หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว น้ำฟ้าก็ออกมานั่งรับเย็นๆ พร้อมกับถักผ้าพันคอที่ศาลาในสวนข้างบ้าน คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวข้างกันนั้นก็คือคิมหันต์นั่นเอง เจ้าเด็กน้อยกำลังนั่งระบายสีภาพการ์ตูนอย่างตั้งใจ ส่วนเหมันต์ก็เข้าไปทำงานในไร่เหมือนเช่นทุกวัน
“สวยจังเลยครับน้องคิม” น้ำฟ้าเอ่ยชมลูกเลี้ยงเพื่อให้กำลังใจ เห็นความมุ่งมั่นตั้งใจของคิมหันต์ ก็ทำให้เธอนึกถึงผู้เป็นสามีทันที เขาถ่ายทอดดีเอ็นเอความมุ่งมั่นตั้งใจมาให้กับลูกชายอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
“จริงๆ เหรอครับคุณแม่” เจ้าเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมามอง ยิ้มแทบไม่ยอมหุบจนแก้มอวบอูมนั้นแทบจะปริเลยทีเดียว
“จริงสิครับ อีกหน่อยก็จะได้ไปโรงเรียนแล้วน้องคิมต้องได้ที่หนึ่งของชั้นแน่นอนครับ”
“น้องคิมอยากไปโรงเรียนแล้วครับ เมื่อไหร่คุณพ่อจะพาน้องคิมไปก็ไม่รู้”
“ใกล้แล้วล่ะครับ น้องคิมรอแปบนึงนะเดี๋ยวคุณพ่อพาไปโรงเรียนแน่นอน”
“ครับคุณแม่”
“ถ้างั้นก
