเธอบ่อยเขาอาจจะเป็นห่วงพ่อเธอจริงๆ

เมื่อทั้งคู่กลับมาที่โรงพยาบาลก็พบว่าสรรชัยพ่อของศรันย์กับหมอธนดลมาเยี่ยมพิภพในห้องพักฟื้น

"สวัสดีค่ะคุณลุง สวัสดีค่ะพี่หมอ"

"มาแล้วหรอลูก ดูสิพากันมาเยี่ยมเหมือนพ่อจะตายพรุ่งนี้แหนะ" พิภพพูดหยอกคนมาที่มาเยี่ยมเขา

"พูดอะไรแบบนั้นคะคุณพ่อ" หญิงสาวโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่บนเตียงที่หลังมือยังมีเข็มน้ำเกลือคาอยู่

"พ่อน่ะแก่ลงทุกวัน อยากให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาเสียทีกับคนที่พร้อมจะดูแลลูกได้นะ"พิภพพูดพร้อมกับลูบที่ศีรษะลูกสาว

"ค่ะ" พิมพิชญาพยักหน้าให้พ่อเป็นการตกลง

"ศรันย์ล่ะ ติดขัดอะไรมั้ย" พิภพหันไปถามศรันย์

"ไม่มีหรอก ชั้นคุยกับลูกแล้ว" สรรชัยชิงตอบแทนลูกชาย

"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณอา วันหลังผมจะมาใหม่" เมื่อเรื่องที่ได้ยินเป็นเรื่องของสองครอบครัวเขาจึงรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน

"อ่า ขับรถกลับดีๆนะหมอนดล"

"สวัสดีครับ" เขายกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าทั้งสองคน

"เดี๋ยวพรีมเดินไปส่งนะคะ"

"ครับ" ก่อนจะเดินออกมาเขามองหน้าศรันย์ด้วยสายตาแข็งกร้าวเพียงชั่วพริบตาก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ ศรันย์ยกยิ้มมุมปากเมื่อทั้งสองเดินออกไปจากห้องแล้ว

"ที่คุณอาพูดหมายความว่ายังไงครับน้องพรีม" ธนดลตัดสินใจถามหญิงสาวให้หายค้างคาใจ หญิงสาวมองหน้าเขานัยน์ตาเศร้า

"พรีมไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้พี่หมอเข้าใจเลยค่ะ" เธอพูดเพียงเท่านั้นแล้วหลบสายตาเขา

"น้องพรีมจะแต่งงานกับเขาหรอ" เขาพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ

ติ๊ง

"ขับรถกลับดีๆนะคะ" เธอบอกเขาเมื่อประตูลิฟต์ถูกเปิดออกพอดี

"ครับ" เธอมองธนดลเดินออกไปจนลับสายตาน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลด้วยความอัดอั้นตันใจ เธอกดลิฟท์ขึ้นไปยังชั้นที่พ่อเธอพักอยู่ เธอรีบเช็ดน้ำตาก่อนที่ประตูลิฟต์จะถูกเปิดออก

ติ๊ง

เธอเดินออกมาจากลิฟท์ก็เจอกับศรันย์ที่ออกมาจากห้องพักฟื้นพอดี

"ผมกลับไปอาบน้ำ แล้วจะกลับมาเฝ้าคุณอาเป็นเพื่อนคุณ"

"ไม่รบกวนคุณดีกว่าค่ะ"

"อย่าพูดเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลกันสิครับ" หญิงสาวพูดไม่ออกเมื่อเขาพูดมาแบบนี้จึงเดิบหลบเขาเข้าห้องไป พอเข้ามาในห้องก็ได้ยินผู้ใหญ่ทั้งสองคุยกันเรื่องงานแต่งของเธอ เธอถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่นั่งรอโซฟาที่มีผ้าม่านกั้นอยู่

ศรันย์ไม่ได้ขับรถกลับบ้าน แต่เขากำลังเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านของน้ำหวานนางเอกหน้าใหม่ของช่องดัง เธอกำลังมีชื่อเสียงโด่งดังมากในตอนนี้

หญิงสาวที่กำลังรอเขาอย่างใจจดใจจ่อเมื่อได้ยินเสียงรถก็รีบวิ่งไปหาเขาที่หน้าบ้านทันที และเมื่อเขาเปิดประตูรถลงมาเธอก็โผกอดเข้าที่เอวสอบของเขา

"คิดถึงจังเลยค่ะ" เธอเงยหน้าพูดกับเขาพร้อมยิ้มหวาน