“แล้วทำไมไม่พาไปโรงพยาบาลละคะ” เธอเข้าไปนั่งข้างสามีก่อนจะจ้องมองใบหน้าหล่ออย่างเป็นห่วงเป็นใย
“อีกแปบนึงหมอก็มาแล้วไม่ต้องห่วงหรอก” เขาบอกพร้อมกับรอยยิ้มละมุน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกเป็นห่วงมากจนเกินไป
“คุณไม่ต้องมายิ้มเลยเจ็บขนาดนี้ แล้วดึกดื่นขนาดนี้จะมีหมอที่ไหนมาได้คะเนี่ย”
“หมอแถวนี้ล่ะ”
“อีกนานไหม ดูสิเลือดเริ่มไหลอีกแล้วเนี่ย” น้ำฟ้าจ้องมองที่แขนของผู้เป็นสามีอย่างใส่ใจ ทำเอาเหมันต์รู้สึกปลื้มปริ่มอย่างเป็นที่สุด
“ไม่นานหรอก” เขาตอบก่อนจะหันไปเอ่ยกับลูกน้องทุกคน “คุณฉัตรชัยพาลูกน้องกลับไปพักผ่อนเถอะผมไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจมากสำหรับวันนี้ ถึงแม้เราจะจับพวกมันไม่ได้แต่ผมคิดว่าพวกมันคงจะไม่กลับมาที่นี่ไปอีกนาน”
“พ่อเลี้ยงไม่เป็นไรแน่นะครับ”
“แน่สิกลับไปพักผ่อนเถอะ”
“ถ้างั้นพวกผมกลับกันแล้วนะครับ”
ทุกคนพร้อมใจกันยกมือไหว้เหมันต์ก่อนจะเดินออกไป ฉัตรชัยที่เดินออกไปคนสุดท้าย
