“คุณน้าขา อะไรเข้าตาฝนก็ไม่รู้ค่ะ”
เสียงปลายฝนแจ๋ว ๆ คล้ายอ้อนอยู่หน่อย ๆ เจ้าตัวเดินเร็ว ๆ เข้ามาหาเธอ โดยมีภูผาตามหลังมาติด ๆ
“ไหนลูก”
“นี่ค่ะ” เด็กสาวบอกแล้วเปิดเปลือกตาให้เธอดู
“ไม่เห็นมีอะไรเลยลูก”
ปลายฝนกระพริบตาไล่สิ่งแปลกปลอมในดวงตาของตัวเองสามสี่ครั้ง บอก “หายไปแล้วค่ะ สงสัยจะกลัวคุณน้า แค่ให้ดูก็หายเลย”
ยิ้มแล้วยกมือปัดแก้มใสเบา ๆ อย่างนึกมันเขี้ยว
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งผูกพัน
รู้สึกเอ็นดูปลายฝนมากขึ้นกว่าเมื่อตอนแรกพบเสียแล้ว สัมผัสได้ว่าเด็กสาวไม่ใช่พวกดื้อรั้นเท่าไร แต่เพราะการเลี้ยงดูของพ่อเขาด้วยหรือเปล่า เลยทำให้บางทีกลายเป็นเด็กพูดยาก เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง และเอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้
ก่อนจะช่วยกันทำงานอาหารต่อจากนั้น
“ฝนว่าจะถามคุณน้าหลายครั้งแล้ว”
ปลายฝนชวนคุย ตอนที่นำจานชามออกมาวางเรียงร
