เล่ห์กามเทพ

บทที่ 8

สารวัตรปวรุตม์หัวเราะฮึๆ “ยังก่อนครับ เอาไว้วันหลังดีกว่า วันนี้ผมอยากจะไปตามหาคนก่อน ดาบผิวพอจะรู้สึกพัฒนาชุมชนที่ชื่อนีนนารามั้ยครับ”

“อ๋อ...รู้จักสิครับ คนโคกสำราญรู้จักคุณนีนนาราทุกคนแหละครับ เธอเป็นลูกรักของพวกแม่บ้านตำรวจแห่งโคกสำราญเลยละครับ ใครๆ ก็เอ็นดูเธอ” ดาบผิวเอ่ยกลั้วหัวเราะน้ำเสียงที่เอ่ยถึงนีนนาราบ่งบอกถึงความชื่นชมที่มีต่อหญิงสาว

ปวรุตม์ได้ยินแล้วถึงกับเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจไม่นึกว่าคนซนๆ อย่างนาราจะเป็นที่รักที่ชื่นชอบของคนทั้งหมู่บ้านได้

“ดาบผิวพอจะรู้มั้ยครับว่าตอนนี้นีนราราอยู่ที่ไหน”

“รู้ครับ วันนี้มีลงแขกดำนาที่ทุ่งนาของยายส้มเกลี้ยง สารวัตรจะไปมั้ยครับเดี๋ยวผมพาไป”

“ไปสิ ดาบผิวพาไปเลย อยากเจอมานานแล้ว” ปวรุตม์พึมพำพูดกับตนเองจนทำให้ดาบผิวชักจะสงสัยว่าสารวัตรคนใหม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณพัฒนาชุมชนคนสวย

ปวรุตม์เดินนำหน้าดาบผิวไปที่รถแลนด์โรเวอร์ที่จอดอยู่หน้าสภ. พอดาบผิวเห็นรถแลนด์โรเวอร์คันสวย ราคาแพงถึงกับทำตาโตกลืนน้ำลายเอื้อกๆ ด้วยความอยากขับ “สารวัตรครับ รถคันนี้แรงมั้ยครับ” นักเลงรถเก่าเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ คันไม้คันมืออยากขับขึ้นมาตะหงิดๆ

“ก็พอตัว” ปวรุตม์เอ่ยยิ้มๆ เห็นนัยน์ตาของดาบผิวจ้องมองรถไม่กระพริบก็แอบยิ้มขำ

“เออ...สารวัตรขับรถเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ให้ผมเป็นสารถีให้มั้ยครับ”

ดาบผิวเอ่ยแบบขลาดๆ อยากขับก็อยากขับ แต่จะเอ่ยขอตรงๆ ก็ไม่กล้ากลัวสารวัตรคนใหม่จะด่าเอา

ปวรุตม์หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างรู้ทัน สงสัยดาบผิวจะเป็นนักเลงรถ มือใหญ่หยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋ากางเกงสีกากีแล้วยื่นให้อีกฝ่าย “เอาสิ ชักจะเหนื่อยเหมือนกัน ถ้าไม่รบกวนดาบผิวเกินไปก็ช่วยขับให้หน่อย” ปวรุตม์เอ่ยออกมาด้วยน้ำคำที่ทำให้อีกฝ่ายฟังแล้วไม่กระดากอายเกินไป

“ได้เลยครับ เชิญสารวัตรขึ้นรถเลยครับ เดี๋ยวดาบผิวจะขับให้นิ่มที่สุด”

ดาบผิวยิ้มหน้าบาน ดวงตาเต้นระริกด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ขับรถราคาแพงๆ เพราะชีวิตนี้ไม่เคยมีโอกาสได้ขับรถสวยๆ แพงๆ แบบนี้มาก่อน นายตำรวจผู้น้อยขับรถค่อนข้างช้าเพื่อให้สารวัตรได้ดูบรรยากาศข้างทางด้วย

“ผืนป่าที่นี่ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์นะ”

ปวรุตม์เปรยออกมา จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีสนิมของพลขับจำเป็น เขาไม่พบพิรุธนอกจากความจริงจังใสซื่อที่แสดงออกมา แต่เขาก็ยังวางใจไม่ได้ คนเราสมัยนี้เก็บความรู้สึกและซ่อนพิรุธเก่งนัก เขาคงต้องใช้เวลาในการสังเกตสังกาลูกน้องในสภ. สักระยะหนึ่งจึงจะรู้ว่าแต่ละคนเป็นยังไง

ดาบผิวละสายตาจากถนนหันไปมองต้นไม้น้อยใหญ่รอบๆ เส้นทางก่อนจะเอ่ยตอบ

“ใช่ครับ ค่อนข้างสมบูรณ์ ต้องใช้เวลาหลายสิบปี กว่าที่ต้นไม้เหล่านี้จะเติบโตสูงใหญ่ได้ขนาดนี้ แต่ขณะเดียวกันคนบางคนก็ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีในการทำลายพวกมัน”

ดาบผิวเอ่ยออกมาอย่างเจ็บแค้น รู้ว่ามีกลุ่มผู้มีอิทธิพลบางคนในอำเภอจ้างให้ชาวบ้านจนๆ ไปลอบตัดไม้ในป่าลึก แต่เขาเป็นแค่ตำรวจผู้น้อย อำนาจที่มีก็เท่าหยิบมือ มีหรือจะไปสู้กับผู้มีอำนาจบาตรใหญ่รู้จักและสนิทสนมกับคนใหญ่คนโตทั้งจังหวัด เขาอยากให้สารวัตรคนใหม่เป็นพวกใจซื่อ มือสะอาดเป็นตำรวจที่ดีคอยปกป้องอธิปไตยของบ้านเมือง ถ้าสารวัตรคนใหม่เป็นคนดีจริง เขาก็พร้อมที่จะร่วมมือเพื่อต่อสู้กับความอยุติธรรม...

ปวรุตม์ได้ฟังน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาคล้ายเจ็บแค้นของอีกฝ่ายก็พอจะรู้เลาๆ ว่านายตำรวจคนนี้ค่อนข้างที่จะเป็นคนดี ถ้าจะคัดเลือกนายตำรวจเข้าทีมปราบปรามหนึ่งในนั้นคงต้องมีดาบผิวร่วมอยู่ด้วย

ดาบผิวขับรถมาถึงเถียงนาของยายส้มเกลี้ยงแล้วเอ่ยบอกสารวัตรคนใหม่

“ถึงแล้วครับ”

สารวัตรปวรุตม์ลงจากรถแลนด์โรเวอร์ด้วยท่วงท่าสง่างามอย่างคนที่ถูกฝึกมาดี ชาวบ้านที่กำลังช่วยกันดำนาอยู่ต่างก็ละมือจากงานที่กำลังทำแล้วเงยหน้ามองรถคันสวยด้วยสายตาตื่นเต้น ยิ่งร่างสูงใหญ่หล่อเหลากำยำแบบบุรุษกรีกโบราณลงมาจากรถยิ่งทำให้ชาวบ้านสนใจเข้าไปใหญ่

“ไม่น่าเชื่อว่าสมัยนี้ยังจะมีประเพณีลงแขกดำนาอยู่อีก” ปวรุตม์หันไปเอ่ยกับดาบผิวก่อนจะมองไปที่ทุ่งนาผืนใหญ่อีกครั้ง ตอนนี้มีชาวบ้านประมาณ 30 คน กำลังช่วยกันดำนาอยู่

“ครับ สมัยนี้หาได้ค่อนข้างยาก พวกเราพยายามอนุรักษ์ประเพณีวัฒนธรรมเดิมๆ ของคนไทยไว้ก่อนที่มันจะสูญหายไปจนคนรุ่นใหม่ไม่รู้จักหรือเคยพบเห็น เสร็จจากของยายส้มเกลี้ยงแล้ว ชาวบ้านก็จะลงแขกที่ทุ่งนาของตาสมศักดิ์ต่อครับ”

ปวรุตม์พยักหน้ายิ้มตรงมุมปากให้ลูกน้อง “คนไหนนีนนารา ดาบผิวพอจะรู้มั้ย” ปวรุตม์เพ่งมองไปที่ทุ่งนาแยกไม่ออกว่าคนไหนเป็นยายนาราตัวแสบของเขา

“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ละคนเล่นโพกผ้าเห็นแต่ลูกตา ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนไหนเป็นคุณนีนนารา” ดาบผิวเอ่ยกลั้วหัวเราะแยกไม่ออกเหมือนกันว่าใครเป็นใคร

“ไม่เป็นไร ผมมีวิธี” ปวรุตม์ยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเดินไปตามคันนาแล้วนั่งยองๆ บนเส้นเท้าเอ่ยถามคนที่กำลังก้มดำนาซึ่งอยู่ติดคันนาที่สุด

“สวัสดีครับ คุณพอจะรู้จักคุณนีนนารามั้ยครับ” ปวรุตม์เอ่ยถามด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงที่เอ่ยทุ้มนุ่มนวลทำให้สาวๆ ที่แอบฟังอยู่แทบละลายไปกับใบหน้าหล่อๆ และท่วงท่าเท่ๆ ของคนถาม

หญิงสาวที่ถูกถามโพกผ้าสีดำคลุมทั้งใบหน้าเส้นผมทำให้เห็นแต่ลูกตาแวววับ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ สารวัตรปวรุตม์แอบอมยิ้มเมื่อเป็นลูกตาวาวๆ ของคนที่ส่ายหน้าปฏิเสธไม่ยอมเอ่ยตอบ

‘โธ่เอ๋ย…ยายนาราคิดว่าฉันจำลูกตาเต้นวาววับของเธอไม่ได้หรือยังไง ต่อให้ผ่านไปกี่ปีฉันก็ยังจำได้ ถึงเธอไม่พูดฉันก็รู้ว่าเป็นยายนาราของฉัน’

สารวัตรปวรุตม์อมยิ้มแก้มแทบปริเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมรับว่าตนคือนีนนารา เขาก็มีวิธีทำให้อีกฝ่ายยอมรับเหมือนกัน ปวรุตม์แกล้งตีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามต่อ