เกมรัก เดิมพันด้วยใจ

ตำแหน่งว่าง (1)

เพี๊ย! เพี๊ย!

"ทำไมทำแบบนี้ล่ะคะ เจแปนผิดอะไร"

"ก็ฉันเบื่อแล้ว"

"ฮืออออ อย่าทิ้งเจแปนไปเลยนะคะ"

"ฉันมีแฟนแล้ว"

เพี๊ย!

"ไอ้เลว แกได้ฉันแล้วจะทิ้งหรือไง"

"คงแบบนั้น"

เสียงดังเอ๊ะอ๊ะโวยวายอะไรก็ไม่รู้ดังขึ้นหลังตึกคณะ ดูเหมือนจะมีคนบอกเลิกกันด้วยแฮะ ท่าทางจะเลิกกันไม่ดี ก็แน่สิถ้าดีแล้วจะเลิกทำไมล่ะ ผู้ชายแบบนี้แหละ ไม่เคยมีความจริงใจหรอก พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ทิ้งไป ฉันส่ายหน้าก่อนที่จะเดินตรงไปตรงนั้น

"ทำไมฉันต้องเดินผ่านทางนี้ด้วยก็ไม่รู้ เฮ้ออ!" ฉันพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะพยายามเดินไปให้เงียบที่สุด

"ตบเสร็จยัง ฉันจะไปแล้ว"

"ไม่ได้! เจแปนไม่ให้พี่ไป!" คอแตกแล้วมั้ง แต่ฉันก็พยายามทำเป็นไม่สนใจแล้วก็ค่อยๆ เดินไปอย่างเงียบๆ

"คงไม่ได้หรอก เพราะว่าแฟนฉันมาแล้ว" หมับ! อีกนิดเดียวฉันจะพ้นหนทางอันแสนทรหดของพวกเขาแล้วแต่กลับโดนรั้งข้อมือไว้ซะก่อน พอฉันหันไปก็เห็นผู้ชายหน้าหล่อที่ยืนเถียงอยู่กับยัยป้าปากแดงนั้นมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว พอเห็นชัดๆ แล้วหล่อชะมัด

"นี่! เธอช่วยฉันหน่อย" แต่ทว่าต้องหลุดออกจากภวังค์ เพราะจู่ๆ เขาก็มากระซิบข้างหูฉันแถมยังมาฉวยโอากาสกอดฉันไว้อีก ไอ้บ้านี่!

"ปล่อยฉันนะ นายทำบ้าอะไร" พลั๊ก!

"โอ๊ยยยย! ที่รักทำไมรุนแรงแบบนี้ล่ะ"

"ที่รักบ้านนายสิ ทำบ้าอะไรอยู่" หมับ! ไอ้บ้านั้นตีหน้ามึนไม่ฟังฉันแถมยังมาคล้องแขนฉันไว้อีก นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น

"เธอเห็นแล้วนะเจแปนว่า แฟนฉันไม่พอใจอย่างมาก เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว" ผู้ชายคนนั้นหันไปพูดด้วยน้ำเสียงเรียบกับยัยป้าปากแดงที่ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโมโหอยู่ ฉันไปเป็นแฟนเขาตั้งแต่เมื่อไร แล้วเขากำลังพาฉันลงเหวไปกับเขานะเพราะคนอื่นก็ต้องคิดว่า ฉันเป็นมือที่สามอะสิ

"ไม่ชะ......อื้ออออออ!" แต่พอฉันจะเอ่ยปากปฏิเสธออกไป เขาก็เอามือมาปิดปากฉันซะงั้น แล้วก็รีบลากฉันออกมาเลย ไอ้บ้านี่!

"อื้ออออออออออ อ๊อยยยยอั๊นนนน!" ฉันพยายามพูดอู้อี้ แต่เขาก็ยังคงเอามือมาปิดปากฉันไม่เลิก แม่อยากจะกระชากหัวเขามาตบๆๆๆ ให้ปากแตก ตบให้แรงกว่าที่ผู้หญิงคนนั้นตบซะอีก

"โอ๊ยยยๆๆๆ นี่เธอจะกัดทำไมวะ" ยังจะมีหน้ามาว่าฉันอีก

"นายนั้นแหละ ทำบ้าอะไร ใครไปเป็นแฟนนาย จะซวยก็ซวยคนเดียวดิ"

"ทำม้ะ ก็อยากซวยกับคนสวยอ่ะ" ฉันเกลียดหน้าเขาที่สุดเลย เกลียดๆๆๆ คนอะไรทำไมหน้ามึนได้ขนาดนี้

"นะ...นาย!!!!"

"ฉันไปล่ะ ไว้เจอกันอีกนะครับที่รัก จุ๊บ" พุดหน้าตาเฉยแล้วยังมีหน้ามาส่งจุ๊บให้ฉันอีก เขานี่เกิดมามีดีแต่หน้าตาจริงๆ พระเจ้าไม่ได้ส่งอย่างอื่นมาให้เลยใช่มั้ย เช่น คำว่า มารยาท!

"จิ๊! ไอ้บ้า" ฉันเดินกระแทกมาอย่างหงุดหงิดใจ นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ทีไรก็ยังหงุดหงิดใจไม่หายสักที อรั้ยยย! แต่ทุกอยากที่ต้องหยุดชะงักลงเมื่อเดินมาที่โต๊ะแล้วเห็นยัยปรางนั่งยิ้มคนเดียว

"ยัยปรางหล่อนยิ้มอะไร" ฉันเลยตัดสินใจเดินไปข้างหลังพร้อมกับโผล่เอาหน้าวางไว้บนไหล่ของเธอ ฉันกับปรางเป็นเพื่อนกันมานานมากๆๆๆ แล้วก็รู้ด้วยว่า ยัยปรางอยู่ช่วงนี้กำลังอินเลิฟกับหนุ่มสุดฮอตของคณะวิศวะอย่างมาก

"ป่าวสะหน่อย" ฉันกระตุกยิ้มมุมปากก่อนที่จะพูดแซวออกไป

"เขินที่หนุ่มวิศวะมาส่งหรอจ๊ะ"

"พี่ธีร์เขาก็มาส่งฉันทุกวันอยู่แล้วมั้ย จะมาขงมาเขินอะไรล่ะ" ฉันหวั่นไหล่อย่างไม่สนใจกับคำแก้ตัว ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

"แต่เมื่อเช้าฉันแม่งโครตซวย เจอไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ยืนบอกเลิกผู้หญิงอยู่ แล้วดันมาดึงฉันไปอ้างว่า เป็นแฟนมันอีก โรคจิตชะมัด อย่าให้เจออีกนะเว้ย!" แต่ทว่าในใจก็ยังคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่เลิก

"หล่อป่ะล่ะ" ยัยนี้ก็จริงๆเลย จะมีใครหล่อกว่าพี่ธีร์ของหล่อนอีกล่ะย้ะ

"จะว่าหล่อก็หล่อแหละ แต่เหี้ยไปหน่อย น่าจะต่อยหน้าสักฉาก ชิ๊!"

"เอาเถอะน่า ถือว่าดวงไม่ดีก็แล้วกัน"

"ตอนเย็นไปไหนป่ะ ไปกินขนมกัน"

"น่าจะไปตึกวิศวะแหละ ไปกินที่นั้นได้ป่ะ"

"จ้าาา ยัยเด็กของเด็กวิศวะ แบร่" ฉันพูดแซวก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อที่จะไปเรียนต่อ จะได้ลืมเหตุการณ์บ้าๆนั้นสักที อย่าให้เจออีกเลย

.

@คณะวิศวะ

จริงๆพอเลิกเรียนแล้วฉันว่าจะกลับเลย แต่ถ้าจะทิ้งยัยปรางไว้คนเดียวท่ามกลางผู้ชายมากมายขนาดนี้มีหวังยัยนั้นโดนพี่ธีร์แฉ่งหัวแน่นอน ฉันก็เลยเลือกที่จะนั่งอยู่เป็นเพื่อนนางก่อน อีกไม่นานแล้วมั้งเพราะเห็นว่า พี่ธีร์จะลงมาแล้ว ฉันเลยยกโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา

กรึด!

"สวัสดีค่ะพี่ธีร์" นั้นไง! ยังพูดไม่ทันขาดคำเลย ประเด็นคือพอฉันกดเข้าเกมส์ปุ๊บ พี่ธีร์ก็มาปั๊บ

"สวัสดีอันดามัน มาเป็นเพื่อนปรางหรอ" ฉันก็เลยตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาพี่ธีร์ แต่ทว่าโชคชะตากลับมาเล่นอะไรกับฉันเนี้ย!

"ค่ะ...นาย! ไอ้ตาบ้าเมื่อเช้านี่!" นั้นมันไอ้บ้านั้นนี้ อย่าบอกนะว่าเขาเป็นเพื่อนพี่ธีร์ ฉันเกลียดหน้าเขาที่สุดเลย

"ไงครับคนสวย" เกลียดการยิ้มมุมปากของเขาแบบนั้นด้วย อยากจะบ้าตายจริงๆ

"สวยบ้านนายสิ มันเวรกรรมอะไรของฉันกันวะ จิ๊!" พูดด้วยออกไปด้วยท่าทีที่หงุดหงิด แต่เขาดูไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย กลับฉีกยิ้มกว่าเดิมอีก

"เวรกรรมหรือพรหมลิขิตกันแน่ครับที่รัก" อรั้ย! ฉันทนไม่ไหวแล้ว

"ที่รักนายมันคือป้าเมื่อเช้าไม่ใช่ฉัน โอ๊ยเซ็งชะมัดเลย! ฉันกลับก่อนนะ" ฉันพูดใส่เขาก่อนที่จะหันไปบอกปรางที่กำลังนั่งสับสนกับเหตุการณ์หน้าอยู่ จิ๊! ใครจะไปคิดว่า พี่ธีร์จะมีเพื่อนโรคจิตแบบนี้ ต่างจากพี่ธีร์อย่างกับท้องฟ้ากับพื้นดิน ฉันถลึงตาใส่เขาก่อนที่จะลุกออกมาจากโต๊ะเลย โดยไม่ได้หันไปสนใจเขาที่ยืนยิ้มยั่วโมโหฉันอยู่

ตึก ตึก ตึก!

หมับ!

"เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนกัน" ไอ้บ้านี้มันจะมาตามฉันทำไมไม่ทราบ

"ปล่อย จะมาตามอะไรฉันเนี้ย เมียนายยังไม่เลิกตื้ออีกหรือไง ฉันไม่ใช่ไม้กันหมาของใครนะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเหลืออดที่จะทนออกไป เรายังไม่ได้รู้จักกันด้วยซ้ำ เขาก็มายุ่งวุ่นวายกับฉันเนี้ย

"ฉันยังไม่มีเมียนะ แล้วก็ไม่มีแฟนด้วย" แต่เหมือนเขาจะมึนจนไม่สนใจคำพูดฉันเลย แถมยังกระชากแขนฉันให้ขยับเข้าไปใกล้เขาอีก การอยู่ใกล้ๆ แบบนี้อันตรายชะมัด

"แล้ว?" ฉันเลิกคิ้วถาม

"ตำแหน่งยังว่างนะ สนใจป่าว" *_* ทำไมเขาถึงพูดอะไรแบบนี้ด้วยท่าทางที่เรียบเฉยได้ล่ะ