ร่ายมนต์รักพิทักษ์ใจเธอ

ได้เวลาเริ่มงาน

เมื่อถึงเวลานัดหมายมนต์ชญาก็มานั่งรอกำปั่นเพื่อเดินทางไปขึ้นรถด้วยกัน

"พ่อจ๋าไม่ต้องไปส่งก็ได้อยู่ทำงานไปเถอะ แดดมันร้อนเดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งเอา ขนส่งอยู่ไม่ไกลน้ำมนต์ไปได้สบายมาก" มนต์ชญาเป็นห่วงพ่อ

"เอ็งนี่เห็นข้าแก่มากนักหรือไง" บุญล้อมทำท่างอนลูกสาว

"โอ๋ๆๆน๊า นั่นกำปั่นมาแล้ว น้ำมนต์ไปแล้วนะจ๊ะเดี๋ยวจะโทรมาหาอย่าลืมชาร์ทแบตไว้ด้วยล่ะ" น้ำมนต์ทำท่าสั่งผู้เป็นพ่อเพราะรู้ว่าเขาทำงานจนชอบลืม

มนต์ชญาวิ่งไปหาเพื่อนที่กำลังเดินมาเหมือนเป็นเด็กที่อยู่ในวัยทะโมน

"รอพวกเราด้วยจ๊ะน้องน้ำมนต์ บ๊ายบายนะพ่อ" สองรักยมตะโกนเรียกน้ำมนต์พร้อมหันมาโบกไม้โบกมือให้บุญล้อมแล้วลอยตามไป

..................................................................................................................................

"นี่ปั่นฉันว่าจะไปทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมแล้วก็ทำเป็นพาร์ทไทม์วันที่ไม่มีเรียน แกอยากไปทำด้วยกันไหม พอดีพี่เขาเคยถามมาว่ามีเพื่อนแนะนำอีกไหมยังขาดคนอยู่" มนต์ชญาชวนเพื่อนรักระหว่างนั่งรถทัวร์เข้ากรุงเทพด้วยกัน

"ที่ไหนยังไงว่ามาถ้าได้เงินยังไงก็สน" กำปั่นพร้อมลุยขอแค่ได้เงิน

"เป็นทีมงานคอยดูแลศิลปิน"

"เฮ้ย ถามจริงได้งานดีขนาดนั้นเลยหรือ" กำปั่นสงสัยว่าจะได้งานดูแลศิลปินเลยหรือ

"ฉันพูดให้ดูดีไปอย่างนั้นและที่จริงก็เด็กยกของเก็บของน่ะแล้วแต่เขาจะใช้เพียงแต่ว่าเราทำงานในกองถ่ายหรือเป็นทีมงานเวลาจัดเตรียมสถานที่ให้ดารานักร้องนักแสดงพวกนี้ " มนต์ชญาสาธยาย

"โธ่พูดซะสวยหรูแล้วได้เงินดีป่าวล่ะ"

"ก็ค่าจ้างรายวัน 300 - 400 บาทมีโอทีนะถ้าต้องอยู่ดึก"

"ทำสิ แกทำฉันก็ทำ" กำปั่นตกลงด้วย

"พวกเราก็ทำด้วย" เสียงสองรักยมเกาะเบาะที่นั่งแล้วโผล่หัวขึ้นมาประสานเสียงกัน

"เขาไม่รับเด็กจ้ะ" มนต์ชญาแลบลิ้นให้

"ไม่เด็กนะที่จริงพี่เกิดก่อนน้ำมนต์ตั้งหลายสิบปี" กระจิ๊ดริดบอกเสียงใสไร้เดียวสา

"นี่ถ้าน้ำมนต์พาจิ๊ดริดกับจ้อยร่อยไปทำงานด้วยห้ามซนนะบอกไว้ก่อน" เธอหันหน้าไปทำท่าทางเหมือนคุณครูสั่งเด็กอนุบาล

หลังจากที่คุยเล่นกันไปเพลินๆ ทั้งคู่ก็หลับไปจนถึงสถานีขนส่งกรุงเทพ เพื่อนสองคนพากันนั่งรถไฟฟ้าแล้วเดินต่อเข้าซอยตรงไปยังหอพักกำปั่นและมนต์ชญาอยู่หอเดียวกันซึ่งเป็นหอนอกชายหญิงแต่คนละห้องคนละชั้น

"นี่ปั่นพรุ่งนี้เริ่มงานนะ เดี๋ยวไปด้วยกันเลยถ้าพี่เขาตกลงรับแกด้วยก็ทำด้วยกันเลย" มนต์ชญาบอกเพื่อนก่อนที่จะแยกย้ายกันเข้าห้องตัวเอง

"ได้ยังไม่มีเรียนพอดี แล้วเจอกัน"

"เฮ้ออออ เหนื่อยจังเลยเดินทางแต่ละที" มนต์ชญาพูดพร้อมกระโจนลงเตียงนอนเอาหน้าฟุบลงที่หมอน

"น้ำมนต์ไม่อาบน้ำหรือ" เสียงสองรักยมมาดึงตัวเธอ

"ไม่อ่ะ นอนละ" เธอตอบทั้งที่ไม่ลืมตา

"ข้าวก็ไม่กิน น้ำก็ไม่อาบ เฮ้อ มนุษย์" กระจิ๊ดริดกะจ้อยร่อยส่ายหน้าระอาใจ

.....................................................................................................................................

วันนี้มนต์ชญาพากำปั่นเพื่อนสนิทมายังสถานที่ทำงานและตรงเข้าไปติดต่อถามหาฝ่ายบุคคลที่รับตนเข้าทำงาน

"สวัสดีค่ะพี่หนูมนต์ชญาที่มาเริ่มงานเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ค่ะ" เธอแนะนำตัว

"อ่อ โอเคแล้วอีกคนล่ะคะทำด้วยกันหรือเปล่า" ฝ่ายบุคคลถาม

"พอดีพี่คนที่เขาเป็นคนรับหนูเขาถามว่ามีเพื่อนด้วยไหมทีมงานยังขาดคนอยู่หนูก็เลยพามาด้วยค่ะเผื่อพี่เขาสนใจรับเลย"

"นี่เด็กฝึกงานหรือพี่ต้องการคนน่ะขอพี่ก่อนได้ไหมสองคนเลย" แพรวพราวผู้จัดการส่วนตัวศิลปินคนดังเดินมาหาฝ่ายบุคคลที่กำลังคุยกับวัยรุ่นทั้งสองคนอยู่

"อ้าวพี่แพรว พอดีจะให้น้องไปอยู่ทีมช่วยยกของของพี่น้ำค่ะ" ฝ่ายบุคคลอธิบาย

"พี่ขอด่วน คีตะกำลังจะมีงานคอนเสิร์ตทั้งงานสัมภาษณ์รายการออกกองละคร เต็มไปหมดเลย แล้วเด็กมันลากันกะทันหันพี่ไม่มีเด็กไปช่วยเลย ไหนจะบรรดาแฟนคลับงานมีตติ้งอีกไม่งั้นวุ่นน่าดู" แพรวพราวบ่นๆ

"ได้ค่ะพี่ ให้พี่ไปก่อนก็ได้ งั้นเธอสองคนไปกรอกเอกสารเพิ่มเติมเสร็จแล้วก็เดินตามพี่แพรวไปเลยนะจ๊ะ งานก็แล้วแต่พี่แพรวเขาจะสั่งเลย" ฝ่ายบุคคลตอบรับแพรวพราวแล้วก็หันไปสั่งเด็กทั้งสองคน

"ไปกำปั่นฟลุ๊คนะแกได้งานเลย" มนต์ชญาดีใจที่เพื่อนได้งาน

"ฉันได้ยินว่าไปทำงานกับทีมของคีตะหรือ โคตรโชคดีเลยอ่ะ ได้ใกล้ชิดศิลปินดังขนาดนี้ทำฟรีก็ยอม" กำปั่นพูดด้วยความดีใจ

"นั่นน่ะสิ นี่ถ้าเราจะขอถ่ายรูปกับเขา เขาจะถ่ายด้วยไหมนะ" เธออดตื่นเต้นตามไปด้วยไม่ได้

คีตะ นักร้อง นักแสดงหนุ่มรูปหล่อ ขวัญใจวัยรุ่นทั้งหลาย เขาเป็นที่ชื่นชมของสาวจริงและสาวเทียมทั้งประเทศ ด้วยใบหน้าคมเข้ม ผิวขาวใส จมูกโด่งได้รูปแถมมีลักยิ้มที่ยิ้มทีแทบจะทำใครต่อใครละลายไปต่อหน้า รูปร่างสูงถึง 180 เซนติเมตร เสียงดีร้องเพลงไพเราะและฝีมือการแสดงก็ไม่ธรรมดา ได้รับรางวัลนักแสดงนำและนักแสดงดาวรุ่งมาจนรางวัลเต็มตู้ไปหมด แฟนคลับเองก็มีจำนวนคับคั่งไปไหนมาไหนมีแต่คนห้อมล้อมอยากเข้าถึงตัวเขา จนเป็นที่น่าหนักใจของแพรวพราว ผู้จัดการส่วนตัวที่ต้องมาคอยแก้ปัญหาไม่เว้นแต่ละวัน

มนต์ชญาเองและกำปั่นก็เป็นหนึ่งในแฟนคลับของเขาเช่นเดียวกัน

"มา ตามพี่มานี่ พี่จะบอกงานคร่าวๆให้เธอสองคนฟัง ก่อนอื่นขอแนะนำตัวอีกครั้งนะจ๊ะ พี่แพรวพราวเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคีตะ ส่วนคีตะคงไม่ต้องบอกนะว่าเป็นใคร" แพรวพราวยิ้ม

"แล้วน้องสองคนล่ะแนะนำตัวเองหน่อย" แพรวพราวถามบ้าง

"หนูชื่อมนต์ชญาค่ะ เรียกน้ำมนต์ก็ได้ค่ะ"

"ผมกำปั่นครับ"

"โอเคจ้ะ ทีนี้งานของเธอสองคนคือเวลามีงานคอนเสิร์ตหรืออีเว้นท์ที่ไหนก็ต้องคอยเป็นลูกมือพี่ๆทีมงานหลักในการส่งของจัดของแล้วก็ยกของ อื่นๆก็แล้วแต่พี่ๆจะเรียกใช้ก็ช่วยๆไปตามกำลังของเราและหน้างาน เช่น เตรียมน้ำดื่มของว่าง อาหารให้ศิลปินทีมงาน ประมาณนี้ เวลางานไม่แน่นอนดังนั้นพวกหนูต้องจัดตารางวันเรียนกับวันรับงานกันเองนะจ๊ะ" แพรวพราวอธิบายยาว

"ไม่มีปัญหาค่ะ พวกเราทำได้" มนต์ชญายิ้มรับ

"ดีมากจ๊ะ งั้นวันนี้ไปเรียนรู้งานเบื้องต้นดูสถานที่ก่อน จะได้คล่องไม่เก้กังเวลาพี่ทีมงานเรียกใช้" แพรวพราวเป็นคนที่คล่องตัวสมกับเป็นผู้จัดการศิลปิน

"พี่แพรวผมขอดูลำดับคิวการขึ้นเวทีหน่อยครับ เผื่อมีอยากปรับเปลี่ยนตรงไหน" คีตะเดินมาพอดีและหยุดคุยกับผู้จัดการสาว

"อ่อได้จ้ะ"

แพรวพราวหันไปหยิบกระดาษงานคิวแล้วหันไปคุยกับคีตะ

"ว้าววว งุ้ยยยย ตัวจริงหล่อมากฉันอยากกรี๊ดอ่ะแก" มนต์ชญาหันมาทำหน้าเขินกับเพื่อนรัก

"จริงด้วยโคตรเท่ห์ นี่คือไอดอลฉันเลยนะแก" กำปั่นก็เป็นไปกับเธอด้วย

เมื่อคุยงานกันเสร็จคีตะก็เดินผ่านทั้งสองคนไปด้วยใบหน้านิ่งเชิดรักษาหมาดทั้งมนต์ชญาและกำปั่นจึงทำได้แค่มองตามแบบเหลียวหลังด้วยความชื่นชมยากจะหาอะไร

เปรียบ

แต่มองตามได้สักพักมนต์ชญาก็ต้องเอามือขยี้ตาตัวเองว่าสิ่งที่เห็นมันเป็นเพียงแค่ตาฝาดหรือเปล่า

"สงสัยจะตาฝาด"

"เป็นอะไรน้ำมนต์" กำปั่นถามเมือเห็นท่าทางเธอมองตามคีตะแบบไม่วางตา

"ฉันน่าจะตาฝาดน่ะ" เธอตอบเพราะไม่แน่ใจ สิ่งที่มนต์ชญาเห็นมันเป็นเงาสีดำที่คืบคลานตามคีตะไป ลักษณะเป็นเงาที่ไม่มีรุูปร่างเป็นกลุ่มควันสีดำทมึนสูงเกินศรีษะของคีตะ

คล้ายว่าจะกลืนร่างเขาแต่ก็ไม่เชิงมันคลุมอยู่ทั่วบริเวณรอบๆตัวเขา

"ไปเถอะไปทำงานกันเดี๋ยวจะโดนดุเอา"มนต์ชญาชวนกำปั่นไปทำงานตามที่ได้รับบรีฟจากแพรวพราว

.................................................................................................................................

"คีย์ พี่ว่าเราดูเหนื่อยๆนะ พักผ่อนน้อยหรือเปล่าช่วงนี้" ผู้จัดการสาวรุ่นพี่ทักเขาเมื่อเดินมาที่ห้องพักศิลปิน

"ผมก็นอนพักตามปกติของเวลาที่มีนะครับพี่ ถ้าจะว่านอนน้อยก็มีบ้างวันที่ถ่ายละครยันสว่าง แต่วันรุ่งขึ้นผมก็ไม่ได้มีคิวถ่ายผมก็นอนพักอยู่นะ ผมดูโทรมขนาดนั้นเลยหรือครับ

" คีตะไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติของตัวเอง

"ก็ยังไม่ถึงกับโทรมหรอกแต่ดูไม่ค่อยสดชื่นน่ะ วันไหนไม่ไหวจริงๆก็บอกนะ ถ้ามีคิวพอเลื่อนได้พี่จะเลื่อนให้ เอาสุขภาพเราไว้ด้วย" แพรวพราวพูดพร้อมแตะที่ไหล่เขาด้วย

ความเป็นห่วง

"ขอบคุณครับพี่ แต่ช่วงนี้เป็นช่วงที่ต้องเร่งปิดกองคงต้องฝืนๆกันไปก่อนครับ"

"งั้นพี่ขอตัวไปดูงานด้านนอกก่อนนะแล้วเดี๋ยวเรามาไล่ดูคิวงานกันต่อ"

"ครับ"

"เออ พี่ลืมบอก มีแฟนคลับมาฝากของให้น่ะตั้งแต่เช้าแล้วพี่ลืมเอามาให้" แพรวพราวพูดพร้อมยื่นถุงกระดาษให้เขา

"แฟนคลับพวกนี้เขาก็น่ารักดีนะครับตามดูแลสนับสนุนผมตลอด โดยเฉพาะของกินผมใกล้จะบวมตัวแตกแล้ว" คีตะพูดไปพร้อมยิ้มไป

"ฮืมมมม" เสียงคำรามเบาๆลอยตามลมมา

"สร้อยคอ สวยดีแฮะ" เขาหยิบกล่องซึ่งอยู่ในถุงกระดาษนั้นแกะออกมาดูก็พบว่าเป็นสร้อยคอและร็อคเก็ตทรงรีที่เปิดมาก็มีรูปของเขาอยู่ด้านใน

เขายังไม่ได้ใส่มัน เก็บใส่กล่องและไว้ในถุงกระดาษตามเดิม

"เคร้งงงงง" เสียงของหล่นกลิ้งลงมาจากโต๊ะ

"อะไรหล่นน่ะพี่แพรว แก่แล้วซุ่มซ่ามนะ" คีตะแกล้งแซวแพรวพราวแต่ไม่มีเสียงตอบ

"พี่แพรว พี่แพรว" เขาเรียกสองครั้งเมื่อไม่มีเสียงตอบจึงหันหน้าไปดู

"อ้าว ไม่อยู่แล้วหรือ" เขาหันกลับมาอ่านเอกสารในมือต่อแบบไม่ได้ใส่ใจ

................................................................................................................................

จนถึงเวลาเย็น

"พี่แพรวคะ ถ้าวันนี้ไม่มีงานอะไรแล้วน้ำมนต์กับเพื่อนขอตัวกลับก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้พวกเรามาใหม่ค่ะ" มนต์ชญาแจ้งขอตัวกับแพรวพราว

"ได้จ้ะ" แพรวพราวตอบกลับพร้อมจับต้นคอ

"ชู้วววว! ลงมาเดี๋ยวนี้" มนต์ชญาทำเสียงเอ็ดสองรักยมที่กำลังเกาะคอเกาะขาแพรวพราว

"ว่าอะไรนะจ๊ะ" แพรวพราวหันมาถามแต่มือก็ยังจับที่ต้นคอเหมือนเหมื่อยมากและขาก็ขยับไม่ได้ข้างหนึ่ง

"มะ มะไม่มีอะไรค่ะพี่พอดีน้ำมนต์พูดกับกำปั่นค่ะ" มนต์ชญาแถไป ใครจะกล้าบอกความจริงว่าสองตัวแสบแสนซนกำลังเล่นสนุกที่คอเธออยู่

"กะจิ๊ดริด กะจ้อยร่อย ถ้าไม่มางดขนมนะวันนี้" มนต์ชญาพูดแบบกัดฟันไม่อยากออกเสียงดัง

พอได้ยินว่าจะต้องอดขนมสองรักยมก็รีบเงยหน้ามองมาที่มนต์ชญาและทำตามคำสั่งทันที

"ก็ได้ๆ กำลังสนุก พี่คนสวยตัวห๊อมหอม"

"ไปนะคะ สวัสดีค่ะ" มนต์ชญาสะกิดกำปั่นให้เดินกลับด้วยน้ำเสียงมีพิรุธ

"จ้ะๆ สวัสดีจ้ะ เอทำไม่เมื่อกี้ปวดคอ ขาก็ขยับไม่ได้เมื่อคืนไม่ได้นอนตกหมอนนะ แล้วขาอยู่ดีๆก็เป็นเหน็บชา" แพรวพราวเดินไปพร้อมพูดคนเดียวด้วยความงุนงงว่าเธอเป็น

อะไร

"จิ๊ดริดจ้อยร่อย!" เมื่อเดินออกมาด้านหน้าอาคาร มนต์ชญาก็กอดอกเรียกสองแสบทันที

"จ๋าาาาาา" สองรักยมประสานเสียง

"ถ้ามาแล้วซนอีก น้ำมนต์จะไม่ให้มาด้วยแล้วนะ" มนต์ชญาคาดโทษ

"จ้า แต่ล้อเล่นนิดเดียวเอง อย่าโกรธน๊าาาา นะๆๆ" สองแสบตัวจิ๋วเขย่าแขนเธอออดอ้อน

"ไป กลับบ้านกัน เดี๋ยวไม่ให้กินขนมซะเลยนี่" เธอยังคงเดินบ่นไปตามทาง

......................................................................