ตอนที่ 7 แค่ลองเปิดใจ 1/2

2837 Words

ห้องน้ำบนชั้นนี้ มีแค่ 2 ห้อง ห้องหนึ่งสำหรับเอาไว้ขับถ่ายและล้างมือ ส่วนอีกห้องจะเป็นแบบครบวงจร สิงหาที่ลืมคิดไปสนิทว่าตนเองมาอยู่ร่วมชายคากับหนุ่มที่เพิ่งเจอกันได้ไม่กี่ชั่วโมง แถมตอนนี้ยังจะต้องมาใช้ห้องน้ำต่อจากเขาอีก “ทำใจดี ๆ ไว้สิงหา เธอต้องทน เธอต้องทน” แม้จะพึมพำบอกกับตัวเอง แต่เมื่อเห็นเจ้าชิ้นส่วนอันน้อยนิดถูกซักห้อยตากอยู่ มีหรือจะทนได้! ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! มือเล็กรัวเคาะประตูของเจ้าของห้องอย่างแรง ไม่หยุดจนกว่าเจ้าของจะออกมา แน่ล่ะ ใครจะทนไหว ออสเลยรีบออกมาเพราะคิดว่ามีใครตายคาห้องน้ำไปแล้วแน่ ๆ “ช่วยเก็บซากของคุณไปด้วยค่ะ!” สิงหาพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ พร้อมชี้ไปที่ห้องน้ำที่อยู่ใกล้ ๆ กับห้องน้องของเจ้าของไร่แห่งนี้ “ฉันก็ต้องอยู่ที่นี่นะคะ รบกวนจัดการซากของคุณด้วยค่ะ!” “อะไรกัน นั่นมันกิจวัตรประจำวันผมเลยนะ แค่ตากกางเกงในนิดหน่อยเอง คุณแค่ทำเป็นไม่เห็นก็ได้นี่” ออสยืนกอดอกพิงขอบประตูอย่างสบายอารมณ์ จ้องมองคนเดือดปุด ๆ อย่างอารมณ์ดี บอกเลยว่าตั้งใจ ลูกคุณหนูอย่างเธอมีหรือจะทนอะไรแบบนี้ได้ อีกอย่าง นี่มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันทุกครั้งที่เขาอาบน้ำอยู่แล้ว แค่ซักกางเกงในตากเท่านั้นเอง ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ “จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ยคะ?” หญิงสาวตาขวางใส่คนที่ตัวสูงกว่า “ได้!” เรียกได้ว่าใช้ชีวิตด้วยโทสะอย่างแท้จริง หลังจากสิงหาจัดการธุระตัวเองในห้องน้ำเสร็จ ก็ออกมาพร้อมกลิ่นหอมที่ตนเองคุ้นเคย พอได้เห็นใบหน้ายียวนของเจ้าของไร่ ก็มีแต่ต้องฝืนยิ้มให้ด้วยความละมุนละม่อม เพราะเธอเองก็ได้วางระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ในนั้นเหมือนกัน! “ก็ทำได้นี่” ออสกำลังตรวจดูเอกสารของตนมีแอบเหน็บแนมลูกคุณหนูที่เพิ่งออกจากห้องน้ำเล็กน้อย “แน่นอนสิคะ ถ้าคุณออสทำได้ ฉันก็ทำได้ และทำได้ดีด้วย” สิงหาโปรยยิ้มกว้างใส่ผู้เป็นนาย ก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่าง... อารมณ์ดี พอเห็นว่าเหตุการณ์ไม่ปกติ ออสเลยรีบเข้าไปดูในห้องน้ำทันที ระเบิดที่เธอว่านั้น... “อะไรของคุณเนี่ย!?!” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายมาเร็วกว่าที่สิงหาคิด เธอเลยรีบออกไปดูผลงาน เห็นหนุ่มร่างสูงกระโจนออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางตลกเกินคาด ใบหน้าแดงก่ำ แถมยังมี... “อะไรกันคุณออส แค่นี้เลือดกำเดาไหลเชียว!?! ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เธอระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น จนทรงตัวให้ยืนปกติไม่อยู่ “ให้สั่งใครสอนให้คุณเอากางเกงในและเสื้อชั้นในไปตากด้วยเล่า แถมยัง... ยัง...” “คุณออส แหม~ ลายน่ารักดีใช่หรือเปล่า นั่นชุดโปรดฉันเลยนะ ลายลูกไม้สีชมพู มันน่ารักดีใช่มั้ยล่ะ?” เธอพูดพร้อมพยายามอมยิ้ม ใครจะคิดเล่าว่ามันจะเกินคาดได้ขนาดนี้ ชายหนุ่มที่กำลังหื่นแตกตรงหน้า เพียงเพราะเห็นชุดชั้นในของหญิงสาวเนี่ยนะ “รีบ ๆ เก็บไปเดี๋ยวนี้เลย ผมก็จะเก็บของผมด้วย!” ออสพูดในขณะที่พยายามควานหาทิชชูมาอุดจมูกที่กลายเป็นท่อส่งเลือดกำเดาให้ไหลไม่หยุด “เด็กน้อยกว่าที่ฉันคิดอีกนะคะเนี่ย ทำอย่างกับไม่เคยเห็นชั้นในผู้หญิงอย่างนั้นแหละ” สิงหาส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินผ่านร่างสูงไปอย่างช้า ๆ แต่ก็ต้องหยุดกึกเหมือนได้ยินประโยคชวนเสียวสันหลัง “ปกติถอดก่อนจะเห็น โทษทีที่ถอดเร็วเกินไปหน่อย หรือถ้าอยากให้ถอดให้ จะลองดูก็ได้นะ” “ทะลึ่ง!” เจ้าชุดชั้นในทั้งสองชิ้นถูกรวบเก็บทันที พร้อมตกลงกันว่าหลังจากทำความสะอาดแล้ว จะเอาเจ้าตัวปัญหานี้ไปตากที่ระเบียงห้องนอนของแต่ละคนแทน เอาเป็นว่ายกนี้ถือว่าเสมอ แต่ดูท่ามีคนเจ็บหนักอยู่ เพราะเลือดกำเดาไม่หยุดไหลเสียทีนี่แหละ! วันนี้ช่างยาวนาน เตียงขนาด 5 ฟุต ถูกจัดเตรียมอย่างดี เหมือนว่าห้องนี้จะมีไว้สำหรับแขกมาพัก ในห้องมีตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ติดกำแพง มันเป็นไม้อย่างดี แถมยังใหม่อีกด้วยและคงไม่มีใครเคยได้ใช้ มือเล็กค่อย ๆ เปิดประตูตู้ออกอย่างช้า ๆ ก่อนใช้ก็ต้องเช็กเสียก่อนว่ามีผู้ใดอาศัยอยู่หรือไม่ ถือว่าโชคดี ที่ไม่มีเพื่อร่วมห้องอย่างที่เจอมาประจำ เสื้อผ้าในกระเป๋าถูกเอาออกมาแขวนใส่ไม้แขวนเสื้ออย่างรวดเร็ว เนื่องด้วยความชำนาญการในการย้ายที่อยู่ของหญิงสาว ทำให้เสื้อผ้าที่มีหลายชุดของเธอถูกจัดเรียงเป็นระเบียบ เรียงตามสีและความยาวโดยใช้เวลาไม่มากนัก ส่วนเครื่องใช้ เธอก็มีไม่เยอะ หลัก ๆ ก็จะเป็นมือถือ โน้ตบุ๊กส่วนตัว สายชาร์จต่าง ๆ และของใช้สำหรับผู้หญิงอีกเล็กน้อย พอมานั่งดูดี ๆ แล้ว เหมือนเป็นคนที่มีแต่ตัวจริง ๆ เลยนะเนี่ย “ห้องนี้มันใหญ่เกินไปหรือเปล่า ทำไมดูโล่งจัง” เธอบ่น ตั้งแต่เล็กจนโตเธออยู่ในห้องกว้างและหรูหราก็จริง แต่พอได้เดินออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง การอยู่ในห้องเล็ก ๆ ก็ดูจะมีความสุขดี มีเพื่อน (ที่ไม่ใช่คน) คอยเข้ามาเยี่ยมบ่อย ๆ แม้จะเหงาอยู่บ้าง แต่แค่เดินออกไปข้างนอก ก็เจออีกหลายตนพร้อมจะคุยเล่นกับเธอให้คลายเหงา เพราะเคยชินกับการอยู่กับผีมากกว่าการอยู่กับคน พวกเขามีความปรารถนาเดียว คือการไปสู่สุคติ หรือไม่ก็ปลดห่วงที่แขวนอยู่ออกจากคอ แต่มนุษย์นี่สิ มีความปรารถนาไม่มีที่สิ้นสุด ได้อย่างหนึ่ง ก็ยังต้องการอีกหลายอย่าง คืนนี้คงต้องนอนก่อน เพราะไม่รู้ว่าวันรุ่งขึ้น จะเจอเจ้าของไร่ใช้เธอทำอะไรผิดแปลกพิสดารหรือเปล่า ทันทีที่ไฟในห้องมืดลง สายสิญจน์ทั้ง 3 ชิ้นก็เปล่งแสงสีแดงสว่างขึ้นเล็กน้อย มันเป็นแบบนี้ตลอด สิงหายกมือขวาขึ้นดู เส้นที่ขาดไปนี้ คงแจ้งเตือนพวกพี่ ๆ ทั้ง 4 คนของเธอไปแล้วแน่ ๆ “โธ่!~ ฉันยังไม่พร้อมฟังคำบ่นนะ” หญิงสาวกลิ้งไปมาพร้อมเอาหน้าซุกหมอนใบใหญ่ “ใครก็ได้ แต่ขออย่าให้เป็นพี่เสือมาบ่นเลย อ่อ พี่กระทิงก็ไม่เอา!” พี่ชายทั้ง 4 ‘กระทิง’ ที่เป็นเหมือนกับคนใจเย็นที่สุด แต่ก็ดูน่ากลัวไม่แพ้กัน ‘สิงขร’ สิงหาจะสนิทที่สุด เพราะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แถมยังตัวติดกันจนหลายคนเรียกสิงเล็กกับสิงใหญ่ ‘มังกร’ เป็นคนที่ไม่ค่อยพูด แต่ก็ตามใจสิงหามากที่สุด และคนสุดท้าย ‘เสือ’ เขามักจะดุสิงหาอยู่เสมอ แถมเป็นคนตัวใหญ่น่ากลัวมาก สิงหามักจะไม่ค่อยชอบเวลาที่เสือมาหาสิงขรที่บ้านประจำ ร่างกายที่เหนื่อยล้ามาทั้งวัน เพราะย้ายกระเป๋าใบใหญ่ไปมา บวกกับสู้รบกับเจ้าของไร่อย่างไม่จำเป็น ทำให้ความรู้สึกง่วงค่อย ๆ แทรกเข้ามาในร่างกายช้า ๆ และดึงหญิงสาวสู่ห้วงนิทราใน... เพล้ง!! คนกำลังเคลิ้มถึงกับสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาที่กำลังปิดสนิทลุกโพลงเมื่อได้ยินเสียงอะไรแตก เหมือนเป็นสัญชาตญาณส่วนตัวที่ติดมาตั้งแต่เด็ก ความเย็นยะเยือกเข้าปกคลุมบ้านหลังนี้อีกครั้ง และความกดดันมากมายจนแทบหายใจไม่ออก มันเป็นสิ่งที่สิงหาคุ้นเคยเป็นอย่างดี “ช่วยด้วย!” เสียงผู้หญิงที่เหมือนส่งตรงเข้ามาในหัวของเธอ ทำให้สิงหาแน่ใจแล้วว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ ร่างเล็กลุกพรวดออกจากประตูห้องของตนด้วยความเร็วแสง ตรงดิ่งไปยังห้องของอีกคน ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องที่เธออยู่ทันที “คุณออส!” มือเล็กรัวประตูพร้อมทั้งบิดลูกบิดที่ล็อกอยู่ ยิ่งเข้าใกล้ห้องของเขา ความเย็นเร่งให้ขนทั้งร่างลุกชันก็เข้าปะทะ กลิ่นเหม็นเน่าอันคุ้นจมูกก็ลอยมาให้ได้รับรู้ ยิ่งทำให้เธอเคาะประตูแรงขึ้น “คุณออส! ได้ยินฉันหรือเปล่า!?!” ปัง! ปัง! ปัง! ไม่มีใครตอบรับ แต่จู่ ๆ ประตูห้องที่กำลังล็อกก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาปลดล็อกมันออก คนที่กำลังร้อนใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว รีบเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่ได้สงสัยอะไร แต่ภาพที่เห็นนี่สิ มันเกือบทำให้ของเก่าแทบจะขย้อนออกมา หญิงชุดดำผมยุ่งยาวลงไปถึงปลายเท้า ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยของบาดแผลฉกรรจ์ทั่วร่าง มือเรียวดำน่าขยะแขยงกำลังบีบเกาะร่างเนื้อของคนหลับไม่รู้เรื่องบนเตียงดั่งจะแทงเข้าไปข้างในร่างกาย นัยน์ตาแดงเหมือนมีโลหิตคลั่งอยู่ด้านในลุกโพล่งสะบัดมามองผู้มาใหม่ ริมฝีปากดำคล้ำมีของเหลวสีดำไหลย้อย ยิ่งดูยิ่งน่าสะอิดสะเอียน! “ออกไปเดี๋ยวนี้!” สิงหาทำใจดีสู้เสือ มองวิญญาณที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้ง ๆ ที่ร่างกายของเธอตอนนี้สั่นไปทั้งตัว “กรี๊ดดดดด!!” เสียงกรี๊ดดังลั่นสั่นหัวใจของสิงหาจนตกฮวบ มีเพียงเธอที่ได้ยิน มันกำลังเปลี่ยนเป้าหมายจากชายหนุ่มเป็นหญิงสาวตรงหน้า เสียงลมหายใจที่หอบแรงอย่างไม่น่าเป็นไปได้ และดวงตาเปิดกว้างจนลูกตาแทบถลนออกมาด้านนอก กำลังเข้ามาใกล้ กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไปทั่วจนเธอหายใจแทบไม่ออก “คิดว่ากลัวเหรอ!?!” เธอยังคงท้าทาย แม้กายอยากจะวิ่งหนีเต็มแก่ มือซ้ายที่ไม่ค่อยถนัด ถูกเหวี่ยงไปยังหญิงชุดดำตรงหน้าด้วยแรงสูงสุด จนร่างของมันกระเด็นออกไปจากระยะ แต่ก็ใช่ว่ามันจะยอมแพ้ ยังกระโจนเข้ามาหาหญิงสาวเพื่อหมายจะเอาชีวิตหล่อนอีกรอบ เพียะ!! แรงสัมผัสชัดเจน จนวิญญาณของหญิงชุดดำตรงหน้าหันตามแรงส่ง ก่อนที่สิงหาจะจัดชุดใหญ่โดยการฟาดขาเรียวของเธอเข้าที่กลางลำตัวของมันอีกครั้ง และอีกครั้ง อย่างกับว่าวิญญาณตรงหน้าคือกระสอบทรายที่เจ้าหล่อนมักใช้เล่นต่อยมวยกับพี่สิงใหญ่ของเธอบ่อย ๆ อัก! อัก! อัก! อัก! เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แน่ล่ะ ทุกหมัดและทุกลูกเตะของเธอ มันมีสายสิญจน์สีแดงคอยจัดการให้อยู่ เพียงแค่เธอใส่แรงเข้าไปเท่านั้น แต่ดูเหมือนจะได้ใจเกินไปหน่อย มือเย็นเหยียบสัมผัสเข้าที่ขาเรียวจนค้างกลางอากาศ วิญญาณตรงหน้ากำลังแสยะยิ้มออกมาพร้อมของเหลวสีดำที่ไหลย้อยอย่างน่าขยะแขยง สิงหาพยายามดึงขาตัวเองออก แต่ก็ไม่ได้ผล นั่นก็เพราะ... “ตายล่ะ! สายสิญจน์ขาด!!” ไอ้ความได้ใจในตอนแรกลดลงทันที เปลี่ยนเป็นส่งยิ้มแหย ๆ ให้แทน “ก็... ก็แค่ล้อเล่นเองนะ อย่าโกรธสิ! ว๊าย!” “กรี๊ดดดดด!!” วิญญาณร้ายแผดเสียงออกมาดังสนั่น ทำให้หูทั้งสองข้างของหญิงสาวมีอาการทั้งชา และมีเสียงวิ้งไปพักใหญ่ ก่อนร่างของเธอจะรู้สึกถึงแรงลมมหาศาล พัดเข้ามาจนเสถลาติดกำแพง รอยยิ้มกรีดกรายขึ้นบนใบหน้าขาวซีดอีกครั้ง มือเรียวดำกำลังยื่นมาที่เธออย่างช้า ๆ ต้องการจะปลิดชีพของเธอก่อนไปทำตามเป้าหมายให้สำเร็จ! “บ้าจริง! ขยับไม่ได้!” แรงกดมหาศาล ดันร่างของหญิงสาวให้ติดอยู่กับกำแพงห้อง ไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำ ยังอึดอัดเหมือนมีกำแพงหนา ๆ กำลังค่อย ๆ บีบอัดร่างของเธออย่างช้า ๆ มันทรมานจนหายใจลำบากเหมือนสติจะค่อย ๆ เลือนรางออกไป แต่เพียงเข้าใกล้เท่านั้น ร่างหญิงชุดดำก็กระเด็นออกไปอย่างแรง แม้จะเข้ามาอีกก็กระเด็นกลับไปอีกครั้ง แสงสีขาวค่อย ๆ ปรากฏตรงหน้าสิงหาช้า ๆ มันช่างอบอุ่นและสว่างไสว จนไม่สามารถจะลืมตาขึ้นได้อย่างสะดวก “เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอสิงเล็ก ว่าถ้าเจอวิญญาณอาฆาตแบบนี้ ให้วิ่งหนี ไม่ใช่ให้เข้าสู้” เสียงทุ้มอันคุ้นหูทำให้คนที่หลับตาปี๋เพราะแสงสว่างมันจ้าเกินไปค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาดู ร่างสูงอันคุ้นเคย กับผมที่ยุ่งเหยิง มันเป็นภาพที่เธอจำได้ขึ้นใจ แผ่นหลังกว้างที่มักจะโผล่เข้ามาทุกครั้งที่เธอได้รับอันตราย “พี่สิงใหญ่... เหรอ?” “มาได้แค่จิตล่ะนะ ถ้าจะมาทั้งตัวคงได้ตายคู่ไปเสียก่อน” ไม่ผิดแน่ ปากเสียแบบนี้ พี่สิงใหญ่ของเธอแน่นอน! เพราะรู้สึกได้ว่าน้องสาวกำลังมีภัย แถมเป็นภัยที่ร้ายแรงมากด้วย สิงขรเลยยอมเสี่ยงถอดจิตของตัวเองออกมา โดยหวังว่าจะสามารถช่วยน้องสาวของตัวเองได้ แต่ดูเหมือนว่าจะช่วยอะไรได้ไม่มาก ตัวเองก็ไม่ได้เก่งขนาดจะใช้ร่างจิตต่อสู้กับอาคมมนต์ดำของเจ้าของวิญญาณนี้เสียหน่อย “สิงเล็ก บอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามถอดพระออก ไปเอามาใส่ซะ! พี่เองก็ไม่สามารถจะต้านเอาไว้ได้นานนะ” ดวงตาเข้มจับจ้องไปที่วิญญาณตรงหน้าอย่างสงสัย ไม่ผิดแน่ เจ้านี่ถูกส่งมาเพื่อเอาชีวิตชายผู้ที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงนี้ “ยังไม่เลิกทำอะไรแบบนี้อีกเหรอ? ไอ้เดโช” ร่างต้นที่ยังอยู่ในพิธี แม้จะทำได้ไม่นานเหมือนอาจารย์ตน แต่อย่างน้อยก็พอจะถ่วงเวลาได้อยู่บ้าง ก่อนที่ผู้มาแค่จิต จะร่ายคาถาขับไล่สิ่งชั่วร้ายตรงหน้า แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่ได้มีพลังมากพอจะไล่เจ้าตัวน่าสะอิดสะเอียนออกไปได้ในทันที “มาแล้ว!” สิงหามาพร้อมกับพระที่เผลอถอดตอนเข้าไปอาบน้ำ มันยิ่งทำให้วิญญาณที่กำลังเพลี่ยงพล้ำดิ้นทุรนทุรายกว่าเดิม! จนต้องหนีหายไปในที่สุด “ห้ามถอดอีกล่ะ” สิงขรหันมายิ้มให้น้องสาวตนเองเบา ๆ ก่อนร่างจิตของตนจะค่อย ๆ จางลงและหายไปในที่สุด “อ้าว! แล้วไม่บอกว่าต้องทำอย่างไรต่อ แถม...” ทุกอย่างกลับสู่ปกติ แม้ข้าวของจะกระจัดกระจายไปทั่วก็ตาม “... หายไปหมดแล้วด้วย” สิงหาทรุดตัวลงนั่ง มองคนที่นอนสบายใจอย่างรู้สึกเหนื่อยล้ากว่าเดิม ก้มลงมองสภาพตัวเอง เรียกว่ายับเยินกว่าครั้งไหน ๆ ที่ได้สู้กับวิญญาณพวกนี้ แถมสายสิญจน์ก็ขาดทุกเส้น ไม่แปลกหรอกที่พี่สิงใหญ่ของเธอจะยอมปรากฏตัวให้เห็น เฮ้อ~ อย่างน้อยก็น่าจะตื่นมาดูความเป็นไปของโลกบ้างสิ แต่ชายหนุ่มเอาแต่นอนทั้ง ๆ ที่เพิ่งเกือบตายเนี่ยนะ! “ฉันเกือบตายเพราะคุณเลยนะคะ!” วิญญาณที่บาดเจ็บหนัก กลับคืนสู่เจ้าของพร้อมร้องขอความช่วยเหลือ ร่างกายทั้งตัวกำลังโดนเผาไหม้อย่างช้า ๆ มันเจ็บปวดและทรมาน แต่ก็ไม่สามารถจะตายได้อีกครั้ง “ไอ้สิงขรเหรอ!?! กูเกลียดอาจารย์ของมัน แล้วยังต้องมาเกลียดลูกศิษย์มันอีก!” ดวงตาวาวโรจน์ตวัดมองวิญญาณที่ตนส่งไปตามคำว่าจ้าง มันรู้สึกหงุดหงิดจนเอื้อมไปหยิบหางกระเบนมาฟาดซ้ำ! “มึงมันไม่ได้เรื่อง! แค่ให้ไปฆ่ามันมึงก็ทำไม่ได้ ยังจะเอาเรื่องน่าปวดหัวมาให้กูอีก!!” เดโชฟาดหางกระเบนปลุกเสกเข้าไปที่วิญญาณผู้เป็นดั่งทาสผู้ซื่อสัตย์ ครั้งแล้วครั้งเล่า มีเพียงเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเท่านั้น ไม่สามารถบอก หรือสื่อสารอะไรได้ เพราะถูกคาถาปิดปากเอาไว้ แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ทำได้แค่กรีดร้องอย่างสิ้นหวัง “เดี๋ยวมึงเจอกู ไอ้สิงขร รวมถึงคนอื่น ๆ ด้วย!!” เดโชเป็นเหมือนคนบ้า เหมือนว่าเบื้องหน้าจะเป็นผู้บำเพ็ญ อยู่ในธรรมะ ใส่ชุดขาวเพื่อดึงดูดให้คนเลื่อมใส แต่เบื้องหลังเปรียบดั่งมารร้าย ทั้งของต่ำ ของดำ เดโชเลือกที่จะใช้มันทั้งหมด โดยไม่สนผลกรรมที่อาจจะตามมา!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more