มือตบ (ผี) คนนี้ น่ารักจังเลยครับ

คนเรามันน่ากลัวกว่าผีเสียอีก ผีมีความต้องการแค่อย่างเดียว แต่คนเรานี่สิ ...มีความต้องการไม่มีวันสิ้นสุด บทนำ คนประหลาด จำไม่ได้แล้วว่าตอนนี้มันผ่านมากี่วันที่จะต้องทรมานกับอาการอึดอัดแบบนี้ ‘อุโฆษ’ หรือ ‘ออส’ ไม่เคยที่จะต้องเจอกับเรื่องแบบนี้เลย จนกระทั่งต้องมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ที่เต็มไปด้วยรอยบาปจากคนอื่น เขาเพียงต้องการที่จะนอนพักหลังจากทำงานที่ตนไม่เคยคิดอยากจะทำมาทั้งชีวิต แต่ดูเหมือนว่าบางอย่างจะไม่ต้องการแบบนั้น ห้องขนาดไม่เล็ก แต่ก็ไม่ใหญ่ เพราะเจ้าของห้องต้องการแค่ที่นอน เลยมีเพียงแค่ของที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตประจำวันเฉย ๆ อย่างเช่นเตียงขนาดใหญ่ที่ตนกำลังนอนอย่างทรมานมาหลายเดือน มีร่างเป็นกลุ่มก้อนสีดำขนาดใหญ่ แฝงไปด้วยความอาฆาต มันจะย่ำกรายเข้ามาในห้องแห่งนี้ทุกคืน โดยเฉพาะเวลาที่ชายหนุ่มหัวถึงหมอนด้วยความเหนื่อยล้า มันจะเข้ามาหาเขาที่เป็นเป้าหมายได้ชำระความคับแค้นในใจให้จางลง ‘แกต้องตาย!’ ดวงตาที่คั่งค้างด้วยแรงโกรธ กำลังปะทุทุกครั้งที่ได้มองใบหน้าหล่อของคนตรงหน้า แต่จะรู้สึกดีขึ้นเหมือนเห็นใบหน้านั้นเริ่มทรมานมากขึ้นเรื่อย ๆ ฝ่าเท้าอันเย็นจัดเพราะไร้ซึ่งชีวิตมานานแสนนาน กำลังคืบคลานอยู่บนร่างอุ่นสูงขึ้น และสูงขึ้นเรื่อย ๆ มาดหมายเอาไว้ว่าจะเอามันให้ตายต่อหน้า! กรอบใบหน้าขาวละมุน ที่ตอนนี้เริ่มหมองคล้ำจากการไม่ได้พักผ่อนให้เพียงพอมานานหลายวันติด กำลังบิดเบี้ยวด้วยแรงกดที่มากขึ้นตามร่างกายที่ส่งผ่านขึ้นมาเป็นระยะ ความดำมืดที่กำลังคืบคลานเข้ามาทีละน้อย มันหนักอึ้งจนไม่สามารถจะลืมตาขึ้นมาดูได้ว่าสิ่งเหล่านั้นมันคืออะไรกันแน่ ‘ช่วยด้วย’ เสียงพร่ำร้องในใจ ซึ่งทำได้เพียงเท่านั้น เขากำลังทรมานกับบางสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ แม้จะเปิดปากร้องเรียกให้ใครสักคนให้ช่วย ออสก็ไม่สามารถที่จะทำได้เช่นกัน ‘ทรมาน’ นั่นคือสิ่งที่มันต้องการ นัยน์ตาแดงชาดจ้องมองร่างหนุ่มที่กำลังทรมานด้วยฝีมือของตัวเอง อีกนิดเดียวเท่านั้นที่มันจะค่อย ๆ ตายไปอย่างช้า ๆ เหมือนที่ตนเองเคยเจอ แม้คนเบื้องล่างจะไม่รู้อะไรเลยก็ตาม แต่มนุษย์คนนี้ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะบรรเทาให้ความเจ็บปวดทุเลาลงบ้าง “มึงต้องตาย!!” เสียงก้องกังวานอัดแน่นไปด้วยความแค้น มันทั้งอึดอัด และส่งความเย็นเหยียบไปถึงกระดูก ส่งแรงไปยังฝ่าเท้าของตนพร้อมรอยยิ้มแสนเลือดเย็น มันถึงเวลาแล้วที่เจ้านี่จะต้องตายเสียที! “หยุดเถอะ! ฉันขอร้อง เด็กคนนั้นไม่รู้เรื่อง” แสงสีขาวสว่างจ้าปรากฏขึ้นกลางห้องนอนที่มืดมิด ร่างสูงระหงตรงดิ่งไปที่เงาดำกลุ่มใหญ่ทันทีที่เธอมาถึง เพียงโบกสะบัดแสงเล็กน้อยเงาดำทั้งหลายก็ค่อย ๆ สลายไปทีละตน... “มันไม่เกี่ยวที่ไหน มันนั่นแหละต้องตาย!” เสียงกังวานออกมาจากกลุ่มดำที่กำลังสลายไปช้า ๆ “เด็กคนนี้ไม่รู้เรื่อง คนที่ทำพวกคุณ เขาไปชดใช้แล้ว อย่ามารบกวนเขาอีก” “ไม่จริง! มันต้องตาย มันต้องตายเท่านั้น ถึงจะคู่ควร!” เงาดำสลายไปในที่สุด แต่ไม่ได้หายไป ความเคียดแค้นมันยังฝังอยู่หลายต่อหลายศพ ณ เรือนแห่งนี้ มีเพียงแค่เธอคนเดียวที่จะคอยช่วยเหลือชายหนุ่มผู้นี้ได้... แต่ไม่รู้ว่าจะสามารถช่วยเหลือได้อีกนานแค่ไหน เพราะอีกไม่นานก็จะได้เวลาของเธอที่ต้องจากโลกนี้ไปแล้ว “ออส... แม่ช่วยได้แค่นี้นะลูก ขอโทษที่ไม่ได้มีชีวิตอยู่ข้างลูกในเวลาที่ลูกต้องการ แม่ขอโทษ” สายตาอันเศร้าหมองมองดูผู้เป็นดั่งดวงใจเพียงหนึ่งเดียว พร้อมความเศร้าโศกและเจ็บใจ หากตนยังอยู่ ยังมีร่างกายที่อบอุ่นคอยมอบความรักและความห่วงใยให้เขา มันคงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น “แม่ขอโทษ” เช้าที่ไม่เคยสดใสมาพักใหญ่แล้ว ร่างสูงโปร่งก้าวผ่านธรณีประตูด้วยดวงตาที่คล้ำเป็นพิเศษ กี่วันแล้วที่เขาไม่สามารถนอนหลับได้สนิทตา และเมื่อตื่นมา ความเหนื่อยหอบก็ปะทะเข้าร่างทันที อย่างกับว่าเขาไม่ได้นอนทั้งคืน “คุณออสควรไปตรวจร่างกายนะครับ” ‘นที’ เดินมาหาผู้เป็นเจ้านายด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่สร้างบ้านหลังนี้เสร็จ เจ้านายของตนก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด ทั้งสงสารและเห็นใจ แต่เจ้านายก็ดื้อเหลือเกิน “วันนี้มีนัดสำคัญนี่ จะให้ไปตอนนี้เลยหรืออย่างไร?” เขาตอบด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ ซึ่งพักนี้แทบจะไม่ค่อยเห็นสีหน้าอื่นฉายบนใบหน้าหล่อสักเท่าไหร่ “อาทิตย์ไปเตรียมรถไว้แล้วครับ แต่ว่าเวลายังเหลือ... ผมเลยจัดการนัดหมอเอาไว้ให้คุณออสเรียบร้อยแล้วครับ” นทียิ้มอย่างภูมิใจในความยุ่งไม่เข้าเรื่องของตัวเอง คนที่เหมือนโดนบังคับหันขวับไปมองลูกน้องยิ้มร่าด้วยสายตาอยากจะไล่ออกเสียตอนนี้ “ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!” แม้จะดุอย่างไร คนที่ทำงานด้วยกันมากกว่า 2 ปี จะไม่รู้เชียวหรือว่าเจ้านายของตัวเองเป็นคนใจดี และใจอ่อนแค่ไหน ใบหน้าที่เหมือนหมาบ้าคอยจะแว้งกัดคนรอบข้างตลอดเวลา มันก็แค่ฉากหน้าเท่านั้น “ทำไมถึงชอบยุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่องทุกทีเลยฮะ!?! นที!!” เชื่อเถอะว่ามันแค่ฉากหน้า คุณออสผู้เป็นนายของเขาเป็นคนใจดีจะตายไป... จริง ๆ นะ “ไปเถอะครับ ถ้ายังไม่หายอีกผมมีแผนสำรอง” “อะไร?” “ไปรดน้ำมนต์ที่วัดสักหน่อยก็ดีครับ ที่นี่เคยเกิดเหตุไฟไหม้มาก่อน อาจจะมี...” “ไร้สาระ ถ้ามีฉันต้องเห็นสิ อย่าพูดเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้จะได้ไหม ฉันไม่ชอบ!” อีกเรื่องที่ออสไม่สบอารมณ์เลยคือเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้อย่างเรื่อง ‘ผี’ ทั้งคนงานและลูกน้องคนอื่น ๆ ต่างก็ลือกันว่าบ้านหลังที่เขาอยู่ ‘ผีเฮี้ยน’ เป็นพิเศษ ตอนกลางคืนอย่าเข้าไปเด็ดขาด แน่ล่ะ ออสแทบจะอาละวาดใส่คนที่พูดเรื่องผีเสียตอนนั้น โชคยังดีที่มีลูกน้องรู้ใจ ห้ามทัพก่อนเกิดศึกเสียก่อน เห็นมั้ย... ใจดีจะตายไป “อย่างน้อยทำบุญเป็นสิริมงคลหน่อยก็ดีนะครับคุณออส คุณออสไม่เชื่อก็จริง แต่คนอื่น ๆ เขาเชื่อนะครับ... เพื่อความสบายใจ” นทีพยายามเกลี้ยกล่อม พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนเหมือนแมวขออาหาร แต่ก็ได้รับสายตาเย็นชาอย่างเคยจากผู้เป็นนาย “... นะครับ ให้คนงานในไร่สบายใจ อย่างน้อยก็จะได้มีกำลังใจทำงานไงครับ” เรียกได้ว่าอ้อนอย่างไม่ยอมลดละ! “อยากทำอะไรก็ตามใจ” แล้วออสก็สะบัดร่างที่จัดแต่งด้วยสูทราคาแพงระยิบออกจากที่ของตนทันที! เห็นมั้ย... บอกแล้วว่าใจดี แถมใจอ่อนง่ายด้วย “เย่! เดี๋ยวผมจัดการทั้งหมดเอง คุณออสอยู่เฉย ๆ เลยครับ แค่รอรับศีลรับพรก็พอ” นทีตามผู้เป็นนายไปติด ๆ “รำคาญ! หุบปาก!” แต่ก็โดนตวาดใส่อยู่ดี “ครับผม จะเงียบให้กริบเลยครับ” ‘กวนเบื้องล่างชะมัดเลยโว้ย!!’ ร่างสูงโปร่ง ทิ้งตัวนั่ง ไม่สิ แทบจะเลื้อยลงนอนเลยจะถูกกว่า ลงบนโซฟาตัวยาวแสนสบายสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าเขาดูอิดโรยกว่าครั้งไหน ๆ ที่ได้พบ สายตาของเจ้าของห้องทำงานสุดหรู ในบริษัทขนาดใหญ่แห่งนี้จ้องมองผู้เป็นเพื่อนอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่รู้จักกันมา หมอนี่ไม่เคยดูเหนื่อยล้าขนาดนี้ แม้ว่าจะต้องมารับผิดชอบงานที่ตนเองไม่คิดจะทำก็ตาม... แต่แบบนี้มัน “ไปหาหมอบ้างหรือเปล่า ออส?” พิพัฒน์ หรือ พี ถามขึ้น หลังจากมองดูชายหนุ่มทิ้งตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอนพร้อมหลับตาไปเสียนาน “อ่า~ ไปมาแล้ว ก่อนมาที่นี่” ออสตอบทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่ ที่นี่มันช่างสบายจนอยากจะหลับจริง ๆ “แล้วหมอว่าไง?” “ไม่ว่าไง แค่บอกว่า ‘ปกติ’ แค่พักผ่อนไม่เพียงพอกับเครียดเท่านั้น” เปลือกตาที่กำลังจะหลับสนิทค่อย ๆ เปิดขึ้นอีกครั้ง และเปลี่ยนเป้าหมายจากเพดานห้อง ไปมองคนช่างตั้งคำถามแทน “ฉันนอนไม่ค่อยหลับ มันอึดอัดจนบางทีแอบคิดว่ามีคนมานั่งอยู่บนตัว” “เปลี่ยนเป็นหาหมอผีมั้ย ฉันจะลองหาให้” พิพัฒน์ตอบกลับอย่างไม่เชื่อ พร้อมหัวเราะเบา ๆ กับจินตนาการของเพื่อนตน “เหลวไหลน่า~ เรื่องผีอะไรนั่นมันมีจริงที่ไหน ฉันแค่เปรียบเทียบเฉย ๆ แต่ทำไม...” “หมอถึงบอกว่าปกติใช่มั้ย?” ออสไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนเท่านั้น ไม่รู้ว่ากี่คืนแล้วที่ตนต้องทรมานกับอาการแบบนี้ พอจำใจไปตรวจ ก็ไม่เห็นว่าจะมีความผิดปกติตรงไหน หลัง ๆ ก็มีบ้างไปออกกำลังกายอยากให้ตนเองหลับสบายขึ้น... แต่กลับไม่ได้ผล ไอ้ความอึดอัดแปลก ๆ ยังตามมาปะทะร่างทุกคืน “พี... ฉันขอนอนหน่อยนะ ที่นี่มันสบายมากเลย ส่วนเรื่องเอกสารแกจัดการเลย ฉันขอนอนก่อน” เขาพูดพร้อมทิ้งตัวลงนอนเต็มหลัง อย่างไม่เกรงใจสายตาของเพื่อนที่กำลังมองอยู่ พียังมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วงไม่เปลี่ยน ออส ที่เข้ามารับช่วงต่อดูแลไร่จากลุงที่เสียไป (อย่างไม่ตั้งใจ เพียงแค่ถังแตกเลยต้องทำ) เขาไม่มีแม้แต่ประสบการณ์ หรือความรู้อะไรเลย แต่ยอมที่จะเริ่มต้นใหม่ ยอมทิ้งสิ่งที่ตนเองชอบมาทั้งชีวิต เพื่อดูแลคนอีกหลายร้อยชีวิตที่ต้องการเขา จะเครียดก็คงไม่แปลก ออสหลับไปจริง ๆ หลายวันมานี้ความอึดอัดที่หน้าอกของตน มันทวีคูณมากขึ้นทุกวัน จนไม่สามารถนอนได้อย่างเต็มอิ่ม ดวงตาคมกริบอิดโรย ใต้ตาคล้ำลงจนคนที่นาน ๆ จะได้เจออย่างพิพัฒน์เห็นได้ชัด “แล้วฉันจะช่วยแกอย่างไรดีล่ะเนี่ย” พิพัฒน์ได้แต่ถอนหายใจ แต่สายตายังมองดูเอกสาร บอกถึงรายละเอียด และใบเสนอราคาของผลผลิตใหม่ ๆ ที่เจ้าเพื่อนตัวแสบคนนี้เอามาเสนอ ขนาดไม่อยากทำก็ยังทำได้ดีกว่าที่คิด พีคิดแล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่าง ‘แอบ’ ภูมิใจเล็กน้อย “ไม่เสียแรงที่แอบไปเรียนบริหารธุรกิจกับฉันมานะเนี่ย” แม้ความจริงจะแอบไปมองสาว ๆ ของคณะก็ตาม ฟ้าเริ่มมืด ออสไม่ตื่นขึ้นเพราะเจ้าโซฟาในห้องเพื่อนตน มันหลับสบายเกินไป จนทำให้อีก 2 คนที่รออยู่หน้าหงิกไปตามระเบียบ โดยเฉพาะคนที่เข้าใจยากอย่างอาทิตย์ “คุณออสบอกจะไปไม่นาน ถ้ามีธุระด่วนก็ควรที่จะบอกพวกผมสิครับ อย่างน้อยก็จะได้ไปหาอะไรกินก่อนกลับ” อาทิตย์บ่นยาวยืดในขณะที่กำลังจะสตาร์ตรถออก “ผมขอโทษนะครับคุณอาทิตย์ แค่คุยกันเยอะไปหน่อยเกี่ยวกับเรื่องงานที่เลี้ยงปากท้องพวกคุณ ๆ อยู่นี่ไงครับ ผมเลยลืมไปเสียสนิทเลย หากรู้สึกไม่พอใจ คุณอาทิตย์จะจัดการหักเงินเดือนผมก็ได้นะครับ” มันเริ่มแล้ว ไอ้ความประชดประชันที่ออสถนัด! “พอเถอะครับทั้งคู่ แต่คุณออสก็ผิดนะครับ หายไปเกือบ 4 ชั่วโมง ยิ่งช่วงนี้คุณออสเองก็ไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย อาทิตย์มันก็ต้องเป็นห่วงคุณที่เป็นเจ้านายก็ถูกแล้วนี่ครับ” นทีพยายามห้ามทัพ “เออ ๆ ฉันขอโทษ อยากกินอะไรแวะเลย เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง” ออสพูดเพื่อตัดรำคาญ บวกกับความหิวที่เริ่มมีมากขึ้นด้วย “มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วครับ” แต่เหมือนอาทิตย์ยังผูกใจเจ็บ “ไอ้นี่!” “หยุดเถอะครับ ขอร้อง~” เป็นงานประจำของนที นอกจากจะต้องคอยดูแลออสผู้เป็นนายแล้ว ยังต้องห้ามทัพออสกับอาทิตย์ ที่ไม่รู้ว่าไปเป็นคู่แค้นกันมาตั้งแต่ชาติไหน หากไม่ติดที่ว่าอาทิตย์เป็นบอดี้การ์ดฝีมือดี และเสนอตัวมาทำงานด้วยค่าจ้างโคตรจะถูก ตอนนี้คงต้องแยกทางกันไปนานแล้ว รถที่กำลังเคลื่อนที่ไปเรื่อย ๆ มันช้าเสียจนคนขับอย่างอาทิตย์หงุดหงิด แม้จะพยายามเหยียบคันเร่งแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะเพิ่มความเร็วขึ้นเลย สาเหตุ... มันคือสิ่งที่หลายคนมองไม่เห็น กลุ่มก้อนสีดำขนาดใหญ่ กำลังเกาะอยู่บนหลังคา ด้านข้าง รวมไปถึงด้านกระโปรงหน้ารถ ทุกสายตากำลังจับจ้องไปที่ผู้นั่งเบาะหลังอย่างชายหนุ่มผู้เป็นนาย โดยมีจุดประสงค์ร่วมกันคือ ‘ฆ่ามันซะ!’ “ช้าไปหรือเปล่าอาทิตย์ ไม่หิวเหรอ?” ออสถาม เมื่อเห็นว่ามีรถยนต์หลายคนกำลังแซงไปเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่ยอมลดความกวนประสาทลงเลยแม้แต่นิด “มันเร่งไม่ขึ้นครับคุณออส ผมเหยียบจนสุดแล้ว แต่เร่งได้แค่นี้” อาทิตย์อธิบาย พร้อมยังพยายามเร่งเครื่องจนสุด แต่ก็ไม่ได้ผล “หมายความว่าแกไม่ได้ตรวจสภาพรถไง ฉันก็บอกว่าให้ไปตรวจบ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ?” ออสพยายามหาเหตุผลมาอ้าง “ผมเพิ่งไปตรวจมาเมื่อวันก่อนเองครับ ทุกอย่างปกติ อีกอย่างผมดูแลมันอย่างดี เพราะเจ้านายมันไม่ค่อยดูแลครับ” อาทิตย์พยายามที่จะโยนความผิดไปให้ผู้เป็นนายอีกครั้ง “นี่... แกเกลียดฉันใช่หรือเปล่า?” ออสถามตรง ๆ “เปล่าครับ ผมรักและเคารพเจ้านายที่สุดเลยครับ” อาทิตย์เองก็ตอบคำถามเพื่อความอยู่รอดเหมือนกัน “โอเค~ ถ้าแกเกลียดฉัน ฉันคงตายไปแล้วสินะ!” “ไฟแดงอาทิตย์ ไฟแดง ๆ” นทีที่กำลังคิดประโยคสวยหรูมาห้ามทัพทั้งคู่ก็ร้องบอกให้คนขับจอดเมื่อจู่ ๆ สัญญาณไปจราจรก็แดงขึ้นกะทันหัน จนทำให้รถหยุดทันที และมันก็แรงมากพอที่จะทำให้คนที่ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยด้านหลังหัวทิ่มมาด้านหน้า “ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” อาทิตย์กล่าว “เออ~ ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ” เหมือนเวรกรรมของออส เมื่อก่อนเขามักแกล้งเพื่อนตนกับแฟนของเขาเอาไว้เยอะ ตอนนี้เลยมาเจอลูกน้องที่ไม่ได้ตั้งใจจะจ้าง แต่โดนบังคับให้จ้างเอาไว้ปีนเกลียวทุกครั้งที่ได้เห็นหน้า บอกเลยว่า โคตรจะไม่ชอบขี้หน้าเลย! ดวงตากลมกำลังจ้องมองมายังรถ CR-V สีดำคันใหญ่แสนประหลาด ต้องประหลาดอยู่แล้ว เพราะรอบคันเต็มไปด้วยวิญญาณอาฆาต แถมยังเป็นวิญญาณที่มุ่งร้ายเป็นสิบตัว กระหม่อมน้อย ๆ ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจ พลางคิดว่าเจ้าของรถเป็นคนแบบไหนกันแน่ ถึงได้โดนตามเอาชีวิตถึงขนาดนี้ สาวน้อยวัย 28 นาม ‘สิงหา’ เพิ่งโดนไล่ออกมาหมาด ๆ กลายเป็นเปอร์เซ็นต์ส่วนน้อยของคนเดินเตะฝุ่นอย่างจริงจัง เพียงเพราะเจ้านายของตนมาชีกอใส่ เจ้าหล่อนเลยโพสต์แฉเรื่องชู้ลงเว็บบอร์ดของบริษัททันที แน่ละว่าไม่ได้เตรียมการเอาไว้ว่าจะโดนไล่ออก ทำไปเพราะสะใจล้วน ๆ กลายเป็นว่าอำนาจของหัวหน้าดนัยมันมากกว่าที่เธอคิด บวกกับความอยากจะไล่ออกเป็นทุนเดิมของบริษัทอยู่แล้ว เธอเลยกลายเป็นหญิงวัยใกล้เลขสามที่ตกงานอยู่นี่ไง “ช่วยสักหน่อยก็แล้วกัน เผื่อจะส่งผลบุญให้ฉันได้งานใหม่เร็ว ๆ บ้าง” ร่างเล็กด้วยความสูงเพียง 162 cm. ควักเอาขวดน้ำเปล่าขึ้นมา มันไม่ใช่แค่น้ำธรรมดา แต่มันเป็นน้ำมนต์ที่ได้มาจากหลวงพ่อแถวบ้านเช่า ท่านเล่นเอามาให้ทุกเช้าจนกระทั่งไปจำพรรษาที่อื่น บอกว่าที่บ้านผีดุเกินไป ต้องมีน้ำมนต์เข้าช่วย แม้จะช่วยได้นิดหน่อยก็ตาม มือเรียวจรดขวดน้ำพลาสติกไซซ์กะทัดรัดขึ้นหัว พร้อมท่องมนต์ที่เหล่าพี่ชายทั้ง 4 เคยสอนเอาไว้ กลายเป็นว่าเจ้าน้ำมนต์ที่ได้ผลเพียงเล็กน้อย ก็มีพลังเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ไฟแดงครั้งนี้ดูจะนานกว่าปกติ ด้วยช่วงเย็นรถเริ่มติด ทำให้ไฟแดงจากรอเลขไม่ถึง 3 หลัก ตอนนี้เลย 3 หลักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอสาวเท้ายาว ๆ พร้อมมือบิดเปิดฝาขวดน้ำอย่างใจเย็น ก่อนจะสาดเข้าไปที่รถเจ้าปัญหาหลายครั้งจนน้ำมนต์ในขวดหมดลง เสียงกรีดร้องดังสนั่น แม้จะมีเพียงเธอคนเดียวที่ได้เห็นและได้ยิน และไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่ได้พบเจอเรื่องแบบนี้ แต่ความน่าสะอิดสะเอียนยังทำให้เธอขนลุกชันไปทั้งตัว “นี่คุณ!” สิงหาเงยหน้าขึ้น หลังจากพยายามเก็บขวดน้ำใส่กระเป๋าผ้าที่สะพายติดตัวดังเดิม แต่พอสายตาเข้าไปสบกับดวงตาคมคิ้วขมวดยุ่ง ซึ่งเป็นเจ้าของรถเปิดประตูออกมาท้ารบด้วยสายตาจนได้ สิ่งแรกที่ผลุดเข้ามาในหัวคือ “น่าสงสาร” ตายล่ะ! เผลอพูดออกไปจนได้ สิงหารีบเอามือตะครุบปากพาซวยของตัวเองทันที แต่ก็คงไม่ทัน เพราะเจ้าคนน่าสงสารของเธอกำลังส่งกระแสสายตาเขียวปั้ดมาให้เธอเต็มที่ พร้อมริมฝีปากที่กระดกยิ้มอย่าง... ไม่เป็นมิตรเลยสักนิด!! “ฉันขอโทษนะคะ ขอตัว!” สิงหารีบเปิดสกิลวิ่งติดสปีดไปยังฝั่งถนนที่ตนเองต้องการทันที “เดี๋ยวก่อน! คุณมาสาดน้ำใส่รถผมนะ คุณ...!!” “คุณออส ไฟจะเขียวแล้วครับ รีบขึ้นรถเถอะ!” นทีรีบห้าม ก่อนที่เจ้านายของตนจะทะยานออกไปจับคนน่าหงุดหงิดที่เพิ่งเปิดศึกกันไปเมื่อสักครู่ ออสทำได้แค่ต้องกลับมานั่งที่เดิม พร้อมปิดประตูรถดังปึง! ทำเอาคนรักรถพ่วงด้วยตำแหน่งคนขับอย่างอาทิตย์หันขวับไปหาทันที แต่โชคยังดีที่นทีห้ามเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นคงมีศึกในรถต่ออีกรอบ! “คนบ้า! เธอคนนั้นต้องเป็นบ้าแน่นอน เอาน้ำมาสาดใส่รถคนอื่นช่วงนอกเทศกาลสงกรานต์แบบนี้ มันทำลายทรัพย์สินของคนอื่นไม่ใช่เหรอ!?!” เจ้าของรถยังคงกระฟัดกระเฟียดกับเหตุที่เกิดขึ้นไม่หยุด แต่สิ่งที่ทำให้คนขับแปลกใจก็คือความเร็วของรถมันกลับมาเป็นปกติ ไม่อืดอย่างที่เคยเป็นมาตลอดทาง “คุณออสครับ... เมื่อกี้นี้น้ำที่เอามาสาดใส่รถ อาจจะทำให้รถหายอืดก็ได้นะครับ” อาทิตย์กล่าวอย่างไม่น่าเชื่อ “เหลวไหลน่า~” แต่พอมาสังเกตดู มันก็จริงอย่างที่ลูกน้องตนเองบอก ตอนแรกรถคันนี้ไม่ว่าจะสั่งให้เร่งความเร็วแค่ไหน มันก็ดูจะอืดจนน่าหงุดหงิด แต่หลังจากยัยผู้หญิงประหลาดนั่นสาดน้ำใส่... มันก็กลับมาวิ่งได้ปกตินี่สิ! “คิดมากเกินไปแล้ว ไม่จริงหรอก ๆ” ลูกจ้างทั้งสองที่กำลังมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย ด้วยตอนนี้เจ้านายที่นั่งเบาะหลังกำลังเข้าสู่โลกส่วนตัว พูดคุยกับตัวเอง ทะเลาะกับตัวเองไม่หยุดตลอดทาง ทำให้แพลนที่จะแวะหาอะไรลงท้องก่อนจะกลับไร่ ก็มีอันต้องยกเลิกทันที ‘น่าสงสาร อย่างนั้นเหรอ?’ “สงสารตัวเองก่อนเถอะ จะมาสงสารฉันทำเพื่อ!?!”