คเชนทร์ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักที่ ‘น้อง’ จะไข้ขึ้นในเช้าวันนี้ แต่ที่แปลกใจคือทำไมใครต่อใครต้องมองเขาราวกับเป็นฆาตกรต่อเนื่องแบบนั้นด้วย ทั้งๆ ที่เรื่องบนเตียงระหว่างสามีภรรยานั้นถือเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างเขาเองก็พยายามเบามือเท่าที่จะทำได้แล้ว
“เบามือได้ก็เบามือบ้างเถอะค่ะ คุณอ้อนของป้าตัวรึก็เล็กนิดเดียวแค่นี้!” เป็นนางฟางที่ตวาดขึ้นเหมือนคนที่หมดสิ้นความอดทน ยิ่งได้มาเห็นร่องรอยบนเนื้อตัวของคนที่ตนทั้งรักและเอ็นดูไม่ต่างจากลูกจากหลานยิ่งโมโห ด้วยไม่คิดว่านายจะดุได้ถึงเพียงนี้
“นี่ผมก็ ‘เบา’ สุดแล้วนะครับ...” อาจมีบ้างที่เผลอรุนแรงไป แต่นั่นมันก็เกิดจากอารมณ์ดิบล้วนๆ ไม่ใช่นิสัยใจคอของเขาเลย
ไม่แม้แต่นิดเดียว...
กว่าจะได้เข้าใกล้ คนป่วย คเชนทร์ก็ต้องรอให้แม่บ้านของเขากลับลงไปข้างล่างก่อน เมื่อสบโอกาสเหมาะเลยไม่รีรอ รีบพุ่งตัวเข้าไปหา ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มและไม่ลืมคว้าคนบนเตียงเข้
