บทที่3 เด็กฝึกงาน
1065 Words
บทที่3
เด็กฝึกงาน
หลังจากที่ไอริกลับไปผมก็ขึ้นมาทำงานต่อ บัญชีที่โตขึ้นเรื่อยๆจนเห็นกำไรเป็นกอบเป็นกำ ส่วนลูกหนี้ทั้งหลายผมก็ตามเก็บในวิธีของผม ถ้าเป็นพ่อจะให้โอกาสซ้ำจนเคยตัว ของผมไม่คุณไม่มีเงินจ่าย ของในบ้านก็ต้องถูกยึดตามจำนวนต้นและดอกที่ขาดส่ง
ก๊อกๆๆ
"เข้ามา" ผมก้มทำงานต่อโดยไม่ได้มองว่าใครเข้ามาแต่ดูทรงแล้วคงเป็นผู้หญิง กลิ่นน้ำหอมแปลกๆมันดูถูกๆไม่มีเกรด ผมเลยต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง
"สวัสดีค่ะท่านประธาน ^^" หนูอัยย์ยกมือไหว้พร้อมย่อตัวจนเข่าติดพื้น
"ใครให้เธอเข้ามา ออกไป!!!"
"คุณท่านบอกให้หนูอัยย์มาฝึกงานกับคุณสามีค่ะ อนาคตหนูอัยย์ต้องเป็นเจ้าของที่นี่ ^^"
ผมกำปากกาในมือแน่น เธอแม่งหน้าหนาฉิบ! มารยาทก็แย่โตมาได้ยังไงวะ
"เกะกะมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นไป!!"
"ไม่ไปค่ะ คุณสามีขาาา อาทิตย์หน้าเราก็จะได้แต่งงานกันแล้วคุณสามีช่วยทำตัวน่ารักๆหน่อยได้ไหมคะ ไม่งั้นหนูอัยย์ไม่ให้ดูดนมนะ"
ปรี๊ดดดด!!! อารมณ์ผมพุ่งปรี๊ดเลยยยย ผมหลับตาลงเพื่อระงับสติอารมณ์ก่อนที่ผมจะเผลอจับเธอโยนลงจากชั้น30
"ฉันชอบที่นี่จังเลยค่ะ ดูหรูหรามากเมื่อก่อนมันมีแค่10ชั้นใช่ไหมคะทำไมตอนนี้มี30ล่ะ"
"อย่าสอดรู้สอดเห็น ออกไปได้แล้ว" ผมกดโทรเรียกเลขาให้พายัยนี่ออกไปแต่เลขาผมกลับอ้ำอึ้งไม่กล้ารับปาก คงถูกป้าข้างผมสั่งมาล่ะสิ
"คุณสามีสอนงานหนูอัยย์ได้เลยนะคะ"
"อยากทำงานเหรอ หึ!"
ผมกดโทรเรียกไอ้เภาให้เอาเอกสารลูกหนี้ที่อยู่ในห้องเก็บของมาให้หมดเพื่อให้เธอได้อ่านและทำความเข้าใจ ที่สำคัญให้เธอจัดเรียงเอกสารให้เรียบร้อย เธอไม่ปฏิเสธที่จะทำมันเลยผมจึงปล่อยให้เธอนั่งทำที่โซฟาเงียบๆเพราะงานผมกับเธอต้องใช้สมาธิ
12.00น.
อาหารจากโรงแรมธาดาถูกยกมาเสิร์ฟทั้งซีฟู้ด หอยทอดทะเล ขนมจีนน้ำยาปู ทอดมันกุ้ง กลิ่นหอมอบอวลจนท้องผมร้องโครกคร้าก
"ว้าวว คุณสามีน่ารักจังเลย" หนูอัยย์เดินมานั่งแต่เภารีบก้มหน้าลง เธอจึงหันไปมองหน้าบอดี้การ์ดหนุ่มสลับกับชายหนุ่มที่ตักมันกุ้งใส่ข้าวโรยด้วยน้ำจิ้มซีฟู้ดเข้าปาก
"ข้าวฉันล่ะ?"
"ไม่มี!" ผมตอบเธอไปตามตรงเพราะผมไม่ได้สั่งให้เธอ
"อ้าว แล้วฉันจะกินอะไรนี่มันเที่ยงแล้วนะคะคุณเพลิง!!" อารมณ์ของคนโมโหหิวมันน่ากลัวนะจะบอกให้
"ไอ้เภา!" ผมส่งไม้ต่อให้ไอ้เภาจัดการเธอจึงหันไปมองหน้าไอ้เภาด้วยความโมโห
"คุณหนูอัยย์ครับ พนักงานต้องลงไปทานที่ห้องอาหารสำหรับพนักงานด้านล่างครับ"
หนูอัยย์หันขวับไปมองชายหนุ่มเขาจึงกระตุกยิ้มชอบใจ แต่นาทีนี้เธอต้องยอมความหิวมันกำลังเล่นงานเธอจนโรคกระเพาะกำเริบ
///หนูอัยย์///
มีอะไรซวยกว่าเจอไอ้หน้าโหดนั่นอีกไหม มาถึงห้องอาหารฉันมองแล้วนึกถึงโรงทานแถวบ้านเลยแก ทุกคนแย่งกันราวกับว่ากลัวมันจะหมด ฉันจึงเดินเข้าไปต่อแถวจนถึงคิวของฉัน
"หมดแล้วจ้ะหนู"
"มะ หมดแล้ว!!" ฉันมองไปที่หม้อข้าวขนาดใหญ่คือมันหมดจริงๆ กับข้าวก็มีแต่เศษผัก
"มีมาม่าต้มทางโน้นเลยหนู"
มาม่าต้ม? ฉันหันไปมองโซนมาม่าที่เหลืออยู่กระป๋องสุดท้ายฉันจึงรีบวิ่งไปหยิบมัน
หมับ!!
"ขอโทษทีนะน้อง" พนักงานผู้ชายชูถ้วยมาม่าในมือโชว์ก่อนจะรีบแกะถุงซีลแล้วกดน้ำร้อนใส่
กูไปซื้อกินก็ได้วะ! ฉันเดินออกมาดูป้ายราคาอาหารด้านนอกสำหรับลูกค้าบอกได้คำเดียว แพงฉิบหาย!
"คุณหนูอัยย์ครับ" เภายืนมองทุกก้าวเดินของหนูอัยย์จนรู้สึกสงสาร เธอเดินหาของกินจนหน้าซีด เขาจึงเดินไปหยิบขนมปังกรอบกับนมให้เธอรองท้องเพราะเวลาตอนนี้เหลือแค่20นาที หากสั่งอาหารต้องรอถึง30นาที
"ขอบคุณนะคะ ว่าแต่คุณเภาไม่ทานข้าวหรือไง"
"ผมทานก่อนเจ้านายแล้วครับ เพราะบางวันช่วงกลางวันนายจะมีไปทานข้าวข้างนอกหรือทำงานนอกสถานที่ผมต้องตามดูแล เป็นเรื่องปกติตื่นก่อนนาย ทุกอย่างต้องเสร็จและพร้อมเสมอ"
"เงินเดือนเท่าไหร่คะทำงานขนาดนี้"
"สามแสนกว่าบาทไม่รวมงานนอกสถานที่โอทีและงานเสี่ยงตาย ตอนรุ่นพ่อผมได้แค่2แสนเอง"
"ดีจังเลยค่ะที่ไทยทำงานให้ตายก็ไม่รวย ของแพงขึ้น ภาษีก็แพง แต่ค่าครองชีพต่ำพอๆกับคุณภาพชีวิต พวกเราต้องปากกัดตีนถีบทำงานไปจนตาย"
ฉันพูดออกมาจนน้ำตาไหลนึกถึงความลำบากของตัวเองที่ผ่านมาทุกคนคิดว่าฉันสบาย มีคนจ่ายค่าเทอม ส่งเสียเลี้ยงดู แต่ในความเป็นจริงการใช้ชีวิตอยู่โดยลำพังมันแย่มาก แม่ของซันที่ช่วยเลี้ยงดูฉันก็มาล้มป่วย ฉันเคยยื่นเรื่องนี้กับเจ้หลินเพื่อขอให้คุณท่านช่วยเหลือแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ
"คุณหนูอัยย์ครับรีบทานเถอะครับเหลือเวลาอีกแค่10นาทีต้องขึ้นไปทำงาน ไปช้าจะถูกดูเอา"
"ค่ะ"
ฉันรีบกลับขึ้นมาบนห้องทำงานก็เจอคุณเพลิงกำลังคุยโทรศัพท์อยู่พอเขาเห็นหน้าฉันก็ขึงตาไล่ให้ฉันไปทำงานของตัวเอง ฉันขอให้นายโดนปอกลอกจนหมดตัวไอ้บ้า!!
"ครับคุณครีมขึ้นมาได้เลยผมให้เลขาเตรียมห้องไว้ให้แล้ว"
ห้อง? ครีม?? อะไรนี่เขาจะพาผู้หญิงมาปู้ยี่ปู้ยำทั้งๆ ที่เรากำลังจะแต่งงานกันเนี่ยนะ ไม่ฉันรับไม่ได้!!!
______________
หนูอัยย์ผู้น่าสงสาร อิพี่ก็โหดร้ายจังเลย
- Writer
