พี่เลี้ยงใจร้ายของยัยซิน

Chapter 5: พวกพี่ใจร้าย

สิชานั่งตัวลีบอยู่ระหว่างกลางพี่ชายสองคน คังบอมเอื้อมมือไปปิดหน้าต่างที่กั้นระหว่างคนขับรถกับคนนั่งเพื่อจะได้คุยกับน้องสาวเป็นการส่วนตัว

น้องสาวของพวกเขาก้มหน้ามองมือน้อยของตัวเองที่ประสานกันอยู่ที่หน้าตัก เธอเงียบเสียจนสองหนุ่มแปลกใจ น้องสาวที่ปกติพูดจาเจื้อยแจ้วสดใสของพวกเขาเปลี่ยนไปมากในระยะเวลา 5 ปีที่พวกเขาไม่ได้อยู่เมืองไทย

“ก้มมองมือตัวเองทำไมยัยซิน? มองหน้าพวกฉันสิ” คังบอมสั่งน้อง

“มือซินมันมีอะไรน่ามองกันนักกันหนา?” เบนคำรามถามแล้วจับมือน้อยของคนเป็นน้องขึ้นมาดู แต่พอเห็นปลาสเตอร์ยาที่พันนิ้วน้องและร่องรอยถลอกปอกเปิกหัวใจเขาก็เจ็บเหมือนโดนบีบขึ้นมาทันที

“นี่... มือซินเป็นอะไร? ทำไมมันเละขนาดนี้” เบนถามเสียงสั่น

พอเห็นมือน้อยของน้องข้างที่พี่ชายผมทองจับขึ้นไปดูบอมก็ฉวยมืออีกข้างของสาวน้อยขึ้นมาดูบ้าง

“โธ่! ยัยซิน นี่ไปซุ่มซ่ามหรือทำอะไรพิเรนทร์อีกหรือเปล่า? ทำไมถึงมีแผลบนมือเต็มไปหมด? ฉันไม่อยู่แทนที่จะรักษาตัวให้ดี ทำไมปล่อยให้ตัวเองเจ็บตัวได้?” บอมถามพร้อมบ่นในที

“ไม่ต้องทำมาเป็นห่วงซิน! พวกพี่ใจร้ายที่สุด! ทิ้งซินไว้ที่บ้านตั้งห้าปี ห้าปีเชียวนะ! มันนานพอที่จะทำให้อะไรต่อมิอะไรเปลี่ยนไปแล้วละค่ะ ซินไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว ซินต้องทำงาน แผลพวกนี้ซินได้ระหว่างทำงาน สมใจพวกพี่แล้วใช่ไหมที่ทิ้งซินไว้ที่ไทยคนเดียว ส่วนพวกพี่ก็ไปเสวยสุขที่อเมริกา ใช่สิ! มิสเตอร์มิลเลอร์พ่อของพี่เบนเขารวย เขายิ่งใหญ่นี่ พวกพี่เลยทิ้งซินไว้ให้เผชิญปัญหาอยู่คนเดียว!” สิชาระเบิดอารมณ์ออกมาแล้วร่ายยาว

เมื่อห้าปีก่อนจู่ ๆ พี่เลี้ยงทั้งสองคนที่เธอคิดว่าคงเอ็นดูเธออยู่บ้างก็เกิดทำใจร้ายย้ายไปอยู่อเมริกาทั้งคู่ จริงอยู่มิสเตอร์มิลเลอร์พ่อของพี่เบนต้องการให้พี่เบนไปช่วยดูแลงานเพราะตอนนั้นพี่เบนอายุ 25 กำลังไฟแรง อยากลองทำงานธุรกิจในต่างประเทศ เขาจะทิ้งเธอไว้ก็ไม่แปลก แต่พี่บอม... คังบอมซึ่งมีพ่อเป็นผู้กำกับหนังชาวเกาหลีใต้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับมิสเตอร์มิลเลอร์เลยสักนิดกลับทิ้งเธอแล้วบินตามพี่ชายของเขาไปอเมริกาด้วย อ้างว่าจะไปเรียนต่อปริญญาโททางด้านดนตรี แต่เอาเข้าจริงสาวน้อยก็รู้ดีว่าพี่ ๆ ทั้งสองคิดทิ้งให้เธออยู่กับแม่ของพวกเขา... แม่เลี้ยงใจร้ายที่ใช้งานเธอเยี่ยงทาส!

“อ้อ... ไม่ใช่เด็กน้อยแล้วเลยดื้อกับแม่ แล้วคบหากับผู้ชายได้แล้วละสินะ” เบนกำมือน้อยของน้องแน่นแล้วพูดน้ำเสียงเยือกเย็นเมื่อคิดถึงหน้าไอ้ผู้ชายที่พูดจาหยอกล้อกับเธอตรงตึกหน้าคณะเมื่อครู่

“พี่เบน! ปล่อยซินเลยนะ! ซินเจ็บ!” สาวน้อยสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพี่ชายคนโตแล้วจึงดึงมืออีกข้างออกมาจากมือของพี่ชายคนรองด้วย

“สรุปพวกพี่จะกลับมาทำไม? ไปตั้งห้าปี จดหมายหรืออีเมลสักฉบับก็ไม่มีส่งมาให้ พวกเรามันเหมือนไม่ใช่พี่น้องกันเลยสักนิด เมื่อไหร่จะกลับไปอเมริกาล่ะ? หรือจะกลับมาเพื่อทำให้ชีวิตซินมันบัดซบไปยิ่งกว่าเดิม?” สาวน้อยกอดอกกันพวกเขาดึงมือเธอออกไปแล้วถามต่อ

“ไม่กลับแล้ว” คังบอมตอบสั้น ๆ

“ทำไมล่ะ? ไปอยู่ตั้งนาน นึกว่าจะตั้งรกรากมีเมียมีลูกอยู่ที่นั่นแล้วเสียอีก” สาวน้อยถามเหมือนประชด

“ผู้หญิงที่นอนด้วยมีเป็นโขยง แต่คนที่ขึ้นชื่อว่าเมียยังไม่มี” เบนตอบบ้างแล้วหันมามองหน้าน้องสาวที่เขาไม่ได้เจอมาถึงห้าปี

ส่วนสูงของสาวน้อยเหมือนจะหยุดอยู่ตรงจุดที่เธออายุ 15 เธอดูไม่โตขึ้นเลย จะว่าไม่โตก็ไม่ใช่... หน้าอกหน้าใจดูโตขึ้นเยอะ ผมยาวขึ้น รูปหน้าเรียวขึ้น น่าจะเพราะแก้มยุ้ย ๆ ตอนเด็ก ๆ มันหายไปแล้ว แต่ตากลมโต หน้าตาหวานน่ารักเหมือนตุ๊กตายังคงเค้าเดิมอยู่มาก

“เหอะ! นี่คือจะอวดว่าหญิงเยอะงั้นเหรอ? มันน่าภูมิใจเหรอ? คิดว่าหล่อหญิงเลยติดตรึมงั้นสิ” สาวน้อยพูดแล้วเงยหน้ามองพี่เบนที่เธอไม่ได้เห็นมาถึงห้าปี

พี่เบน มิลเลอร์ของเธอหล่อขึ้นมาก เขายังมีผมสีทอง ดวงตาสีอำพันที่ดูแปลกกว่าทุกคน แต่ชายหนุ่มในวัย 30 ดูมีเสน่ห์ของผู้ชายเต็มตัว ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ถ้าจะบอกว่าเขามีผู้หญิงเข้ามาหาแทบทุกวันก็คงไม่เกินจริงนัก

“พวกพี่ไม่ได้จะอวด เรื่องเซ็กซ์มันเป็นเรื่องธรรมชาติ และในเมื่อพวกพี่ยังตกลงใจไม่ได้ว่าจะลงเอยที่ผู้หญิงคนไหนการลองมีเซ็กซ์กับทุกคนที่เข้ามาหาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก” บอมพูดขึ้นมาบ้าง

สิชาหันมามองพี่คังบอมของเธอบ้าง พี่บอมมีพ่อเป็นชาวเกาหลีใต้ เขาใช้นามสกุลคังของผู้เป็นพ่อ หน้าตาของเขาโดดเด่นสวยหวานเพราะสมัยหนุ่ม ๆ พ่อของเขาก็เป็นดารามาก่อนเมื่อมาผสมกับแม่บีจึงเกิดมาเป็นเขาที่หล่อเหลาแบบละมุน นับเป็นหนุ่มดอกไม้สไตล์ที่วัยรุ่นชอบกันนักหนา ถึงท่าทางและกิริยาวาจาของเขาจะดิบเถื่อนกว่าพี่เบนเยอะขัดกับหน้าตาก็เถอะ เวลาที่ผ่านไปห้าปีทำให้พี่บอมที่วันนี้อายุ 28 ดูเป็นหนุ่มเต็มตัว น่าหลงใหลใฝ่ฝัน และคงไม่แปลกหากเขาจะอยากลองเลือกคู่รักไปเรื่อย ๆ

“เฮ้อ! พวกพี่คงจะเป็นเจ้าชายของผู้หญิงหลาย ๆ คนสินะ แต่สำหรับซินพวกพี่ก็คือพี่ชายคนละสายเลือด และในเมื่อพี่ชายไม่ทำหน้าที่ของพี่ชายแล้ว ซินก็ไม่ต้องนับถือพวกพี่เป็นพี่ชายก็ได้ใช่ไหม?” สิชาเปลี่ยนเรื่องพูดทันที

“ยัยซิน... เธอจะไม่นับถือพวกฉันเป็นพี่ก็ได้ แต่ห้ามคบกับผู้ชายแปลก ๆ ไม่น่าไว้ใจ ห้ามดื้อกับแม่ด้วย พวกฉันฝากเธอไว้กับแม่ เธอจะดื้อกับแม่ไม่ได้” คังบอมบอกน้องเสียงเข้ม

“สิ่งที่พวกพี่พลาดที่สุดก็คือการฝากซินไว้กับแม่บีนี่แหละ! พวกพี่ไม่รู้เหรอว่าแม่ของพวกพี่เป็นยังไง? ทำไมพวกพี่ไม่ดูแลซินเอง? พวกพี่ทิ้งซินไว้กับแม่บีได้ยังไง? พวกพี่มันใจร้าย! ซินเกลียดพวกพี่!” สิชาระเบิดเสียงออกมาแล้วน้ำตาไหลพราก

ความเก็บกดที่ถูกปกปิดเอาไว้ถึงห้าปีถูกระเบิดออกมาเมื่อเจอพี่ชายทั้งสองคน สองหนุ่มพอเห็นน้องสาวร้องไห้ก็ถึงกับทำตัวไม่ถูก มองหน้ากันไปมา งุนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะกระจกรถที่กั้นระหว่างคนขับกับคนนั่งดังขึ้น คังบอมเอื้อมมือไปเปิดกระจกกั้นทันที

“คุณผู้ชายครับ ถึงบ้านตามที่อยู่ที่คุณผู้ชายให้ไว้แล้วครับ” คนขับรถแจ้งเสียงนอบน้อม

“ขับกลับออกไป วนไปเรื่อย ๆ จนกว่าผมจะบอกให้กลับมาที่บ้านนี้” เบนตะโกนสั่งคนขับรถ

พอจบคำสั่งคังบอมก็ปิดกระจกกั้นอีกครั้งแล้วหันมาให้ความสนใจกับสาวน้อยที่ตอนนี้ร้องไห้น้ำตาไหลพราก

“ยัยซิน อย่าร้อง นี่มันเรื่องอะไรกัน? เกิดอะไรขึ้น? ไหนเล่าให้ฉันฟังซิ” บอมเชยคางน้องตัวน้อยขึ้นมาแล้วขมวดคิ้วแน่น ปวดใจเมื่อเห็นน้ำตาของสาวน้อย

หนุ่มหล่อลูกครึ่งเกาหลีรีบใช้มือใหญ่ปาดน้ำตาให้น้อง ใจอยากจะก้มลงไปจูบซับน้ำตาเหมือนเมื่อครั้งที่เขาเคยทำให้เธอตอนเธออายุแค่ห้าขวบ แต่ตอนนี้สาวน้อยเป็นสาวเต็มตัวแล้ว เขากลัวว่าน้องจะขัดขืน... ไม่ปล่อยให้เขาทำเหมือนกับที่เขาเคยทำมาก่อน

“ฮือ ฮือ ฮือ... ก็... ก็... พอพี่สองคนไปอยู่อเมริกา... แม่บีก็ไล่คนเก่าคนแก่ที่บ้านออกหมดเหลือแต่ป้าแจ่ม จ้างคนขับรถมาคนหนึ่ง แม่บ้านอีกสองคน ส่วนงานอื่นที่ละเอียดหน่อยพวกรีดผ้า ทำกับข้าว ทำความสะอาดเครื่องเพชรแม่บีใช้ซินทำหมดเลยอะ เงินมรดกพ่อที่เขาเป็นคนจัดการดูแลเขาก็ไม่เคยให้ซินได้ใช้ ซินอยากออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวก็ต้องแอบทำงานพิเศษ จะเป็นเด็กเสิร์ฟก็ไม่ได้ ไม่อยากทำงานหน้าร้านให้เขาหรือเพื่อนเขาเห็น ต้องแอบทำพวกงานหลังร้าน พวกแกะกุ้ง ล้างจานจนมือเป็นแผลไปหมดแล้วเนี่ย ฮึก ฮึก!” สาวน้อยเล่าไปสะอื้นไห้ไป เธอรู้สึกเหมือนตัวเธอกลับไปเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ เมื่อ 5 ปีก่อนอีกครั้ง

ตอนนี้สิชาถึงรู้ตัวว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก จากเด็กสาวที่ร่าเริงอายุ 15 ที่ไม่กลัวใคร กลับถูกแม่บีทำให้กลายเป็นคนเงียบ ๆ ไม่กล้าพูด ดูซึมเศร้า แต่พอเจอพี่ ๆ ทั้งสองของเธอ เธอก็เหมือนมีที่พึ่ง ทำให้ตัวตนของเธอเมื่อครั้งยังเด็กกลับคืนมาอีกครั้ง

“หา! แม่กล้าทำแบบนั้นกับซินเหรอ?” พี่เบนถามเสียงเหมือนคำรามขู่ ดวงตาสีอำพันของพี่เบนเหมือนมีไฟลุกอยู่ข้างใน

“กล้ายิ่งกว่านั้นอีก... ซินเคยจะหนีออกจากบ้าน พอเขาจับได้เขาก็ขังซินไว้ในห้องใต้ดิน เขาตีป้าแจ่มด้วย บอกว่าป้าแจ่มไม่ดูแลซินให้ดีทำให้ซินหนีออกจากบ้าน ซินแอบเก็บเงินไว้ ถ้าซินหนีได้อีกครั้งเมื่อไหร่ ซินจะหาเงินเยอะ ๆ แล้วกลับมารับป้าแจ่ม ส่วนเงินมรดกซิน ซินจะให้พี่กับแม่พี่ไปเลย ชาตินี้ไม่ต้องมายุ่งกันแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ!” สาวน้อยร้องไห้ราวเขื่อนแตกแล้วเริ่มทุบตีพี่ชายทั้งสองคนเหมือนแค้นใจคนละตุ้บสองตุ้บ

สองหนุ่มหล่อช่วยกันเช็ดน้ำตาให้น้อง เบนให้น้องสาวซบหน้ากับอกกำยำแล้วสั่งน้ำมูกกับเสื้อเชิ้ตสีขาวอาร์มานี่ราคาสี่หมื่นหกพันบาทของเขา ส่วนบอมก็ลูบหน้าลูบหลังหวังให้น้องหยุดร้องไห้

สองหนุ่มจ้องตากันแล้วคิดไปถึงวันที่พวกเขาตัดสินใจทิ้งน้องไว้ให้อยู่กับคนเป็นแม่

หากเขารู้ว่าแม่ของพวกเขาจะกล้าทำกับลูกเลี้ยงเพียงนี้พวกเขาคงไม่ตัดสินใจทำอะไรโง่ ๆ ลงไปแน่ ๆ