4
1203 Words
“ช่างเถอะ เธอคงไม่ได้ตั้งใจแล้วนี่วิ่งหนีอะไรมา นั่นร้องไห้ด้วยนิ๊ ร้องไห้ทำไม” รังรองมองเสื้อผ้าหลุดลุ่ยของเด็กสาวในบ้านแล้วต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เธออายุมากกว่ามีนาแค่สองปี แต่มีนาดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กอายุสิบสี่สิบห้า อาจเพราะเติบโตมาจากบ้านนอก ห่างไกลความเจริญ
“มีน เอ่อมีน มีนจะรีบไปนอนแล้วน่ะค่ะ มีนขึ้นมาทำความสะอาดห้องน่ะค่ะ” มีนาพูดลิ้นพันกันเพราะกลัว
“ห้องใคร ป่านนี้นี่นะทำความสะอาดห้อง” รังรองเอ่ยถาม
“เอ่อ... ห้องคุณฤทธิ์น่ะค่ะ เห็นบอกว่าพี่แป้นทำไม่สะอาด มีนก็เลยมาทำให้ใหม่น่ะค่ะ”
“แล้วพี่ฤทธิ์อยู่ไหนจ๊ะ” รังรองเหมือนรู้อะไร จึงเอ่ยถาม
“มะ... ไม่ทราบค่ะ” มีนาลนลานเอ่ยตอบ
“งั้นไปเถอะจ้ะ ดึกแล้วไปพักผ่อนเถอะ” ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำ มีนารีบวิ่งหนีไปในทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นทำให้เริงฤทธิ์เดินไปกระชากประตูเปิดออก พอเห็นว่าเป็นน้องสาวที่ยืนอยู่หน้าห้องเขาก็เอ่ยถามอย่างเซ็งๆ
“มีอะไร”
“เห็นหน้าน้องทำหน้าเซ็งเชียวนะคะพี่ฤทธิ์” เธอแทรกตัวเข้าไปในห้อง มองสำรวจห้องอย่างรวดเร็ว
“เพิ่งกลับมาเหรอ”
“ค่ะ ปาร์ตี้วันเกิดยายขวัญน่าเบื่อจะตายไปค่ะ” รังรองนั่งลงบนเตียงของพี่ชาย กวาดสายตามองปราดเดียวก็รู้ว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนเริงฤทธิ์เองก็รับรู้เช่นกันว่าน้องสาวกำลังจับผิดเขาอยู่
“มีอะไร” เขาถามเสียงเข้ม
“ถ้าคุณแม่รู้ว่าพี่ฤทธิ์ฟาดเด็กในบ้าน เรื่องใหญ่แน่ค่ะ”
“แกพูดอะไรของแก”
“แหม... พี่ฤทธิ์เห็นเริงมีเขาอยู่บนหัวหรือเปล่าคะ”
“ทำไมแกต้องมีเขาด้วย” เริงฤทธิ์เฉไฉ ขยับตัวไปมาอย่างมีพิรุธ
“ควายไงคะ พี่ฤทธิ์เห็นว่าเริงเป็นควายเหรอ” รังรองยืนขึ้นพลางกอดอกมองพี่ชายอย่างจับผิด
“แล้วไง เด็กมันยอม”
“แต่ที่เริงเห็นเขาหลบหน้าหลบตาพี่นะคะ พี่นั่นแหละจ้องจะงาบเขาทุกวัน”
“แกเป็นแม่ฉันตั้งแต่ตอนไหน จับผิดฉิบ”
“จำเรื่องครั้งก่อนได้ไหมคะ สาวใช้คนก่อนที่พี่ฟาดน่ะ เรียกร้องรีดไถเงินคุณแม่ไปเท่าไหร่ คุณแม่สั่งแล้วไงว่าห้ามยุ่งกับเด็กในบ้าน” รังรองเอ่ยเตือนพี่ชาย
“คนนี้ไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนกันยังไงคะ”
“เขาไม่เอาเงินพี่ ไม่อยากได้อยากมีเหมือนคนก่อน”
“แต่แม่เขาไม่ใช่นี่คะ เริงเห็นพี่ให้เงินจิตราไปเยอะอยู่นะ”
“แกรู้ทุกอย่างเลยเหรอ เป็นนักสืบหรือไง”
“เริงแค่ช่างสังเกตหรอกค่ะ ระวังนะคะพี่จะโดนหลอกจนหมดตัว” เธอเห็นหน้าจิตราก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ อาจเพราะเป็นคนช่างสังเกตแล้วก็มองคนทะลุปลุโปร่งนั่นเอง
“เงินแค่นิดหน่อยไม่ได้ทำให้ฉันขนหน้าแข้งร่วงหรอกน่า”
“เงินคุณแม่ค่ะ ไม่ใช่เงินพี่ฤทธิ์ พี่ยังเรียนอยู่นะคะ ถึงจะปีสุดท้ายแต่ก็ยังต้องแบมือขอเงินคุณแม่ ถ้าพี่ขัดใจคุณแม่รับรองเลยว่าโดนตัดหางปล่อยวัดแน่ ๆ”
“แกก็อย่าปากโป้งสิ”
“เริงไม่ปากโป้งหรอกค่ะ แต่ระวังคนอื่นจะปากโป้งนะคะ”
“พี่เอาอยู่น่า”
“ความจริงพี่ซื้อกินเอาก็ได้” รังรองถอนใจ มารดาห้ามนักหนาเรื่องเด็กในบ้านเพราะปัญหาที่ตามมาคือการมีเมียไม่คู่ควร เธอก็เห็นด้วย แม้จะไม่ทั้งหมด เพราะคิดว่าหากเขาไม่รวยเท่าเราแต่เป็นคนดีและขยันแค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว เธอคิดไม่เหมือนคนอื่น มีความคิดเป็นของตัวเอง
“ไม่สดใหม่ ก็ผ่านคนอื่นมาแล้ว มันไม่เร้าใจ”
“โหย... พี่ชายของเริงอยากได้ผู้หญิงบริสุทธิ์ผุดผ่องขนาดนี้เชียวหรือคะ” รังรองประชดพี่ชาย
“แล้วแกล่ะมีผัวกี่คนแล้ว”
“ไอ้พี่ฤทธิ์บ้า เห็นเริงเป็นแบบนี้ เริงไม่ได้สำส่อนแบบพี่นะ” เริงฤทธิ์หัวเราะชอบใจ นาน ๆ เขาจะได้แหย่น้องสาวให้โมโหสักที มีแต่แม่ตัวดีนี่แหละที่ชอบแหย่เขาให้โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง แม้แต่มารดาก็ไม่เว้น
“เขาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น”
“อย่าบอกนะว่าพี่ชอบมีน” รังรองมองพี่ชายอย่างจับผิด
“เปล่า”
“ทำไมต้องทำเสียงสูงด้วย”
“อย่าบอกคุณแม่เรื่องนี้เด็ดขาด”
“เริงไม่ใช่คนปากโป้งพี่ก็รู้ เก็บความลับเก่งยังกับอะไรดี”
“ยกหางตัวเองว่างั้น” เริงฤทธิ์แหย่น้องสาว แต่เห็นจริงดังนั้น
“ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครมาเล่าความลับต่าง ๆ นานาให้เริงต้องรับฟังหรอกค่ะ แต่เริงแค่อยากจะเตือนพี่ฤทธิ์เอาไว้เท่านั้นเอง ว่าความรักของพี่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกค่ะ คุณแม่ไม่มีทางเห็นดีเห็นงามและสนับสนุน ยิ่งถ้าคุณแม่รู้เข้า คือบ้านแตกแน่ ๆ”
“ช่วยหน่อยสิ”
“ช่วยอะไรคะ”
“อย่าให้คุณแม่รู้”
“ไม่มีทางหรอกค่ะที่คุณแม่จะไม่รู้ พี่ฤทธิ์ทำท่าหื่นกามจะลากมีนาขึ้นเตียงตลอดเวลาแบบนี้ เดี๋ยวคุณแม่ก็รู้”
“ก็ช่วยหน่อย”
“เริงไม่เอาหรอกค่ะ เดี๋ยวหัวหลุดออกจากบ่า พี่ฤทธิ์น่ะลูกรักคุณแม่ เริงน่ะพูดอะไรก็ไม่เข้าหูคุณแม่หรอกค่ะ”
“ก็แกมันชอบขวางโลก”
“เริงไปนอนก่อนนะคะ ง่วง” เธอตัดบท
“อย่าเพิ่งไป”
“ทำไมอีกคะ”
“ถ้ามีผู้ชายมาจีบแก แกอยากให้ผู้ชายซื้ออะไรให้เป็นของขวัญเหรอ”
“เริงไม่เอาหรอกค่ะ ไม่ใช่พวกอยากได้ของคนอื่น แค่ความจริงใจก็พอแล้วค่ะ”
“แกนี่มันแปลกประหลาด ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเขา”
“เริงนี่นะคะแปลกประหลาด ตรงไหน” รังรองชี้มาที่ตัวเอง
“ผู้หญิงคนอื่นเขาชอบให้ผู้ชายเอาอกเอาใจ ชอบของสวย ๆ งาม ๆ แต่แกนี่กลับไม่ชอบไม่เอา เล่นตัวชะมัด”
“อย่างเริงไม่เรียกเล่นตัวค่ะ เรียกมีจุดยืนของตัวเอง”
“ปรึกษาแกนี่มันแทบไม่ได้อะไรเลย”
“ได้สิคะ”
“อะไร”
“ความจริงใจไงคะ แต่ระวังแม่ของมีนาเอาไว้ให้ดี แค่นั้นละค่ะที่เริงอยากจะเตือน” รังรองมองขาดว่าจิตราเป็นคนเช่นไร
“แกนี่มัน” เริงฤทธิ์ทำเสียงในลำคอ
“แล้วที่บอกว่าไปงานวันเกิดของขวัญภิรมย์แล้วไม่โอเคคืออะไร”
“ขวัญภิรมย์เหรอคะ ดูปลอม ๆ เปลือก ๆ ไม่จริงใจ ขี้โม้ อวดรวย ขี้โอ่ โอเวอร์”
“นั่นเพื่อนแกเลยนะ”
“แค่เพื่อนร่วมห้องน่ะค่ะ”
“เขามีเขาก็อวด ใคร ๆ ก็อวดรวยด้วยกันทั้งนั้น ไม่เห็นแปลกประหลาดอะไร มีแต่แกนี่แหละที่แปลกกว่าคนอื่นเขา”
“แต่เริงไม่ชอบอวดรวยค่ะ”
“แกน่ะของแปลก ไม่อย่างนั้นมีแฟนไปตั้งนานแล้วเพื่อนพี่มาจีบก็ไม่ชอบ”
- Writer
