When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Yağmur yağıyordu. Cenaze için uygun bir havaydı. Giovanni Satentino, üzerine toprak atılmakta olan tabuta bakarken ayakta durmakta güçlük çekiyor olsa da dik durup güçlü görünmeye dikkat ediyordu. Federico, yani sağ kolu ölmüştü. Sergio, kızını almış, en yakın adamını öldürmüş, planlarının içine etmişti. En çok canını sıkan şey tabi ki Federico’nun ölümüydü. Onun yerini dolduracak birini daha bulmasına imkan yoktu. Her şeyi Rita’ya bırakabilirdi ama ona güvenmiyordu. Yıllar süren eğitimi çöp olmuştu. Kızı laf dinlemiyor, geleceğinin nasıl yok olduğunu görmek istemiyordu. Güçsüz duruma düşüyorlardı. Zamanı yaklaşıyordu, ölümün ona doğru koşarcasına geldiğini hissedebiliyordu. O gelmeden işleri yoluna koymalıydı. Federico’nun cenazesinden eve dönerlerken Rita’nın durgun bir şekilde oturdu