When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“แต่นี่มันที่ทำงาน…” “แสดงว่าถ้าเป็นข้างนอก ผมสามารถกอดคุณได้ และสามารถทำ…” ธาวินกระซิบเสียงพราวข้างใบหูเล็ก พอเห็นคนบนตักแก้มแดงปร่า เลยอดไม่ได้ที่จะขบเม้มพวงแก้มนุ่มนิ่มด้วยริมฝีปาก “ปล่อยค่ะ” มุกนิลใจเริ่มเต้นรัวกับความแนบชิด การกระทำของเขามันเหมือนคู่รักกำลังหยอกเล่นกัน แต่พวกเธอไม่ใช่ “ท่านประธานปล่อยค่ะ ดิฉันต้องไปทำงานแล้ว” มุกนิลพยายามขยับลุกออกจากหน้าตักแข็งแกร่ง ทว่ายิ่งเธอขยับตัว ร่างเล็กๆ ก็ยิ่งจมเข้าไปอยู่ในอ้อมอก จนไม่สามารถทำอะไรได้เลย เลยได้แต่นั่งจมแหมะอยู่ในวงแขนของเขา ร้ายกว่านั้นคือตอนนี้รับรู้ได้ถึงบางอย่างกำลังดุนดันบั้นท้ายของเธอ “ท่านประธาน…” ในขณะที่เธออายจนใบหน้าร้อนผ่าวแทบไหม้ หากแต่เขากลับยิ้มหน้าตาย แล้วภาพตรงหน้าก็มืดสนิทเมื่อชายหนุ่มน้าวใบหน้าลงมาจูบกัน “อื้อ…” มุกนิลได้แต่ร้องอู้อี้ในคอ เมื่อธาวินบดเคล้าริมฝีปากของเธอ เขาไม่ได้รุนแรง แต่ก็ไม่ได้นุ่