ห่วงรัก ไร้วิวาห์

หนูน้อยกับงูใหญ่ 1

“ครับ”

หัวหน้าที่ต้องรับผิดชอบทุกอย่างรีบก้มหัวให้คนตรงหน้าที่อายุน้อยกว่าเป็นการขอโทษ เพราะเขาผิดเองที่ไม่ยอมคุมลูกน้องให้ดีปล่อยให้งานล่าช้ากว่ากำหนดไปเยอะมาก และถ้าเขาไม่นอบน้อมต่อคนตรงหน้ามีหวังงานที่กำลังทำกันอยู่อาจจะหลุดมือไป เงินหลายแสนบาทที่สามารถเลี้ยงลูกน้องได้สุขสบายและมีงานทำกันทุกวันก็อาจจะอดไปด้วย เพราะคนว่าจ้างที่กำลังยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงนี้ไม่ได้ใจดีเหมือนคนอื่นๆ

“อีกสิบห้าวันฉันจะเข้ามาตรวจใหม่พร้อมกับเจนภพ ไหมเธอช่วยนัดคุณเจนภพผู้จัดการฝ่ายการตลาดมาให้ฉันด้วย”

“ค่ะ”

พูดจบก็เดินไปดูงานที่ชั้นต่อไป ที่คนคุมงานบอกว่างานเรียบร้อยดีแล้ว ถ้าขืนอยู่ต่อคนอารมณ์ร้อนและปากร้ายอย่างเขาคงได้พูดอะไรออกไปมากกว่าการตำหนิคนงานพวกนั้น และเขาก็ไม่อยากจะเสียคนงานที่ค่อนข้างมีฝีมือไปในเวลาที่งานกำลังเร่งรีบแบบนี้ บางครั้งก็ต้องฝืนเก็บอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อทิ้งไปง่ายๆทั้งที่ดูไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่

แพรวาที่อยู่ในชุดทะมัดทะแมงกว่าทุกวันและก็เป็นชุดที่ไม่ใช่ชุดมรดกตกทอดจากคุณครูเกษียณข้างบ้านเพราะวันนี้เป็นชุดที่สมพงษ์พี่เลี้ยงที่คอยช่วยแนะนำงานให้กับเธอเป็นคนจัดหามาให้ใส่ ด้วยเธอไม่รู้มาก่อนว่าจะได้มาตรวจงานพร้อมกับเขาเลยไม่ได้เตรียมตัวตั้งแต่ออกจากบ้าน เธอรีบวิ่งตามคนที่ขายาวกว่าเธอมากด้วยความรวดเร็วแต่ก็ดูจะช้าไปเพราะเขาเดินหายเข้าไปทางบันไดหนีไฟและก็รวดเร็วกว่าเธอหลายสิบก้าวจนมองไม่เห็นแม้แต่หลังของเขา

แต่เธอก็รีบจนคนงานที่กำลังทำงานกันอยู่เห็นถึงความพยายามของเลขาตัวเล็กต่างพากันแอบยิ้มให้กำลังใจ ด้วยตั้งแต่คอนโดเริ่มสร้างจนถึงตอนนี้กำลังจะเปิดตัวเจ้าของคอนโดร้อยล้านแห่งนี้ไม่เคยมีเลขาติดตามมาเลย นานๆครั้งจะมีคุณสมพงษ์หรือไม่ก็คุณนายใหญ่ตามมา ก็เป็นสีสันไปอีกแบบเพราะเมื่อเจ้าของคอนโดทำหน้ายักษ์ใส่ทุกคนก็ยังมีหน้าเลขาสาวสวยให้มองแทน

“หวังว่าเธอจะจดงานได้เรียบร้อยนะ”

อรรณพที่เสื้อเชิ้ตทั้งตัวของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อกำลังเดินลงจากชั้นที่สิบกว่าเพราะตรวจงานเสร็จแล้ว ใบหน้าของเขายังคงมีความไม่พอใจสะสมอยู่มากมายจนไม่ใช่แค่คิ้วที่ยังขมวดอยู่แต่ภายในดวงตาก็มีความเครียดนั่นขึงตึงอยู่ด้วย วันนี้งานอะไรที่เขาวางแผนว่าจะได้มาตรวจดูเพื่อเก็บรายละเอียดมันไม่เป็นไปตามที่คิด แต่กลับจะต้องเข้ามาอีกครั้งแทนที่ครั้งหน้าจะเป็นการตรวจงานครั้งสุดท้ายก่อนจะมีการจัดงานเปิดตัวกลายเป็นต้องมาตรวจงานเพื่อเก็บรายละเอียดและวางแผนการจัดงานไปด้วย มันเป็นการทำงานซ้ำซากที่เขาไม่ชอบและงานก็ดูเร่งเกินไปถ้าเกิดความผิดพลาดขึ้นมามันจะแก้ไขอะไรไม่ทัน

“ค่ะ”

ผ่านไปครึ่งทางที่ต้องเดินลงมาจากตึกสูง แพรวาดูเหนื่อยหอบจนต้องพักหายใจทั้งที่เป็นการเดินลงบันได ตอนขึ้นนั้นขึ้นไปทีละชั้นและแวะตรวจงานชั้นละนานๆแต่ตอนลงอรรณพผู้เป็นเจ้านายของเธอลงทีเดียวสิบชั้นรวดเขาดูไม่เหนื่อยแต่เธอที่กำลังพยายามจะเร็วให้ทันเขากำลังเหนื่อยแทบพูดไม่รู้เรื่อง

เสื้อผ้าที่สมพงษ์หามาให้เธอ หญิงสาวมั่นใจเลยว่ามันเป็นชุดใหม่แกะกล่องแต่ตอนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อของเธอและฝุ่นจากงาน เธอชักไม่แน่ใจว่าจะซักมาคืนสมพงษ์ในสภาพที่ใหม่เหมือนแกะกล่องได้อีกไหมทั้งที่เคยรับจ้างซักรีดมา

“บ้านอยู่ทางไหน เผื่อผ่านฉันได้แวะไปส่ง”

พอขึ้นรถได้สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากติดเครื่องรถคือเปิดเครื่องปรับอากาศภายในรถและเร่งความเย็นไปที่จุดสูงสุด ก่อนจะถอดเสื้อที่เปียกเหงื่อเหมือนกับไปซักน้ำมาโยนทิ้งไปข้างหลัง เอาผิวเนื้อที่ร้อนระอุตากกับความเย็นที่กำลังเป่าออกมา เขาเป็นคนขี้ร้อนด้วยเขามีชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในเมืองหนาวเพื่อรับการศึกษาที่ดีตั้งแต่ยังเด็กและถ้านี่ไม่ใช่งานที่เขารักไม่มีทางที่หนุ่มเจ้าสำอางอย่างเขาจะยอมเหนียวตัวด้วยเหงื่อแบบนี้

“อยู่แถวหมู่บ้านเกือบออกนอกเมือง ชุมชนริมคลองค่ะ”

แพรวาเธอตอบเขาออกไปด้วยความจริงและก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะไปส่งขอแค่ติดรถไปลงที่ป้ายรถเมล์ที่ใกล้ที่สุดก็พอ และตอนนี้เธอก็ไม่กล้ามองเขาแล้วด้วยเพราะรู้ว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อถึงจะเคยเห็นมาแล้วแต่เธอก็ไม่ควรมอง มันไม่ควรมอง ผิวเนื้อภายใต้เสื้อผ้าเป็นสิ่งสงวนที่มีเอาไว้ให้เฉพาะคนที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันมองเท่านั้น เธอเป็นแค่ลูกจ้างมีหน้าที่ทำงานรับเงินเดือนก็พอ

“แถวนั้นมีร้านขายยาไหม”

สถานที่ที่เธอบอกมาเขารู้จักดีและวันนี้ก็ผ่านทางนั้นด้วย เขาในฐานะเจ้านายที่ไม่ได้ใจดำอะไรมากนักก็พอจะแวะจอดรถส่งเธอได้ และด้วยวันนี้เธอก็ทำงานล่วงเวลามาตั้งหลายชั่วโมงจนฟ้าเริ่มมืดเขาก็ควรตอบแทนเธอ แต่อาการคันยิบๆบนตัวเขาที่มาจากการแพ้ฝุ่นอันมาจากโรคประจำตัวที่เป็นมาตั้งแต่เด็กทำให้เขาต้องถามหาร้านขายยาแทนที่จะถามทางถึงทางเขาบ้านของเธอ

“มีค่ะ”

น้ำเสียงของเธอสั่นเวลาที่พูดตอบเขาไป แพรวาไม่ได้กลัวการที่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสองในรถที่กำลังเคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่แต่ที่เธอกำลังกอดสมุดจดงานเอาไว้แน่นก็เพราะกลัวที่เขาถอดเสื้อ เธอเป็นเพียงผู้หญิงไทยที่ออกจะหัวโบราณไปสักนิดเพราะโดนแม่อบรมมาตลอดว่าให้รักนวลสงวนตัวอย่างผู้หญิงรุ่นแม่ของเธอ การที่เห็นเขาถอดเสื้อผ้าอีกครั้งก็เลยทำให้เธอมีอาการเหมือนอยากจะหายตัวไปจากรถคันหรูของเขา

“เธอบอกทางก็แล้วกัน ถ้าเลยฉันไม่วนรถกลับมาส่งนะ”

อากาศที่เริ่มเย็นภายในรถทำให้เขาทิ้งความเครียดจากงานลงไปได้บ้างและอาการคันก็เริ่มจะดีขึ้นด้วยทำให้เขาเห็นว่าแม่ชีที่นั่งมาข้างเขามีอะไรให้น่าแกล้งอีกด้วย ไม่บ่อยที่จะเจอผู้หญิงเวอร์จิ้นที่แค่มองอาการก็รู้แล้วอย่างเธอ และก็ไม่มีเลยที่จะเจอผู้หญิงที่ไม่สนใจในตัวเขาทั้งที่เขาก็ดูดีในระดับหนึ่งอาจจะไม่เพอร์เฟคแต่ก็ทำผู้หญิงหลายคนติดหนึบมาแล้ว เธอไม่แม้แต่ชายตามองเขาทั้งที่เขาก็ไม่ได้ทุเรศอะไรขนาดที่มองมาไม่ได้เลย

รถติดไฟแดงพอดีแพรวายังคงนั่งตัวลีบไปกับเบาะหนังของรถทำให้อรรณพที่รู้สึกสนุกกับการได้แกล้งเธอยกแขนขึ้นมาพาดไปบนเบาะรถด้านบนของเบาะรถที่เธอนั่ง ใกล้ๆกับไหล่เล็กๆของเธอที่วันนี้อยู่ในชุดที่ค่อนข้างทันสมัยและก็ทะมัดทะแมงเหมาะกับงาน แถมด้วยการที่คนมากท่าอย่างเขาเอียงหน้าเข้าไปใกล้เสทำเป็นมองไปทางด้านหลังและกลับมามองด้านหน้าเหมือนกำลังมองรถที่จอดแออัดกันอยู่บนท้องถนนให้ใบหน้าใกล้เธอให้ได้มากที่สุดก่อนที่สัญญาณไฟเขียวจะมาถึง