ตอนที่ 1
1012 Words
“ต่อยดิว่ะไอ้สัตว์”
“อย่าแพ้นะเว้ย!!”
“มึงสู้ดิไอ้เหี้ยล้มมัน!!”
“กูเพิ่มห้าแสน!!”
“แม่งอึดว่ะ!!”
เสียงคนร้องเชียร์ดังลั่นของชายหญิงนับสิบคนยืนล้อมเป็นวงเพื่อดูมวยใต้นัดพิเศษระหว่าง จากัวร์แชมป์เก่าหลายสมัยฝีมือร้ายกาจและรามิลนักโทษที่ถูกหมายหัวพึ่งจะแหกคุกมาได้ไม่นานเพื่อต่อสู้ครั้งนี้โดยเฉพาะ ปอร์เช่ เบนซ์ โบ๊ทและลูกน้องอีกเกือบสิบกว่าคนต่างลงเงินพนันเต็มที่โดยไม่สนใจว่าตอนนี้ใครจะแพ้จะชนะเพราะตอนนี้แม่งสนุกฉิบหาย!!
“ผู้ชนะคือจากัวร์” เสียงกรรมการประกาศเสียงดัง
“กว่าจะล้มไอ้เหี้ยนั่นได้ดูสภาพไอ้จากัวร์ดิยับเลยนะมึง”โบ๊ทเดินไปประคองเพื่อนที่ดูเหนื่อยมากอยู่แล้วพูดกับเพื่อน
“แม่งอึดกว่าเมื่อก่อนอีกว่ะ” จากัวร์ส่ายหน้าเล็กน้อยแต่มันคือความชอบเลยไม่ค่อยสนใจเท่าไรว่าจะเจ็บขนาดไหน เขามันเหมือนคนโรคจิตในสายตาของเพื่อนที่ชอบหาเรื่องเจ็บตัวเพราะไม่ว่าจะต่อยมวย แข่งรถ ยิงปืนหรืออย่างอื่นเขาก็แข่งนะเพียงแต่มันออกจะเถื่อนไปหน่อยและหลายครั้งก็ผิดกฎหมายด้วย
“โดนซ้อมในคุกเยอะมั้ง แม่งโรคจิตฉิบหายแหกคุกมาเพื่อเอาชนะมึง”
“กูว่ามันต้องมีครั้งต่อไปแน่”
“ไม่มีหรอกกูว่าจะวางมือแล้ว”
“มึงไปที่รถไป กูกับไอ้เหี้ยปอร์เช่จะไปเอาเงินพนันก่อน”
“เร็วๆนะไอ้สัตว์กูเหนื่อย”
“เออ! เคลียร์แป๊บเดียว”
ความจริงแล้วเขาไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินเลยสักนิดเดียว เขาชอบหาเรื่องเจ็บตัวเพื่อฝึกตัวเองให้ต้องเก่งเสมอแต่ว่านี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วแหละเพราะว่าตลอดสามเดือนมานี้ยังไม่มีใครล้มเขาได้เลยสักคนจนรู้สุกว่าเบื่อหน่าย เขาพยายามแสวงหาความพ่ายแพ้เสมอส่วนหนึ่งมาจากการฝึกต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวเขาทำธุรกิจหลักด้านความปลอดภัยแล้วข้อมูลเกือบทุกอย่างนั้นเป็นความลับเกือบทั้งหมดแม้แต่ทางรัฐก็ไม่รู้เรื่อง เขามันคนสีเทาที่ค่อนไปทางดำมืดมากขึ้นทุกวันและความด้านชาก็เพิ่มมากขึ้นไม่ต่างจากความโหดเหี้ยมเลือดเย็นชนิดที่ฆ่าคนด้วยมือเปล่าได้สบายๆ
หลังจากรับเงินพนันมาหลักล้านก็พากันไปทำแผลที่คอนโดเพื่อนเพราะว่าใกล้ที่สุดแล้วแต่ทันทีที่ประตูห้องเปิดเขาต้องนิ่งอึ้งมองคนตัวเล็กนิดเดียวที่ไม่ได้เจอกันนานถึงปีกว่า เธอโตขึ้นมากนะแล้วดูเหมือนว่าจะจำกันไม่ได้ด้วยต่างกับเขาจำได้ดี
น้องสาวเพื่อนทำใจเขาเต้นแรงจนทำตัวไม่ถูกอีกแล้ว!
“พี่จะเข้ามารึเปล่าคะ?”
“โทษทีพอดีพี่น่าจะเหม่อ อืม…น้องมินนี่จำพี่ได้ไหม?”
“ใครคะ?”
“เฮียจากัวร์ไงครับ นอนดึกจังทำแผลให้หน่อยได้ไหม?”
“ได้ค่ะ เฮียจากัวร์เข้ามาสิคะ”
คำว่าเฮียเป็นเหมือนรหัสลับที่รู้กันว่าจะใช้เรียกนำตัวเองเฉพาะอยู่ต่อหน้าคนที่ให้ความสำคัญเท่านั้น มินนี่เรียกทุกคนว่าเฮียแสดงว่าต้องเคยเจอมาก่อนสงสัยที่ผ่านมาเขาคงจะงานยุ่งจนไม่รู้ว่าน้องสาวเพื่อนกลับมาจากอังกฤษแล้ว
เมื่อตอนเด็กก็น่ารักนะแต่ใครจะคิดว่าโตมาจะทั้งสวยทั้งน่ารักได้ขนาดนี้ถึงว่าล่ะไอ้โบ๊ทมันหวงจัง เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดอะไรคงเพราะมินนี่ยังเด็กมากแต่ว่าตอนนี้เขาคิดแล้วว่าตกหลุมรักเธออย่างจัง!
ไอ้โบ๊ทรู้แม่งกูโดนกระทืบแน่!!
มินนี่ถือกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้เพื่อนพี่ชายที่หน้านิ่งมากๆเลย เขาเป็นคนหล่อมากขนาดว่าไม่ยิ้มสักนิดเดียวเอาแต่จ้องมองเธอจนน่าอึดอัดแล้วก็น่ากลัวด้วย พี่โบ๊ทให้เธอย้ายโรงเรียนจากประเทศอังกฤษมาที่ประเทศไทยแทนซึ่งเธอไม่ค่อยได้อยู่เท่าไร ตอนนี้เธออายุแค่ 17 ปีแต่มีพี่ชายที่แก่กว่าเกือบสิบปีแหนะเลยเหมือนเป็นพ่อคนที่สองของเธอด้วย
“ไปมีเรื่องกับใครมาเหรอแผลเยอะจัง” เธอก็ถามไปเรื่อยตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น
“ก็นิดหน่อยครับ มินนี่มาอยู่ที่นี่ยาวเลยไหม?” เขาไม่สามารถหยุดมองเธอได้เลยบ้าจริง!!
“ย้ายมาเรียนที่นี่เลยค่ะ” เธอตอบกลับไปในจังหวะที่พี่ชายเดินมาหาพร้อมกับแก้วเหล้ามาส่งให้เพื่อนก่อนจะหันมาขยี้ผมเธออีกจนยุ่งเหยิงหมด
“ไปนอนได้แล้วมินนี่ แล้วนี่มึงคุยอะไรกับน้องกูนักหนาว่ะ” โบ๊ทบอกน้องสาวก่อนจะหันไปถามเพื่อนที่ยกเหล้าดื่มแบบไม่สนใจปากที่แตก
“ปีที่แล้วยังไม่โตขนาดนี้” เขาเคยเจอมินนี่มาแล้วตั้งแต่เด็กก่อนที่เธอจะย้ายไปอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมที่อังกฤษเพื่อเรียนต่อจนเมื่อปีที่แล้วเขาเจอเธออีกครั้งถึงมันจะแค่แป๊บเดียวแต่ว่าเขารักตั้งแต่แรกเห็น มินนี่กลับไปเรียนเขาก็ไม่เคยได้เจอเธอแล้วอีกอย่างมันยุ่งมากด้วยเลยไม่ค่อยมีเวลามากเท่าไรแต่ไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงเธอเลยนะ วันนี้เขาได้เจอเธออีกครั้งและเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว
เขาจะตามดูแลเธอเงียบๆ
“ห้ามยุ่งกับน้องกูนะมึง กูหวงน้องกูมาก” โบ๊ทพูดไม่จริงจังมากแล้วดื่มเหล้าต่อ
“อืม” คงไม่ทันแล้วแหละไอ้โบ๊ทกูรักน้องมึงแล้ว
- Writer
