“แต่นี่มันที่ทำงาน…”
“แสดงว่าถ้าเป็นข้างนอก ผมสามารถกอดคุณได้ และสามารถทำ…” ธาวินกระซิบเสียงพราวข้างใบหูเล็ก พอเห็นคนบนตักแก้มแดงปร่า เลยอดไม่ได้ที่จะขบเม้มพวงแก้มนุ่มนิ่มด้วยริมฝีปาก
“ปล่อยค่ะ” มุกนิลใจเริ่มเต้นรัวกับความแนบชิด การกระทำของเขามันเหมือนคู่รักกำลังหยอกเล่นกัน แต่พวกเธอไม่ใช่
“ท่านประธานปล่อยค่ะ ดิฉันต้องไปทำงานแล้ว” มุกนิลพยายามขยับลุกออกจากหน้าตักแข็งแกร่ง ทว่ายิ่งเธอขยับตัว ร่างเล็กๆ ก็ยิ่งจมเข้าไปอยู่ในอ้อมอก จนไม่สามารถทำอะไรได้เลย เลยได้แต่นั่งจมแหมะอยู่ในวงแขนของเขา ร้ายกว่านั้นคือตอนนี้รับรู้ได้ถึงบางอย่างกำลังดุนดันบั้นท้ายของเธอ
“ท่านประธาน…” ในขณะที่เธออายจนใบหน้าร้อนผ่าวแทบไหม้ หากแต่เขากลับยิ้มหน้าตาย แล้วภาพตรงหน้าก็มืดสนิทเมื่อชายหนุ่มน้าวใบหน้าลงมาจูบกัน
“อื้อ…” มุกนิลได้แต่ร้องอู้อี้ในคอ เมื่อธาวินบดเคล้าริมฝีปากของเธอ เขาไม่ได้รุนแรง แต่ก็ไม่ได้นุ่
