“ตอแหล! ใครๆ เขาก็พูดกันทั่วว่าเธอยั่วพี่รามจนเขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้น คิดเหรอว่าแค่เขายอมจดทะเบียนด้วยแล้วจะได้ทุกอย่างสมใจ ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ คนอย่างเธอน่ะไม่เหมาะสมกับพี่รามเลยสักนิด!” อาจเพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินคำพูดประมาณนี้จากคนอื่น แก้วเจ้าจอมจึงไม่ได้ตกใจมากนัก แต่เธออาจที่ถูกใครต่อใครจ้องมองมากกว่า และจากที่เห็น ใครต่อหลายคนตรงนี้คงเห็นด้วยถึงความไม่เหมาะสม ระหว่างเธอกับสามี
“ต้องเป็นคนแบบคุณชมพู่เหรอคะ...ถึงจะเหมาะสม” ถามไปแล้วก็อดมองย้อนกลับมาดูตัวเองไม่ได้ เธอผิดมากหรือที่เกิดมาเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ใช่ลูกท่านหลานเธอที่ไหน ทำไมใครต่อใครถึงได้ชอบเอาปมด้อยนี้มาเล่นงานเธอนัก ทั้งๆ ที่เธอก็อยู่ของเธอเฉยๆ
ไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายกับใครสักที...
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันคือคนที่เหมาะสมกับพี่รามทุกอย่าง อีกอย่างฉันรักเขามาตั้งหลายปี เธอมีสิทธิ์อะไรมาแย่งเขาไปหน้าด้านๆ แบบนี้!” แรงผลักที่อก
