ป้องณวัฒน์หันไปเห็นกระเป๋าที่หลังตู้เสื้อผ้า เขาเอามันลงมา ก่อนจะรวบเอาเสื้อผ้า และชุดชั้นในยัดลงไป
“ไปได้แล้ว”
“ฉันไม่ไป”
“แน่นะว่าไม่ไป” ป้องณวัฒน์ทำสายตาดุ
“แน่สิ...” เธอส่งสายตาท้าทาย
“ว้าย...” ชายหนุ่มรวบร่างของเธอขึ้นไปแบกเอาไว้ทันที พร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ใบนั้น
“นายป้อง...ปล่อยฉันนะ”
พอทั้งสองคนเดินผ่านน้ำหวาน นางจึงต้องหลบ
“น้ำหวาน แกช่วยฉันด้วยสิ ฉันไม่ไปนะ”
“เอ้อ...บายๆ ริน” น้ำหวาน โบกมือลาเพื่อนหย็อยๆ
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะดูแลห้องของแกอย่างดี”
ปึก! ปึก! ปึก! เธอทุบไปที่หลังของเขา
“หยุดโวยวายได้แล้ว ถ้าไม่อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่ง” พูดจบเขาก็วางเธอลงหน้าลิฟต์
“ดูสิ...ดูไม่ได้” เขายกมือขึ้นเขี่ยผมที่มาปกใบหน้าของเธอ ตอนนี้รินดาหน้าแดงก่ำ เธอทำหน้าเง้างอ
“มานี่...” เขากระชากแขนของเธอเบาๆ ตอนที่ลิฟต์เปิดออก ดันตัวเธอเข้าไป
“คนเลว นิสัยไม่ดี” เธอว่าให้
“จะพูดอะไรก็พ
