Episode 10

1315 Words

Episode 10 "ธะ....เธอ!" ราชันย์เอ่ยเสียงแผ่ว ฉันไม่ค่อยได้ยินว่าเขาพูดอะไรก็เพียงทำได้แค่ยิ้มให้บางๆ ก่อนจะค่อยๆก้าวเดินเข้าไปหาเขาเรื่อยๆ "ไม่เจอกันตั้งนาน จำฉันได้ไหม " ฉันเอ่ยถามก่อนจะนั่งลงข้างๆราชันย์พลางขัดจังหวะเขาที่กำลังคุยกับผู้หญิงคนอื่น ปกตินิสัยของฉันมันก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ เพราะอย่างงั้นเรื่องแค่นี้ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้สึกแคร์ "เธอเป็นใคร" ราชันย์ทำสีหน้าให้เป็นปกติ พลางใช้สายตาคมเข้มจ้องมองฉันด้วยอาการที่ไร้ความรู้สึก ทำไมฉันรู้สึกว่าเขาเย็นชามากขนาดนี้นะ... ทั้งๆที่แต่ก่อนยังไม่เป็นแบบนี้เลยแท้ๆ คงอาจจะเป็นเพราะฉันที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ก็ได้ "จำฉันไม่ได้เหรอ ดารินไง " ฉันยังคงยิ้มให้กับเขา แต่ที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า "ฉันไม่เคยรู้จักผู้หญิงที่ชื่อดาริน" "จะไม่รู้จักได้ไง ฉันเป็นรักแรกของนายแท้ๆ" "ผู้หญิงคนนั้นได้ตายจากฉันไปแล้ว ส่วนเธอนะไม่ใช่" ราชันย์เอ่ยขึ้นพลางมองฉันด้วยแววตาที่แข็งกล้า คำพูดของเขาทำให้ฉันเจ็บลึกๆอยู่ในใจ ตอนนั้นฉันไม่ได้ตอบรับความรู้สึกของเขา เพราะฉันบอกว่าไม่ได้รักเขา.... แต่บางทีคนเราอาจจะไม่กล้าพูดความรู้สึกจริงๆออกไปก็ได้ "หึ ไม่นึกเลยนะว่าเธอจะยังหน้าด้านกล้ากับมาหาฉัน ทั้งๆที่เธอทำตัวสำส่อนซะขนาดนี้" ราชันย์เอ่ยพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก "ฉันคิดถึงนาย เลยกลับมาหานายไง " คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจเลย แต่มันยังน้อยไปกับเรื่องในอดีตที่ฉันเคยทำร้ายเขา ฉันจำได้ทีทุกการกระทำของตัวเอง และฉันไม่มีวันลืม "หึ คนอย่างเธอคงจะคิดถึงแต่เซ็กส์ ไม่เคยคิดถึงฉันจริงๆหรอก" "งั้นเราไปนอนด้วยกันไหมละ" ฉันเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่ราชันย์กลับทำหน้าขยะแขยงใส่ฉัน "ผู้หญิงอย่างเธอฉันไม่คิดจะกลับไปนอนด้วยหรอก น่าขยะแขยง" ราชันย์พูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินออกไปจากที่แห่งนี้ทันที เขาไม่ดีใจกับการกลับมาของฉันแม้แต่น้อย... วันรุ่งขึ้น... ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่สุดแสนจะว่างเปล่า... ในชีวิตของฉันมันไม่เหลืออะไรอีกต่อไปแล้ว แต่ก่อนบ้านที่ฉันอยู่เคยเป็นบ้านแสนสุข เต็มไปด้วยความสุขมากมาย แต่ก็มาพังเพราะผู้ชายเพียงคนเดียว... พูดแล้วเเค้นชะมัด... พี่สาวเป็นคนที่ทำให้ฉันต้องไปเรียนต่างประเทศ และเป็นคนที่ทำให้ฉันรู้สึกเกลียดผู้ชายไม่ว่าจะหน้าไหนๆ ฉันก็เกลียดพวกมันเข้าไส้ ... หลังจากที่ฉันสารภาพความในใจกับพี่วิน เขาก็ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของฉันได้ เพราะเขาคิดกับฉันเพียงแค่น้องสาว เรื่องนั้นทำให้ฉันทรมาณใจสุดๆ... และฉันก็รับไม่ได้เข้าไปใหญ่ที่พี่วินมีแฟนอายุน้อยกว่าตัวเองมาก แถมแฟนคนนั้นยังเป็นคนที่ราชันย์เคยแอบชอบด้วย เฮ้อ... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดที่ทำให้คนใกล้ตัวของเรามาพบกันได้ หลังจากนั้นไม่นานฉันรู้สึกว่าหัวใจได้เต้นแรงเวลาอยู่ใกล้กับราชันย์... ฉันมีความสุขมากๆเวลาอยู่กับเขา แต่เราไม่มีทางเป็นมากกว่าเพื่อนได้... ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าชีวิตอันแสนสุขของฉันพังเพราะผู้ชายนะเหรอ? ก็เพราะว่า... พี่สาวฉันอายุห่างกับฉันหลายปี และฉันก็ได้พี่สาวดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่างมาตลอด ถ้าถามว่าทำไมพ่อแม่ของฉันไม่ดูแลแทนพี่สาว นั่นก็เพราะว่า... พวกท่านประสบอุบัติเหตุ นั่นแหละเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันกับพี่สาวต้องสู้ชีวิตกันอยู่สองคน ช่วงนั้นฉันอยู่ประมาณมหาลัยปีหนึ่ง พี่สาวฉันเปิดบริษัทของตัวเอง พี่ก็ได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง ทั้งคู่ได้แต่งงานกัน แต่อยู่มาวันหนึ่งพี่ของฉันโดนผู้ชายคนนั้นหลอกใช้ ยักยอกเงินจากบริษัทไปทั้งหมด และผู้ชายคนนั้นก็มีผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้วที่มาแต่งงานกับพี่ก็เพียงเพราะจะหลอกเอาเงิน น่ารังเกียจใช่ไหมละ... ผู้ชายแบบนั้น ตั้งแต่นั้นมาฉันกับพี่สาวก็ไม่เคยมีความสุขเลย และฉันก็ไม่คิดจะรักผู้ชายคนไหน เพราะผู้ชายพวกนั้นก็ล้วนมีแต่เรื่องหลอกลวง อย่างราชันย์ก็ด้วย... ฉันกลัว กลัวว่าเขาจะทำให้ชีวิตของฉันกลายเป็นเหมือนกับพี่สาวตัวเอง แถมบางทีเขายังดูเป็นคนที่เจ้าชู้ด้วย ฉันกลัวมากจริงๆ ความจริงฉันอยากจะเชื่อใจเขา แต่มันทำไม่ได้ คำว่ารักที่เขาบอกฉัน ไม่รู้ว่ามันเป็นของจริงไหม... แต่มันทำให้ฉันเจ็บปวด ฉันเลยเลือกที่จะปฏิเสธ และตัดทิ้งความสัมพันธ์ของเราสองคน... ฉันกับเขาเลยเป็นได้เพียงคู่นอน ถ้าเกิดว่าวันนั้นพี่สาวฉันไม่แต่งงานกับผู้ชายคนนั้นละก็... ฉันคงจะไม่มีเรื่องฝังใจ และรักกับราชันย์ได้อย่างมีความสุข ไม่สิ... บางทีฉันกับเขาอาจจะเลิกลากันไปแล้วก็ได้ และเมื่อวานที่ฉันไปหาราชันย์ เพราะฉันคิดถึงเขาจริงๆ... ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับเขา... แต่ฉันคิดถึงเขา ไม่อยากให้เขาหายไปจากชีวิตของฉัน ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ... "ดาริน พี่ทำข้าวเช้าเสร็จแล้วนะ" เสียงหวานใสของพี่สาวฉันเอ่ยดังขึ้นเมื่อฉันเดินลงมาที่ห้องครัวของบ้าน "นึกว่าพี่ไปทำงานแล้วซะอีก" ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ พลางมองพี่ที่ยกจานข้าวมาเสิร์ฟ ตอนนี้พี่ฉันเหมือนคนที่กำลังเริ่มมีความสุข เพราะพี่ของฉันเพิ่งจะเปิดบริษัทใหม่ได้สำเร็จ "พี่อยากเจอหน้ารินไง ไม่เจอกันตั้งนาน" "ถ้าพี่ไม่ส่งหนูไปเรียนเมืองนอก คงจะได้เจอกันบ่อยๆแล้ว" "แล้วนี่รินจะอยู่ไทยไปตลอดเลยใช่ไหม" "อืม ก็เรียนจบแล้วนี่ แล้วพี่ละ อายุขนาดนี้แล้ว ไม่คิดจะแต่งงานอีกครั้งเหรอ" "เรื่องนั้นพี่ไม่คิดหรอก ขอขึ้นคานไปตลอดชีวิตดีกว่า รินก็รู้ว่าพี่เกลียดผู้ชายแค่ไหน" "หนูก็เหมือนกัน" ฉันบอกออกมาตามตรง ผู้ชายในสายตาของฉันก็เป็นได้แค่พวกขยะที่ใช้แล้วทิ้ง อย่างเช่นการมีเซ็กส์กันข้ามคืน และก็ทิ้งกันอย่างไร้เยื่อใย คนอื่นๆก็เลยมักจะมองฉันว่าเป็นคนที่แรดและสำส่อน แต่ฉันก็ชินแล้ว แถมฉันยังชอบแต่งตัวแรงๆด้วย "เออจริงสิ วันนี้ไปที่สตูดิโอถ่ายแบบสินค้าของพี่ใช่ป่ะ รู้รึยังว่านายแบบที่ถ่ายคู่ด้วยเป็นใคร" พี่สาวของฉันเอ่ยพลางหยิบสินค้าน้ำหอมตัวใหม่มาให้ฉันดู พี่ฉันทำบริษัทผลิตเครื่องสำอางค์นะ "ยังอ่ะ ใครเหรอ?" "ได้ข่าวว่าเป็นนักดนตรีอ่ะ เล่นเบสละมั้ง เป็นวงที่กำลังฮิตอยู่ในช่วงนี้ด้วย" พี่สาวของฉันเอ่ยพลางทำท่านึก นักดนตรีเหรอ... ได้มาเป็นนายแบบให้กับสินค้าของพี่ด้วย ท่าทางน่าจะหน้าตาดีไม่เบา "แล้วเขาชื่ออะไรเหรอ?" "ถ้าจำไม่ผิด น่าจะชื่อ ราชันย์" "หะ...ห๊า!!!? ราชันย์!!! "

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more