ห่วงรัก ไร้วิวาห์

กาแฟแก้วสุดท้าย 1

“ไหม ป้าคงต้องหยุดรับมาลัยจากไหมก่อนนะ ช่วงนี้ขายไม่ค่อยดีเลย”

จันแม่ค้าขายพวงมาลัยตรงแยกไฟแดงที่อยู่ไม่ไกลจากปากทางเข้าบ้านของแพรวากำลังหยิบเงินค่าพวงมาลัยของเมื่อวานส่งให้กับหญิงสาวเงินจำนวนนั้นมีเงินของเธอใส่เข้าไปด้วยไม่ใช่แค่เงินกำไรเหมือนอย่างแต่ก่อน ช่วงนี้มาลัยที่เคยขายดีมีเงินหมุนเวียนวันละหลายพันบาทเดี๋ยวนี้กลับขายไม่หมดเพราะมีเจ้าอื่นมาเปิดแข่งตรงแยกไฟแดงตรงข้ามทำให้เธอที่เคยช่วยเหลือหญิงสาวมาตั้งแต่ฤทัยป่วยใหม่ๆจนถึงตอนนี้ต้องตัดใจพูดอะไรบางอย่างออกไปก่อนที่ตัวเองจะต้องควักเงินทุนมาจ่ายไปมากกว่านี้

“ป้าจันจ๊ะ แต่ช่วงนี้ไหมต้องการใช้เงิน”

แพรวาพูดออกไปตรงๆหวังให้ป้าจันเห็นใจหรือแนะแนวทางหารายได้อย่างอื่นให้กับเธอ เพราะเงินที่ได้จากป้าจันในทุกวันจากการเอาพวงมาลัยมาส่งมันพอที่จะให้เธอใช้จ่ายเลี้ยงน้องเลี้ยงแม่และก็ตัวเธอได้ในรายวันถึงจะขาดเหลือไปบ้างแต่ก็ไม่มาก แต่ถ้าเธอขาดเงินตรงนี้ไปจะเอาอะไรกินรายวันล่ะคราวนี้เพราะกว่าเงินเดือนจะออกก็คงหนีไม่พ้นเธอจะต้องไปหยิบยืมเงินเก็บที่เอาไว้ให้แม่ผ่าตัดเป็นแน่แท้และเธอก็ไม่อยากให้เกิดอะไรแบบนั้นขึ้นเลย

“ป้ารู้ ป้าก็อยากช่วย แต่ถ้าป้าช่วยเอ็ง ป้าก็ขาดทุน ทุกวันนี้ก็เข้าเนื้อไปหลายบาทแล้ว อีเดือนลูกสาวป้ามันก็กำลังเรียนต้องใช้เงินมาก ป้าไม่ไหวจริงๆ”

จันอดสงสารหญิงสาวที่เป็นเหมือนญาติคนนี้ไม่ได้ เธอเห็นแพรวามาตั้งแต่เด็กหรือตั้งแต่ลืมตาดูโลกนั่นแหละ เด็กสาวคนนี้นิสัยดีเป็นเด็กดีพอแม่ทำงานเลี้ยงดูไม่ไหวในขณะที่ตัวเองยังเรียนหนังสืออยู่ก็ไม่เคยคิดเกเรกลับตั้งหน้าทำงานเลี้ยงดูแม่แทนและไหนยังจะดูแลน้องต่างพ่ออีกแถมด้วยพ่อเลี้ยงขี้เหล้าติดการพนันอีกด้วยหนึ่งคน เด็กคนนี้ก็เลี้ยงไหวแถมยังเรียนจนจบ แต่เมื่อมาถึงทางตันที่แม่ค้าอย่างเธอต้องทนขาดทุนมาหลายวันก็ทำให้ต้องเลือกที่จะเอาตัวเองให้รอดไปก่อน

“จ๊ะป้า ไหมเข้าใจ”

มันก็จริงจะมีใครที่ไหนมาให้เงินเธอฟรีๆทุกวันถ้าไม่มีงานไปแลก ป้าจันก็ใจดีช่วยเธอมาตั้งหลายปีจนเธอประคองชีวิตคนทั้งบ้านมาจนถึงวันนี้ได้มันคงถึงเวลาที่เธอจะต้องหางานใหม่อีกครั้ง โชคชะตาก็มักเป็นแบบนี้แหละมีอะไรผ่านเข้ามาทดสอบเธอได้เสมอ

“เงินของวันนี้ ถ้าอะไรๆมันดีขึ้น ป้าจะรีบไปจ้างเอ็งเหมือนเดิมนะ”

จันยื่นเงินที่หญิงสาวยังไม่ได้รับใส่มือให้อีกครั้ง พร้อมกับถอนหายใจที่ไม่คิดว่าวันนี้มันจะมาถึงเร็วอย่างไม่คาดคิดแบบนี้ ใจเธออยากจะจ้างคนขยันอย่างแพรวาไปตลอดจนกว่าจะทำงานนี้ไม่ไหวแต่อะไรหลายอย่างมันเดินทางมาเร็วจนเธอเองก็ตั้งตัวไม่ทันเหมือนกัน 

“ขอบคุณป้าจันมากนะจ๊ะ”

แพรวารับเงินก้อนสุดท้ายที่คงจะต้องไปดูแลจัดการให้ดีกว่าทุกวันมาจากมือของป้าจัน เธอเดินก้มหน้าด้วยความผิดหวังเข้าบ้านไป ไม่รู้ว่าจะต้องเอาเงินเก็บออกมาใช้จ่ายกี่บาทถึงจะพอที่จะเลี้ยงชีพไปให้ถึงวันเงินเดือนออก

แพรวาที่ปกติพอกลับถึงบ้านก็ต้องรีบจัดการงานบ้านเพื่อจะได้เตรียมตัวร้อยมาลัยเพื่อจะได้ไปส่งในรุ่งเช้าของอีกวันแต่วันพรุ่งนี้สำหรับเธอไม่มีมาลัยต้องไปส่งอีกแล้ว หญิงสาวที่ในหัวคิดหาทางออกไม่ได้ทิ้งตัวลงนอนกับที่นอนของแม่ หยิบหมอนที่แม่คอยใช้หนุนนอนมากอด เธอไม่รู้จะทำยังไงแล้วทุกอย่างดูจะมืดลงอีกครั้ง เธอต้องการเงินให้มากที่สุดเพื่อให้ซื้อลมหายใจของแม่

“ไหม ไหม”

สมพงษ์เดินตามหาเลขาคนใหม่ที่เขาตั้งใจสอนงานเป็นอย่างดีเพราะอยู่มาเกินอาทิตย์แล้วด้วยใจที่ค่อนข้างร้อนเพราะกลัวเลขาคนนี้จะถูกไล่ออกอีก ปกติเขาไม่ตามหาเลขาที่รู้หน้าที่ของตัวเองแบบนี้หรอกเพราะยังไงสั่งงานอะไรไปแพรวาก็ทำเสร็จแถมเรียบร้อยแต่เจ้านายของเขานะสิเกิดอยากกินกาแฟฝีมือเลขาขึ้นมาและก็ให้เขามาหาเพราะเจ้าตัวไม่นั่งอยู่โต๊ะทำงาน แต่ก็ไม่ได้ต้องตามหาจนเหนื่อยอะไรเพราะชั้นนี้มีเพียงห้องทำงานใหญ่ ห้องรับรองแขกและก็ห้องเก็บเอกสาร

“คุณสมพงษ์”

แพรวาเดินมายังห้องเอกสารเพื่อจะหาเอกสารเกี่ยวกับการประชุมครั้งก่อนที่เจ้านายของเธอสั่งมา เธอคิดจะมาเพียงแค่แป๊บเดียวแต่พอมาถึงก็ดันมานั่งมาเหม่อยังไม่ได้งานและก็โดนสมพงษ์เรียกไปหลายครั้งจนเขาใช้สายตาตำหนิเธอนิดหน่อย ที่เธอต้องมานั่งเหม่อก็หนีไม่พ้นเรื่องงานเสริมที่เธอยังคิดหาทางออกไม่ได้ว่าจะไปทำงานอะไรที่ทำให้เธอมีเวลาเหลือไปเฝ้าแม่ได้ด้วย

“คุณอรรณพเธอเรียกให้ไปชงกาแฟ พอดีมีแขกมา”

“ค่ะ”

สมพงษ์ไม่ได้ดุอะไรแพรวาเพราะบางทีคนเราก็ต้องมีเรื่องให้คิดมากมายเขาก็เคยเป็นเพียงแต่ใช้สายตาตำหนิไปนิดหน่อยให้รับรู้ว่าคราวหลังอย่าทำอีกเพราะเจ้านายของเธอไม่ได้เหมือนเจ้านายคนอื่นๆอาจจะโดนไล่ออกได้ถ้าเผลอไปทำอะไรขัดใจเข้าและเขาก็ไม่อยากจะมาต้องเปิดรับสมัครคนใหม่ให้วุ่นวาย

คนที่เปรียบเสมออาจารย์ประจำบริษัทของเธอเดินกลับออกไปแล้ว แพรวาก็รีบหยิบเอกสารที่ต้องการและเดินตามออกไปพร้อมไปทำหน้าที่ชงกาแฟที่เธอไม่ได้ทำมาหลายวันแล้วตั้งแต่เกิดเรื่อง วันนี้ที่ยอมทำแต่โดยดีไม่ได้ขัดขืนหรือมีข้อโต้แย้งอะไรเพราะในห้องกว้างนั้นไม่ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียวเหมือนเช่นทุกวัน ไม่ใช่แค่เธอหลบหน้าเขาแต่เหมือนเขาไม่พอใจเธออยู่มากเหมือนกันเลยไม่ค่อยจะเรียกเข้าไปพบหน้า

แพรวารีบชงกาแฟตามคำสั่งแล้วก็รีบนำเข้ามาเสิร์ฟในห้องเพราะอยากจะรีบกลับออกไปทำงานข้างนอกที่ค้างเอาไว้ให้เสร็จก่อนเที่ยงและเจ้านายของเธอก็ไม่น่าจะเข้าใกล้อีกด้วยถึงจะไม่ได้นั่งอยู่คนเดียวก็ตาม

สองหนุ่มที่กำลังคุยงานกันอยู่ไม่ได้สนใจคนมาใหม่อย่างเธอมากนักจนกระทั่งเธอเดินเข้าไปเอาแก้วกาแฟวางให้แขกผู้มาเยือน เขาทั้งสองที่ดูจะวุ่นวายกับงานในมือถึงได้หยุดมือลงและหันมาสนใจเธอ 

แพรวาไม่ได้ทำตัวอยากรู้อยากเห็นอะไรเธอแค่พยายามทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุด เพราะงานที่พวกเขาคุยกันเธอก็พอจะรู้อยู่บ้างแล้วว่าเป็นงานนอกไม่ใช่งานภายในบริษัท เพราะเธอเองเป็นคนเคลียร์คิวงานในช่วงเช้าวันนี้ให้กับอรรณพตามที่เขาเดินออกไปสั่งเธอด้วยปากเขาเองเมื่อวันก่อนเพราะเธอไม่ยอมเข้ามาในห้องนี้เวลาที่มีเขาอยู่คนเดียว

“เลขาใหม่เหรอวะ หรือว่าไปยืมตัวเลขาใครมาใช้งาน”

ธีรภัทรนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ที่มีโครงการบ้านจัดสรรอยู่ในมือหลายสิบแห่งและไหนยังคอนโดหรูหราที่อยู่ในเครือบริษัทของเขาอีกกำลังละสายตาจากกองเอกสารที่ยกมาปรึกษาเพื่อนอย่างอรรณพเกี่ยวกับปัญหานิดหน่อยที่มันคาใจเขาอยู่ เขามองเลขาที่แต่งตัวเหมือนครูระเบียบอย่างจงใจไม่ได้คิดในเชิงชู้สาวเพราะเขามีเมียมีลูกแล้ว แต่ที่มองและทำตาโตๆอยู่เนี๊ยก็เพราะว่าสงสัยว่าเพื่อนของเขาทำไมถึงมีเลขาหน้าห้องสไตล์นี้มันดูไม่ใช่อรรณพคนเดิมเอาซะเลย เลขาหน้าห้องอรรณพไม่เปรี้ยวก็ต้องสวยราวกับนางฟ้า บวกกับเมื่อตะกี้ก็ไม่เห็นมีใครนั่งอยู่หน้าห้องนอกจากโน๊ตบุ๊คหนึ่งตัวที่ก็มักจะถูกนำมาวางประจำการเอาไว้ด้วยเพราะสมพงษ์หรือไม่ก็คุณนายฐานมาศมักแวะเวียนมาช่วยเคลียร์งานด้านเลขาให้กับพ่อรูปหล่ออรรณพ

“ของกูเอง ทำไม”

เขาขยับกองเอกสารที่มันบานเต็มโต๊ะให้คนที่ดูจะกลัวเขาจนสังเกตได้ว่าแก้วกาแฟในมือที่เหลืออยู่เพียงแก้วเดียวมันกำลังสั่น เขาก็ไม่ได้จะใจดำแกล้งเธอไปตลอดหรอกนะและก็ไม่อยากจะเข้าใกล้อะไรมากแล้วด้วยไม่ใช่เพราะว่าหมดสนุกแต่เพราะดูเธอจะหวงเนื้อหวงตัวเกินเหตุทั้งที่ผู้หญิงที่รู้จักเขาแทบจะทุกคนไม่เคยมีใครมีอาการอะไรแบบนี้ ยังมีผู้หญิงอีกมากมายรอที่จะให้เขาเลือกทำไมเขาจะต้องไปรอเธอด้วย