24
ณ เกาะไข่แก้ว
เอียดถือถาดอาหารเข้ามาในห้องพักของนายหัวปุณณ์ ก่อนจะวางของที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะไม้กลางเก่ากลางใหม่ จากนั้นก็เดินมาหาอักษราที่นั่งห้อยขาบนเตียง ดวงตาของเชลยสาวทอดมองไปยังหน้าต่างด้านนอก มองดูน้ำตกที่ไหลบ่าลงมาจากที่สูง
“คุณ คุณกินข้าวได้แล้ว” เอียดเอ่ยบอกคนที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง ตั้งแต่อักษราฟื้นขึ้นมาเมื่อห้าวันก่อน หลังจากที่หมดสติไปนานสองคืน อักษราก็เอาแต่นั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ตาบวมเป่ง ข้าวปลาแทบจะไม่แตะต้อง สองวันมานี้อักษราดีขึ้นมาหน่อยคือหยุดร้องไห้ ทว่าก็ยังนั่งมองไปนอกหน้าต่างประหนึ่งกำลังมองหาอิสรภาพของตนเอง
“ฉันไม่อยากกิน” อักษราตอบสั้นๆ โดยที่สายตายังไม่ละห่างจากภาพตรงหน้า
“คุณกินซะหน่อยเถอะ คุณไม่ได้กินอะไรมากลายวันแล้วนะ นอกจากน้ำ”
เอียดเป็นห่วงสาวตรงหน้าไม่น้อย ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่านายหัวของเกาะไข่แก้วพาอักษรามาที่นี่ทำไม ไม่มีใครกล้าถามเลยสักคน ครั้นจ
