ตอนที่ 4 ตามรังควาน

1367 Words

ออกจากร้านกาแฟ มุกนิลตรงมายังรถญี่ปุ่นคันเล็ก เตรียมจะเปิดประตู ทันใดนั้นร่างเล็กถึงกับแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก เมื่อเจอผู้ชายที่เธอ ‘วันไนต์สแตนด์’ ด้วยในคืนนั้น เขามาทำอะไรที่นี่ มุกนิลเตรียมจะหลบ หากแต่ก็ช้ากว่าเจ้าของเสียงเข้มดังมาจากด้านหลัง “ไม่มีที่ให้หลบหรอกครับคนสวย” ตรงนี้เป็นโรงจอดรถแคบๆ รถจอดได้ไม่กี่คัน แล้วเธอจะหลบไปไหนได้ นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ “คุณมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า?” มุกนิลค่อยๆ หันมามองดวงหน้าคมเข้มของคนที่เอ่ยทักเธอ ในเมื่อหลบไม่ได้ หนทางเดียวคือต้องเผชิญหน้า เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย “ผมไม่ได้มีธุระอะไร แค่อยากมาหาคุณ” วันนี้ไม่ได้เข้าบริษัทเนื่องจากติดธุระสำคัญ แต่ก็ไม่ลืมที่จะถามเธอกับชาญว่าเป็นอย่างไรบ้าง และเมื่อรู้ว่าเลิกงานแล้วเธอไปที่ไหน เขารีบตามเธอมาที่นี่ทันที “มาหาฉัน?” มุกนิลเผลอถอยฝีเท้าไปสองก้าวจนร่างบอบบางติดขอบประตูรถ เพราะผู้ชายที่เธอวันไนต์สแตนด์ด้วย ย่างเท้าเข้ามาใกล้กันจนเกือบจะชิดอยู่แล้ว “คุณจะทำอะไร?” มุกนิลถลึงตาใส่คนที่ทำรุ่มร่ามกับเธอในที่สาธารณะ หากแต่ธาวินกลับทำหน้ากวนขณะเท้าแขนคร่อมเธอ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ มุกนิลรีบเอียงหน้าหนี ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆ จากเจ้าของดวงหน้าคมเข้ม “คุณขำอะไร?” มุกนิลทำใจกล้าหันมาสบประสานสายตากับสายตาแพรวพราวคู่นั้น “เปล่า” เห็นท่าทางกวนๆ ของชายหนุ่มแปลกหน้า มุกนิลหงุดหงิดใจนัก “ไปกันเถอะผมหิวแล้ว” เขาถือวิสาสะแย่งกุญแจจากมือเธอแล้วเปิดประตูอุ้มเธอเข้าไปในรถ มุกนิลหลับตาแน่นในจังหวะที่เขาโน้มกายรัดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอ กระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ตามมาด้วยเสียงปิดประตู เธอถึงได้กล้าลืมตา ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจนัก! “คุณจะพาฉันไปไหน?” เธอเอ่ยถามทันทีที่เขาขึ้นมานั่งในรถ “ไปทานข้าว” “ฉันไม่หิว” “แต่ผมหิวครับ” ธาวินอดยิ้มไม่ได้ หลังได้ยินเสียงท้องร้องจ๊อกจากคนที่บอกว่าไม่หิว ขณะที่เจ้าตัวเองถึงกับหน้าแดง รีบผินหน้าหนีไปทางหน้าต่าง มุกนิลไม่กล้าทำอะไรแล้วนอกจากนั่งนิ่งๆ คืนนั้นเธอเลือกผิดคนหรือเปล่านะ ถ้ารู้ว่าเขาไม่ยอมเลิกราและตามรังควานกันแบบนี้เธอไม่มีทางชวนเขาออกไปด้วยกันหรอก ใช่ไหม? ไม่นานรถคันเล็กของเธอขับโดยผู้ชาย คืนวันไนต์สแตนด์ ก็มาจอดตรงหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่นี่ค่อนข้างเงียบและส่วนตัว ไม่ต้องกังวลว่าจะเจอคนรู้จัก และเมื่อทั้งคู่เข้ามานั่งในร้านแล้ว เขาเป็นคนเลือกสั่งเมนูอาหารเองทั้งหมด โดยไม่ถามสักคำว่าเธอจะทานอะไร “ผมรับรองว่าคุณจะชอบทุกอย่างที่ผมสั่ง” เห็นเขามั่นใจขนาดนี้มุกนิลก็อยากรู้เหมือนกันว่าอาหารจะน่ากินเหมือนที่เขาว่าไหม แล้วพอสักพักเมื่อบริกรนำอาหารขึ้นเสิร์ฟ เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาพูดถูก หน้าตาอาหารแต่ละอย่างน่าทานสุดเหมือนที่เขาอวด แล้วพอได้ลงมือทาน มันก็อร่อยอย่างที่เขาว่าจริงๆ อร่อยจนเธอเติมข้าวถึงสองชาม นี่เป็นครั้งแรกที่ตัวเองกินจุขนาดนี้ อาจเพราะหิวเหรอรสชาติอาหารอร่อย มุกนิลก็ตอบไม่ได้ ก็คงจะใช่ทั้งสองอย่าง “ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ค่ะ” แม้จะไม่ชอบหน้า แต่ตามมารยาทก็ควรจะขอบคุณเขา “ผมยินดีครับ วันหลังจะพามากินอีก ที่นี่ยังมีอาหารอร่อยอีกเยอะ” “คงไม่รบกวนค่ะ และหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน” มุกนิลรีบปฏิเสธ เธอไม่มีทางเจอเขาอีกแน่ “แต่ผมคงให้คุณไม่ได้” “ทำไมล่ะ?” “ผมอยากสานสัมพันธ์ต่อ” “แต่ฉันไม่” มุกนิลสั่นหน้าดิก สานสัมพันธ์อย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง เธอไม่ต้องการสานสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น “คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นอีกนิด ต่างจากแววตาที่ยังคงฉายแววพราวเจ้าชู้ “คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์บังคับใคร ก็เราตกลงกันแล้วนี่ว่า… แค่คืนเดียว” พูดถึงค่ำคืนเร่าร้อน ทำไมมุกนิลถึงกับพวงแก้มร้อนผ่าวแทบไหม้ด้วยนะ “ผมไม่เคยรับปากคุณ คุณพูดคนเดียว คิดเองคนเดียว” ธาวินพูดขณะที่มือบังคับพวงมาลัยรถ เส้นทางของเขาคือร้านกาแฟ “คุณมันพาล!” มุกนิลไม่รู้จะสานหาคำใดมาพูดแล้ว ยอมรับว่าโกรธที่เขาพูดยาก คืนนั้นเธอชัดเจนแล้วว่า แค่คืนเดียวเท่านั้น จากนั้นต่างแยกย้าย และไม่ต้องติดต่อกันอีก “ผมไม่ชอบให้ใครเอาเปรียบ คุณเข้ามาหาผมก่อน สุดท้ายแล้วจะทิ้งกันง่ายๆ หรือครับคนสวย” “ฉันไม่เคยเอาเปรียบ ฉันว่าคนที่ได้เปรียบคือคุณมากกว่า คืนนั้นเป็นครั้งแรกของฉัน…” ท้ายประโยค เสียงมุกนิลเบาหวิวจนแทบจะไม่ได้ยิน “ผมรู้” ธาวินหันมายิ้มมุมปาก ก็เพราะแบบนี้ไง เขาถึงอยากสานสัมพันธ์ต่อ เขาติดใจ… “คุณมองถนนสิ จะมองหน้าฉันทำไม” มุกนิลไล่คนเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่มองเธอ และสายตาของเขามุ่งตรงแต่ตำแหน่งริมฝีปากของเธอ ธาวินหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างกับคนอารมณ์ดี จากนั้นหันไปสนใจถนนต่อ สักพักก็ขับรถมาถึงร้านกาแฟที่พาเธอออกมาด้วยกัน “กรุณาลงไปได้แล้วค่ะ” มุกนิลเอ่ยปากไล่คนที่เอาแต่นั่งมองเธอ แต่ดูเหมือนชายหนุ่มหน้าหนาเกินกว่าที่จะฟังเธอ ยังคงนั่งจ้องเธออยู่แบบนั้น จากที่หงุดหงิด ตอนนี้กลายเป็นว่าเขินจนไม่กล้าสบสายกับเขาแล้ว “คุณ!” และเมื่อเขาทำท่าจะโน้มใบหน้าเข้าหา มุกนิลรีบผลักดวงหน้าคมเข้มออก “ผัวจะจูบเมียมันผิดตรงไหน” “ใครเป็นเมียคุณ กรุณาให้เกียรติกันด้วย” มุกนิลเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้งกับคำพูดห่ามๆ ของเขา “อย่าโกรธสิครับ รู้ตัวไหมว่าเวลาทำหน้าดุ เซ็กซี่เป็นบ้า” “โรคจิต” เธอแหวใส่คนหน้าด้านหน้าทน “โอเคครับ วันนี้เราจะไม่เล่นปูไต่กัน แต่คราวหน้าผมไม่ปล่อยคุณแน่ครับคนสวย” มุกนิลแทบอยากจะกรีดร้องกับถ้อยคำเชิงชวนลามกของเขา “รีบลงไปนะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะตะโกนร้องให้คนช่วย” “ก็เอาสิครับ ร้องเลยที่นี่มีแต่คนกันเองทั้งนั้น” “พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?” “ร้านกาแฟนี้เป็นของคนรู้จักผมน่ะ” กล่าวจบก็ฉวยหอมแก้มเธอฟอดหนึ่ง แล้วรีบลงจากรถ ต่างจากมุกนิลที่อึ้งจนพูดไม่ออก กระทั่งเสียงปิดประตูดัง มือน้อยๆ รีบถูพวงแก้มข้างที่ถูกขโมยหอมแก้ม “คนบ้า” มุกนิลโพล่งออกไป เธอโกรธ แต่มากกว่านั้นคือหัวใจกำลังเต้นแรงนี่สิ หมายความว่ายังไง ร่างเล็กก้าวลงจากรถ ย้ายไปนั่งฝั่งคนขับก่อนจะรีบขับรถออกไปโดยไว ไม่แม้แต่จะหันไปมองเจ้าของรถเบนซ์ ธาวินมองตามท้ายรถเก๋งสีขาวแล้วผิวปากอย่างอารมณ์ดี จากนั้นร่างสูงพาตัวเองขึ้นรถแล้วขับออกไป ดวงหน้าคมคายยังคงเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ครั้งนี้ปล่อยเธอไปก่อน แต่คราวหน้า คงไม่จบด้วยการกินข้าวเฉยๆ แน่ +++++++++++++++ คุณวินจอมเจ้าเล่ห์ คราวหน้าจะไม่ปล่อยน้อนด้วย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more