Episode 9
1278 Words
"ระหว่างรอมินนี่ เรามาคิดรอดีกว่าว่าวันนี้อลิซจะกินไอศกรีมรสไหนดี"
"ค่า" อลิซกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด
"ว่าไงคะ คิดออกหรือยัง" เซนยื่นมือไปอุ้มหนูน้อยขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะยีผมเธอเล่นด้วยความเอ็นดู
"อืม...ยังคิดไม่ออกเลยค่ะ เดี๋ยวรอให้มินนี่ช่วยคิดดีกว่า"
"แหม...เดี๋ยวนี้อะไรๆ ก็มีแต่มินนี่เลยนะ อาเซนชักจะน้อยใจแล้วเนี่ย อีกหน่อยก็คงกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วมั้ง"
"หมาหัวเน่าคืออะไรคะ" หนูน้อยเอียงคอถาม
"มันเป็นคำเปรียบเปรยค่ะ หมาหัวเน่าก็คือคนหรืออะไรก็ตามที่ไม่มีใครต้องการ"
"อ๋อ...เข้าใจแล้วค่ะ ว่าแต่เราชวนแดดดี้ออกไปด้วยกันดีไหมคะ"
"จะออกไปไหนกัน!" ทันทีที่อลิซพูดจบ น้ำเสียงดุๆ ของบาสเตียนก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงๆ ของเขาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
"อาเซนจะพาหนูกับมินนี่ออกไปเดินเล่นและกินไอศกรีมค่ะ" อลิซตอบพลางลงจากตักของเซน แล้ววิ่งเข้าไปหาบิดา
"จริงเหรอเซน" บาสเตียนถามเพื่อนก่อนจะก้มลงอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
"ใช่ เห็นอลิซกับมินนี่เล่นกันเหงาๆ ก็เลยชวนทั้งสองคนออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ นี่เอง แล้วก็จะพาทั้งคู่ไปทานไอศกรีมด้วย"
"ทำไมไม่พาแค่อลิซไป ทำไมต้องพาพี่เลี้ยงไปด้วย ทำแบบนี้ผู้หญิงอาจจะเข้าใจผิด คิดว่านายสนใจเธออยู่ก็ได้" บาสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ และใบหน้าบึ้งตึง
"แล้วถ้าฉันสนใจเธอขึ้นมาจริงๆ ล่ะ"
"เซน! นี่ฉันกำลังเตือนด้วยความเป็นห่วงนะ นายก็รู้ว่าผู้หญิงแบบนี้เป็นยังไง" ทั้งสองหนุ่มจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร และใช้สายตาคุยกันเนื่องจากว่ามีหนูน้อยร่วมวงสนทนาอยู่ด้วย
...ผู้หญิงแบบนี้? นายคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนเหรอ...
...ฉันรู้ว่านายเข้าใจ ว่าฉันหมายถึงอะไร...
...ฉันรู้ แต่ทำไมนายต้องคิดว่าทุกคนจะต้องเป็นเหมือนกันหมด...
...แล้วนายจะรู้ได้ยังไง ว่าเธอจะแตกต่างจากคนอื่น...
...ฉันมองด้วยใจที่เป็นกลางไม่ได้ใช้อคติ ไม่ได้ใช้สายตามองแล้วเห็นและเชื่อในสิ่งที่อยากเห็นอยากเชื่อเท่านั้นเหมือนนาย ลองเปิดใจดูแล้วนายจะเห็นเหมือนที่ฉันเห็นว่าเธอไม่ได้เลวร้าย และไม่เหมือนผู้หญิงคนนั้นสักนิด...
เซนอยากให้เพื่อนได้คิดทบทวน
"มินนี่มาแล้วค่ะ" ทั้งสองคนเลิกจ้องหน้ากัน เมื่อได้ยินเสียงอลิซและมินธิราเดินเข้ามา
...เกิดอะไรขึ้น... หญิงสาวคิดในใจเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังงานแปลกๆ ภายในห้องนั่งเล่น
"ถ้างั้นเราไปกันดีกว่าค่ะอลิซ ปล่อยให้แดดดี้ทำงานต่อไปเถอะ" เซนรีบตัดบท บาสเตียนจึงปล่อยลูกสาวตัวน้อยลง เธอวิ่งไปจับมือพี่เลี้ยงสาว ส่วนอีกมือก็จับมือเซน ทั้งสามคนเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นราวกับพ่อแม่ลูก ทิ้งให้ผู้เป็นพ่อแท้ๆ ได้แต่มองตามไปเท่านั้น
สวนสาธารณะในยามบ่าย เงาของคนสามคนทอดยาวไปตามทางเดิน แสงแดดทำให้อากาศอบอุ่นแต่ไม่ร้อนเกินไป ช่วยให้ทั้งสามคนเดินเล่นได้อย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย
"ดูเหมือนว่าอลิซจะชอบคุณมากเลยนะครับ" เซนเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาเมื่ออลิซวิ่งไปนั่งชิงช้า
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นละคะ"
"ก็เวลาแกพูดถึงคุณ ดูท่าทางแกมีความสุขมากเลยครับ"
"งั้นเหรอคะ เด็กยังไร้เดียงสา เขาไม่ค่อยมีอคติกับใครหรอกค่ะ" ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าเธอหมายถึงใคร
"หึหึ..." เซนขำเบาๆ ในลำคอ
"มีอะไรน่าขำเหรอคะ" มินธิราถามด้วยหน้าตาใสซื่อ
"คุณคงจะหมายถึง มนุษย์หุ่นยนต์อย่างบาสเตียนละสิ"
"ฉันไม่ได้ว่าใครนะคะ ก็แค่พูดไปเรื่อย" หญิงสาวรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
"ผมไม่ว่าอะไรหรอกหากคุณจะหมายถึงเขา เพราะเขาก็เป็นแบบนั้นจริงๆ"
"ค่ะ แต่ดูเหมือนเขาจะมีทัศนคติที่ไม่ค่อยดีต่อคนอย่างฉันเท่านั้นนะคะ" มินธิราพูดถึงสิ่งที่อยู่ในใจ
"อันนี้ผมยอมรับ แต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่าทุกการกระทำของทุกคนย่อมมีเหตุผล หมอนั่นก็เหมือนกันเพียงแค่ว่าบางครั้ง เหตุผลนั้นมันจะฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่"
"ฉันจะพยายามเข้าใจนะคะ" เธอรับคำเขาแล้วยิ้มบางๆ
หลังจากที่อลิซเล่นเครื่องเล่นจนเหนื่อยแล้วก็นั่งพักต่ออีกพักใหญ่ และเมื่อถึงเวลาอันสมควรเซนก็ชวนสองสาวต่างวัยกลับบ้าน แต่ก่อนจะกลับเขาพาพวกเธอแวะที่ร้านค้าแถวๆ สวนสาธารณะ เพื่อซื้อของติดไม้ติดมือกลับไปด้วย พอกลับไปถึงบ้าน บาสเตียนก็กำลังทำอาหารเย็นอยู่พอดี
"กลับมากันแล้วเหรอ" บาสเตียนทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนและพี่เลี้ยงของลูกสาวถือของพะรุงพะรังเข้ามาในครัว
"เรากลับมากันแล้ว ได้ของสำหรับมื้อค่ำมาด้วยหลายอย่างเลยล่ะ"
"อืม" บาสเตียนตอบรับสั้นๆ แต่มินธิรากลับรู้สึกเหมือนว่า มีพลังทำลายล้างอย่างสูงที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าได้ พุ่งออกมาจากดวงตาของเขา
"ฉันขอตัวก่อนนะคะ" หญิงสาวรีบหาทางเลี่ยง
"ออกมาทานข้าวเย็นด้วยกันล่ะ" คำชวนร่วมโต๊ะของบาสเตียน ทำให้เซนและมินธิราเองต้องแปลกใจ
"ค่ะ" หญิงสาวจำต้องรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ เซนก็ได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านบอกว่ามีเรื่องด่วน เขาจึงต้องรีบกลับไป ทิ้งให้มินธิราอยู่กับเจ้านายหุ่นยนต์เพียงลำพังในค่ำคืนอันน่าอึดอัดนี้ มีเพียงหนูน้อยอลิซที่พอจะทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงไปบ้าง
"อลิซคะ ถึงเวลานอนแล้วนะคะ" บาสเตียนพูดกับลูกสาวอย่างอ่อนโยน
"หนูยังไม่ง่วงเลยค่ะ ขอเล่นต่ออีกหน่อยนะคะ"
"อย่างอแงนะคะคนเก่ง"
"ก็ได้ค่ะ" หนูน้อยตอบรับพร้อมกับทำหน้ามุ่ย บาสเตียนจึงอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นบน
มินธิรากำลังเก็บของและทำความสะอาดอยู่ในห้องครัวอย่างเพลินๆ จนลืมดูเวลา แล้วเธอก็ต้องสะดุ้ง เมื่อความเงียบถูกทำลายด้วยถ้อยคำที่ได้ยินแล้วรู้สึกระคายหูของบาสเตียน ที่กลับลงมาหลังจากพาลูกสาวเข้านอนเรียบร้อยแล้ว
"คงจะเสียดายมากละสิ ที่เซนกลับไปก่อน" หญิงสาวชะงักทันทีที่ได้ยิน
"ทำไมฉันต้องเสียดายด้วย" เธอถามโดยที่ไม่หันกลับไปมองหน้าเขา
"ก็ดูเหมือนคุณจะแอบหวังอะไรจากเขา แต่ไม่ว่าจะหวังอะไรก็ตามผมขอบอกไว้เลย ว่าคุณจะไม่มีทางสมหวังอย่างแน่นอน"
"นี่คุณกำลังดูถูกฉันอยู่นะ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นแค่เพียงพี่เลี้ยงเด็กต่ำต้อย แต่ฉันก็ไม่เคยคิดหรือหวังอะไรจากใคร" มินธิราหมดความอดทนจึงหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขา
"ปากก็บอกว่าไม่เคยคิด แต่การกระทำต่อให้มองจากดาวอังคารก็ยังรู้เลย"
เพียะ!!!
- Writer
