6

1295 Words

ชัชครางยาวในขณะที่มยุรินหวีดร้องอย่างสุขสมจากเซ็กซ์แสนดุเดือดที่เขามอบให้ กลีบอวบถูกชำแรกซ้ำ ๆ อย่างเร่าร้อน เขาพาเธอไปหน้ากระจกเงาบานใหญ่ มองเธอด้วยสาวตาลุ่มหลง ก่อนที่จะสอดกายเข้าไปจนมิดโคน “อ๊า...” เธอครางยาวออกมาจากความเสียวซ่านที่ได้รับ ร่องสาวของเธอเริ่มทำงานตอดรัดเขาจนได้ยินเสียงครางพึงพอใจของเธอ “ตอดดีชะมัด เธอนี่รู้งานดีเสียจริง” เขาเอ่ยเสียงพร่า เขาชอบให้เธอตอดรัด การทำเช่นนั้นทำให้เขาพึงพอใจเป็นอันมาก มือหนาเคล้นคลึงเต้าทรวงอวบอิ่มของเธออย่างเร่าร้อน เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้ร่วมรักกับเด็กสาวใต้อาณัติ มันแปลกไปจากเดิมที่เขามักหอบหิ้วใครสักคนไปบำบัดความกำหนัดของตัวเองก่อนกลับแพนเฮ้าส์ส่วนตัว แต่ในเวลานี้เขาตรงดิ่งกลับมาหาเด็กสาวที่มักนอนรอเขาอยู่บนเตียง เขาชอบมองแก่นกายของตัวเองที่ชำแรกเข้าไปในกลีบอวบอูมที่หยาดเยิ้มไปด้วยน้ำรัก ชอบมองสีหน้าเสียวซ่านของเธอ มองริมฝีปากน้อย ๆ ที่มักเผยอร้องครวญครางแทบขาดใจเพราะโดนเขากระแทก เขาชอบมองทุกอย่างที่เป็นเธอ มองมือหนาผ่านกระจกเงาบานใหญ่ที่กำลังเคล้นคลึงปทุมถันอวบอิ่มเกินตัวของเด็กสาว เต้านมสาวขาวอวบที่เขาลุ่มหลง มักซุกไซ้เข้าหาอย่างหิวกระหายทุกครั้งที่แนบชิด เธอทำให้เขาแทบคลั่งได้ทุกครั้งที่หลอมรวมเชื่อมประสานเข้าหากัน “ตอดอีกฉันใกล้แล้ว เธอใกล้หรือยัง” ชัชเอ่ยถามเด็กสาวในอ้อมแขนที่ยืนให้เขากระแทกหน้ากระจกเสียงแหบพร่า “ใกล้แล้วค่ะ อ๊าย...” เธอร้องครางใบหน้าเหยเก “เป็นอะไร” “เสียวค่ะ” “ตรงไหน” “ตรงที่โดนกระแทกค่ะ” “ตรงไหนล่ะ” เขายังถามเสียงแหบพร่า กระแทกจนกลีบอวบยับยู่เข้าไปภายใน “ตรงร่องค่ะ อ๊าย...” เธอตอดรัดเขาอย่างรุนแรงแตกพร่าจนน้ำเยิ้มเต็มร่อง ก่อนที่ชัชจะฝังกายเข้าหาสุดลำ ระเบิดน้ำกามเต็มร่อง สุขสมตามเธอไปด้วย “คุณชัชทานอาหารเช้าเสียหน่อยไหมคะ” “เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบกินแล้วนอน” เขาทำเสียงดุเมื่อเธอยกอาหารเช้ามาวางเอาไว้ให้ หลังอาบน้ำคือช่วงเวลานอนหลับพักผ่อน เขาจะกินอีกครั้งคือหลังตื่นนอนและมื้อค่ำที่ผับเท่านั้น “ขอโทษค่ะ” เขาเห็นหน้าละห้อยของเธอก็ใจอ่อนยวบ “ทำอะไรกิน” เป็นประโยคคำถามที่ทำให้หัวใจของมยุรินฟูฟ่อง “ทำสลัดผักผลไม้ค่ะ มีน้ำส้มคั้นสด ๆ ด้วยนะคะ” เธอรีบบอกอย่ากระตือรือร้น จัดอาหารไม่หนักท้องให้เขา “เอามากินสักนิดก็ได้” เขาบอกเสียงราบเรียบ แต่ทำเอาเธอดีใจจนเนื้อเต้น รีบนำอาหารมาเสิร์ฟให้เขาอย่างเอาใจ เธอนั่งมองเขากินแล้วยิ้ม ทำให้เขาชะงัก “มองอะไร” “ขอโทษค่ะ หนูแค่เห็นคุณชัขกินแล้วรู้สึกมีความสุขน่ะค่ะ” เธอรีบบอกอย่างตื่นเต้น “วันหลังอย่าเปิดประตูให้ใครเข้ามาในห้องอีก” “เอ่อ...” เธอกัดปาก ปานวาดเป็นคู่หมั้น เธอจะกล้าหือกับหล่อนได้อย่างนั้นเหรอ คู่หมั้นก็ย่อมมาหากันได้ไม่ใช่เรื่องแปลก เธอเป็นแค่คนใช้ในบ้านและรับตำแหน่งเมียทาสจะไปมีปากมีเสียงอะไรกับใครเขาได้ “ไม่ว่าใครก็ห้ามเปิดประตูเด็ดขาด ถ้าฉันไม่อนุญาต” “แต่คุณปานวาดเป็นคู่หมั้นของคุณนี่คะ” “หึ!” เขาทำเสียงในลำคอ ก่อนจะยกน้ำส้มขึ้นดื่ม ไม่เคยคิดจะดื่มน้ำประเภทนี้เลย แต่รสชาติมันอร่อยอย่างประหลาด “เธอคั้นเองเหรอ” “ค่ะ” “ไม่ขมเลยสักนิด ไม่หวานเปรี้ยวเกินไป รสชาติกลมกล่อม” เขาวิจารณ์ทำคนฟังยิ้มกว้าง “คุณอิ่มแล้วเหรอคะ” “ฉันไม่ชอบกินอาหารเช้า” ช่วงนี้เป็นช่วงเวลานอน เธอกวนเขามารับมื้อเช้าก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ “เธอทำอะไรต่อ” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเธอเก็บจานชามไปล้าง “หนูจะทำงานบ้านค่ะ” เธอเอ่ยตอบ ชัชพาตัวเองไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะเลื่อนโทรศัพท์ติดตามข่าวสารต่าง ๆ วันนี้เขามาแปลกในความคิดของมยุรินเพราะเขาไม่มีท่าทีว่าจะนอนพักเหมือนเช่นทุกวัน “วันนี้คุณชัชไม่นอนเหรอคะ” “ยังไม่ง่วง” เขาตอบสั้น สายตาเหลือบมองเธอทำความสะอาดห้องพักอย่างเพลินตา “ไปทำงานจะไม่ง่วงเหรอคะ” เธอเอ่ยถามอย่างห่วงใย “ทำตัวเหมือนเป็นเมียเข้าไปทุกวัน” เขาทำเสียงดุ แต่ไม่จริงจังนัก “หนูขอโทษค่ะ” “วันนี้ฉันพักหนึ่งวัน จะอยู่บ้านกับเธอ” เขาติดเรียกแพนเฮ้าส์ว่าบ้าน แม้ปากจะต่อว่าแต่ยังมีแก่ใจตอบให้เธอกระจ่าง “คะ” เธออุทานออกมา มองร่างสูงที่นอนเหยียดขาอยู่บนโซฟาตาปริบ ๆ ตั้งแต่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เธอไม่เคยเห็นเขาหยุดงานเลย วันนี้นับว่าเป็นวันแรก เธอสบตากับเขาแล้วใจสั่นรัว จึงรีบหันไปทำงานบ้านต่อ ชัชมองเมียทาสของเขาทำงานจนเพลิน ก่อนที่จะเผลอหลับไป มยุรินทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็อาบน้ำอาบท่าชำระร่างกาย ออกมาอีกครั้งก็เห็นว่าเจ้าชีวิตนอนหลับไปแล้ว เธอมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนรักใคร่ รักเขาทั้งที่เขาร้ายก็รัก คนใจช้ำนั่งคุกเข่าลงไปข้าง ๆ ก่อนที่จะแอบจุมพิตเขาเบา ๆ ชัชสะดุ้งตื่นเพราะเขาเป็นคนรู้สึกตัวไว รีบลุกจากโซฟาทันที คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน พอเห็นว่าเป็นเด็กสาวในบ้านเขาก็กะพริบตาปริบ ๆ มยุรินเองก็ตกใจที่ทำให้เขาตื่น เธอหน้าแดงเพราะแอบจุมพิตเขา เขาจะรู้ตัวไหมนะว่าเธอแอบทำอะไรกับเขาบ้างตอนเขานอนหลับ “ทำงานบ้านเสร็จแล้วเหรอ” เขาเอ่ยถามอย่างเกียจคร้าน ท่าทางนั้นดูผ่อนคลายกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น “ค่ะ หนูว่าจะทำอาหารน่ะค่ะ คุณชัชอยากกินอะไรคะ” “อยากกินเธอได้ไหม” เขานอนจนเต็มอิ่ม ตื่นขึ้นมาแล้วชักหิว แต่ไม่ได้หิวอาหาร เขาหิวเด็กสาวตรงหน้ามากกว่า “เอ่อ...” เธออึกอักหน้าแดง ไม่กล้าตอบแต่ถ้าเขาอยากกินเธอ เธอก็ยินยอมพร้อมใจไปกับเขาอยู่แล้ว “อยู่บ้านคนเดียวเหงาไหม” “ไม่ค่ะ” “อยากได้อะไรไหม เธอขาดเหลืออะไรหรือเปล่า” เขาดึงเธอขึ้นไปนั่งบนโซฟาด้วยกัน “ไม่ค่ะ” “ไม่อยากได้อะไรเลยเหรอ” เขาเอ่ยถามอยากแปลกใจ ปกติแล้วเด็กสาว ๆ วัยเดียวกับเธอจะอยากได้โน้นได้นี่ รบเร้าอยากได้ของเต็มไปหมด แต่ไม่ใช่กับมยุริน “ค่ะ แต่หนูก็มีที่อยากอยู่เหมือนกันนะคะ” เธอบอกอย่างอาย ๆ “อยากอะไรเหรอ” เขาถามอย่างสนใจ เพราะไม่เคยเห็นว่าเธอจะอยากได้อะไรจากเขาเลยสักครั้ง “หนูอยากให้คุณชัชมีความสุขค่ะ” เธอบอกเขาเสียงหวาน และคิดเช่นนั้นจริง ชัชได้ฟังแล้วอึ้งไป คำว่าความสุขสำหรับเขามันมีตัวตนเช่นไร เขาไม่เคยรับรู้ แต่น่าแปลกที่เขาได้คำตอบว่าเธอเป็นความสุขหนึ่งในชีวิตของเขา เมื่อเขามีเธออยู่ใกล้ ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more