26
“ฉันจะปล่อยตัวเธอกลับบ้าน แต่ต้องมีข้อแม้นะ” เขาเริ่มต่อรอง
“ข้อแม้อะไรคะ บอกมาเลย ฉันยอมทุกอย่าง” ด้วยความดีใจที่เขาคิดจะปล่อยตัวเธอ ทำให้อักษราตอบกลับทันควัน คนตัวโตกระตุกยิ้มก่อนจะเปิดเผยข้อแม้
“มันก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่เธอยอมเป็นดอกไม้บนเตียงให้ฉันได้ดมเล่นๆ ทำตัวดีๆ น่ารักๆ ว่านอนสอนง่าย ไม่ทำให้ฉันรำคาญใจหรือหงุดหงิดใจแค่นี้เธอก็ได้กลับบ้านแล้ว ถ้าเธอยอมรับข้อแม้ของฉันได้ เธอก็ได้กลับบ้าน แต่ถ้าไม่ก็ตายอยู่ที่นี่”
ข้อแม้ของเขาเรียกความตกใจให้กับอักษราเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ เขาจะให้เธอเป็นนางบำเรอจนกว่าจะพอใจหรือนี่ นั่นเท่ากับว่ามันไม่มีกำหนด เป็นเช่นนี้แล้วเธอไม่ต้องอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ หรือ ความเสียเปรียบมองเห็นมาแต่ไกล
ใครบ้างล่ะจะยอม ลำพังแค่เป็นของเขาในคืนนั้นอักษรายังรับตัวเองไม่ได้ ขัดถูคราบเสน่หาจนตัวแทบถลอกมันยังไม่หลุดไปจากใจ แค่นี้ความรู้สึกผิดที่มีต่อพีร
