When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
เย็นวันถัดมาในระหว่างนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาภายในห้องอาหาร มุกนิลตัดสินใจบอกบิดาเรื่องที่ไปคุยกับดนัยเมื่อหลายวันก่อน “แกมีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ เอาแต่มองฉันอยู่ได้” บิดาเปิดฉากให้ก่อนทำให้มุกนิลรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป “มุกจะไม่แต่งงานแล้วค่ะ” ภายใต้ความเงียบราวกับคลื่นสงบ แต่มุกนิลรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของบิดาไม่ต่างอะไรกับคลื่นใต้น้ำ “แกพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม” “มุกรู้ตัวค่ะ มุกตัดสินใจดีแล้ว” ปัง!!! ทันทีที่สิ้นเสียงฝ่ามือกระทบพื้นโต๊ะ มุกนิลถึงกับสะดุ้งสุดตัว เธอรีบหลุบตาไม่กล้าสบสายกับท่าน “แกคิดว่านี่เป็นการเล่นขายของหรือไงมุกนิล!” น้ำเสียงของบิดาเข้มจัดขึ้นเรื่อยๆ พอๆ กับใบหน้าที่บ่งบอกว่าโกรธจัด “มุกขอโทษค่ะคุณพ่อ” มุกนิลประนมมือไหว้บิดาด้วยความเสียใจ รู้ว่าทำให้ท่านผิดหวัง หากทว่าถ้าเธอเดินหน้าแต่งงานกับดนัยต่อ เธอก็คงทุกข์ไปตลอดชีวิต “ขอโทษ ขอโทษแล้วมีอะไรดีขึ้นมาไหม