“คิดถึงเหมือนกัน” เขากอดเธอเอาไว้แน่น
“เข้าบ้านก่อนนะคะ วันนี้พี่นอนที่นี่ใช่ไหม” เธอถามเขา
“ใช่สิ พี่ตั้งใจเลย”
“เย้ๆเย้ๆ....” หญิงสาวแสดงความดีใจออกมามากมาย
“นึกว่าจะไปนอนที่โรงแรมเหมือนทุกครั้ง แล้วซันละคะ” เธอถามหาหลานชาย
‘แพศยา เป็นไงไอ้อ้น...ซึ้งไหม โธ่โว้ย...’ เขาหมุนตัวกลับแล้วก้าวออกไปอย่างช้า
เสียงปิดประตูทำให้เขาหันหน้ากลับมามองอีกครั้ง ทั้งสองคนหายเข้าไปในบ้านนั่นแล้ว
‘เชี่ย’ ทันใดนั้น อลันก็ทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน เขาก้มลงไปหยิบก้อนหินที่ปูลาดตามทางเดินขึ้นมา ก่อนจะเหวี่ยงมันเข้าใส่ป้ายไฟของร้านเอกอนงค์
โป๊ะ.... เสียงป้ายไฟแตก เขาชะงักไป ก่อนจะหมุนตัวก้าวขาออกไปจากนั้นอย่างรวดเร็ว
‘มึงบ้าไปแล้วแน่ๆ ไอ้อ้น... มึงเป็นอาจารย์นะ’ เขาด่าตัวเองในใจ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้ทำแบบนั้นลงไปได้อย่างไร แต่เอกอนงค์กับผู้ชายคนนั้นทำให้เขาเป็นบ้าได้จริงๆ
“เราคงไม่ได้เจอกันอี
