“ซะโซ่ว่ายังไงนะ?” เหมือนว่าพี่แซนดี้จะตกใจมากเลยแหะ ฉันเองก็งงเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนั้นกับเธอ จากท่าทางของเขาแล้วเหมือนว่าจะปลื้ม ๆ พี่แซนดี้อยู่แต่ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไปหรือว่าพูดกับฉันวะ? แต่ก็ไม่น่าจะใช่อีกนั่นแหละ
“เรื่องนี้เป็นของฉันกับยัยตัวเงิน...กับเฟรปเป้เพราะงั้นแซนไม่ต้องรู้หรอก” แม้คำพูดของเขาจะดีกับตามแต่มันก็ยังดูแรง ๆ อยู่ดีนั่นแหละ
“เหรอ...งั้นแซนกลับก่อนกันโซ่จะได้คุยกับเฟรปเป้” เหมือนว่าเธอจะเศร้านิดหน่อย
“อืม”
“อย่าลืมกินขนมของแซนนะ...พี่ไปก่อนนะเฟรปเป้” เธอหันมาบอกกับฉันก่อนจะเดินออกไป ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยเนี่ยฉันไม่ได้เป็นคนพูดสักหน่อย
“อ่อค่ะ” และเธอก็เดินออกไปฉันมองเธอจนลับสายตาไป
“ไปกันเถอะ”
“ดะเดี๋ยว...” ฉันเรียกเขาไว้
“มีอะไรอีกอยากใช้หนี้ฉันไม่ใช่เหรอนี่ไงฉันจะพาไป” หมับ! เขาคว้ามือของฉันเดินไปตามเขาไป
“แต่ฉันต้องไปทำงานที่สำนักหมอดูก่อ
