วิศวะตัวร้ายพ่ายรักยัยเด็กแสบ

บทที่ 7 หัวร้อน (ดีเดย์สายดาร์ก)

ผมเนี่ยหัวร้อนเป็นไฟห้องแทบไหม้ห้อง กำลังส่องไอจียัยแสบอยู่ดีๆก็มีแจ้งเตือนว่ามีการอัพไอจี พอกดเข้าไปเท่านั้นผมอยากเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง เพิ่งใช้ลูกน้องไปตามกำจัดขู่แข่ง ทั้งขู่ทั้งบังคับทั้งแทรกแซงทุกอย่างจนหนุ่มในไอจีลดฮวบเป็นที่น่าพอใจ คนไหนพูดยากหน่อยผมให้ลูกน้องแฮกข้อมูลตามไปเยี่ยมเยือนถึงถิ่นดีเดย์สายดาร์กไม่เคยปราณีคู่แข่งจนต้องยอมถอยไม่เป็นท่า สองวันนี้ผมกับลูกน้องอดหลับอดนอนเพื่อตามกำจัดคู่แข่งที่มาเม้นและมาจีบยัยแสบในไอจี ยัยเด็กแสบก็ดีนหาเรื่องใหม่มาให้ผมควันออกหูอีกจนได้ จะแสบไปถึงไหนสงสัยต้องเจอดีเดย์สาย

ดาร์กหน่อยแล้ว

ไลน์

D-Day : ไอ้ธีร์ธามมึงรู้ไหมคาเฟ่ในรูปนี้อยู่ที่ไหน

Tee-time : นี่มึงหนักถึงขั้นส่องไอจีน้องเลยเหรอวะ น้องเขาเพิ่งลงรูปไม่นาน

D-Day: ไม่ต้องเสือกรีบบอกมากูรีบ

Tee-time: กูไม่บอกแม่งปล่อยให้อกแตกตาย อยากรู้แต่เสือกปากดี

D-Day: มึงจะเอาอะไร

Tee-time: ค่อยมีแรงพิมพ์ตอบหน่อย

D-Day: 🦶

Tee-time: 🐃 เรื่องมึงกูได้ของ🚘 ตัวท็อปล่าสุดยังไม่มีในไทย ถ้าตกลงกูส่งพิกัดให้

D-Day: เออส่งมา

เพื่อนของผมแต่ละคนตัวดีทั้งนั้นเล่นของแพงแต่ทำไงได้ตอนนี้มันหัวร้อนต้องได้เจอตัวยัยเด็กแสบที่ทำให้ผมเสียเงินหลายล้านล่มจมเรื่องรถกับยัยแสบไปสองคันแล้ว ผมส่งรูปในไอจีของยัยเด็กแสบให้ไอ้ธีร์ธามมันดู ในเมื่อผมทั้งโทรทั้งไลน์จิกยัยแสบแล้วแต่ไม่ได้รับการตอบสนองผมต้องจัดการวิธีอื่น แค่นี้ยัยแสบคิดจะขวางผมได้คนมันอยากรู้มันต้องได้รู้เดี๋ยวนี้ด้วย ที่เลือกถามไอ้ธีร์ธามเพราะมันสายพาสาวที่คั่วเข้าคาเฟ่ประจำผมมั่นใจว่ามันต้องรู้ว่าอยู่ไหน แม่งผมจะตามไปจับเด็กแสบลงโทษให้สาสม ความทุ่มเทสองวันที่ตามกำจัดพวกพวกผู้ชายที่เข้ามาในไอจีเป็นอันล้มเหลวไม่เป็นท่า อุตส่าห์ทำตัวเป็นดีเดย์สายดาร์กกำจัดคู่แข่งจนเกือบหมด พอยัยแสบลงรูปเซ็กซี่ขยี้ใจเท่านั้นศัตรูแฝงโผล่มาเพียบ ตอนนี้ควรจัดการยัยแสบให้ลบรูปออกให้ได้ก่อน ส่วนพวกที่มาใหม่อย่าหวังว่าจะได้อยู่สุขเจอดีแน่

ติ๊ง ติ๊ง

ผมยิ้มมุมปากทันทีที่ได้ยินเสียงไลน์จากได้ธีร์ธาม

อย่างนี้ค่อยคุ้มค่ากับเงินที่ต้องเสียซื้อรถให้มันหน่อย

เมษาไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกแต่ผมสามารถตามไปถูกแน่ๆโดยที่เจ้าตัวป่วนไม่ทันได้รู้ตัวรู้จักดีเดย์คนนี้น้อยไปเสียแล้วยัยแสบเอ๋ย เจอดีแน่

"อุ๊ตะ มาเร็วอย่างกับจรวดมาถูกได้ยังไงเนี่ย" เสียงของน้ำใสอุทานออกมาเธอดูตกใจทำตาโตมองปริบๆอย่างไม่เชื่อสายตา น้ำใสนั่งหันหน้ามาทางประตูทางเข้าและสบสายตาผมเจ้าจังๆ ส่วนอันดากับเมษานั่งหันหลังจึงไม่เห็นว่าผมเปิดประตูร้านเข้ามา ท่าทางดูจะมีความสุขมากหัวเราะคิกคักน่าจะนั่งดูรูปและอ่านคอมเม้นที่รัวกระหน่ำและมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น นั่นยิ่งทำให้ผมหัวร้อนหนักเข้าไปอีก

"แกเป็นอะไรวะน้ำใสหน้าแกดูตกใจตื่นๆ" ยัยแสบผมยังไม่รู้เรื่องว่ากำลังจะได้เจออะไร อยากท้าผมดีนักมาให้เห็นตัวเป็นๆ

"ฉันว่าแกไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้าหรอกทอร์นาโดกำลังจะถล่มแกในอีกไม่กี่วินาทีนี้แล้วล่ะ ฉันเพิ่งจะนึกได้ว่าจะมีธุระต้องรีบไปจัดการแกรอให้พายุสงบหรือถ่ายรูปเล่นสวยๆไปก่อนนะ ฉันไปก่อนขอให้แกโชคดี" อันดาหันมาสบตาผมอีกคนสงสัยจะมองมาตามสายตาน้ำใส เธอดูยิ้มแหยๆเพราะตอนนี้ผมกำลังหน้าตึงสำรวจชุดยัยเด็กแสบที่ทั้งรัด ทั้งสั้น ยังไม่ได้เห็นด้านหน้าชัดๆแต่ดูจากรูปที่ลงเว้าลึกจนจะเห็นอะไรต่อมิอะไร ผมบอกให้ลบรูปออกยังดื้อไม่ยอมทำตาม ชุดก็ไม่ยอมเปลี่ยนดูจากสายตาไอ้ผู้ชายที่นั่งอยู่ในร้านน้ำลายหกมองกลุ่มเธอกันหมด ผมส่งสายตาดุและหน้าตึงๆไปให้พวกผู้ชายมันรู้ว่าไม่ควรมองคนของผมถ้าไม่อยากมีปัญหา

"ยัยอันดาแกเป็นอะไรไปอีกคนเมื่อกี้แกยังบอกว่าไม่มีธุระไปที่นี่ไหน นี่อะไรเกิดมีธุระขึ้นมากระทันหัน อ้าวแล้วนั่นแกจะรีบลุกไปไหน" ยังอีก ยังไม่รู้ถึงความผิดปกติของเพื่อน อันดายิ้มทักทายให้ผมเจื่ิอนๆก่อนจะรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินออกจากโต๊ะที่นั่ง เดินมาทางผมและก้มหน้าไม่กล้าสบตา ยัยแสบที่หันมามองเพื่อนที่กำลังจะเดินออกไปสบสายตาดุผมอย่างจัง ผมยังยืนหน้าตึงไม่ห่างจากเธอและกำลังจะเดินเข้าไปหา

"ตายห่ารู้ได้ไงว่าอยู่นี่" เมษาตกใจจนทำหน้าเหรอหราเพิ่งจะรู้ตัวหรือยังไงทั้งที่เพื่อนก็ส่งซิกให้ คงไม่คิดว่าผมจะตามหาเธอจนเจอผมก็บอกไปแล้วไงว่าเจอกันแน่

"เมษาฉันก็มีธุระเหมือนกันต้องรีบไป แกจัดการทอร์นาโดไปแล้วกัน แต่ทางที่ดีฉันว่าแกอย่าขวางทางลมเลยนะฉันเตือนด้วยความเป็นห่วง พี่ดีเดย์น้ำใสกลับแล้วนะคะตามสบายร้านนี้อร่อยทุกเมนูดื่มน้ำเย็นๆแล้วใจร่มๆนะคะบาย" น้ำใสก็เหมือนจะเอาตัวรอดหนีเมษาไปอีกคน เมษาได้แต่อ้าปากค้างที่เพื่อนทิ้งไปเฉยเลย เธอตายแน่เมษาถ้าไม่ยอมลบรูปออกจากเครื่อง

"ว่างัยยัยเด็กแสบเพื่อนทิ้งไปหมดแล้วจะเอายังไงครับ จะลบดีๆหรือให้พี่จัดการเองครับ" ผมเดินไปนั่งประกบยัยแสบไว้ไม่ให้เธอเดินหนีผมได้จนกว่ารูปจะหายไป พอผมเดินมานั่งข้างๆถึงได้เห็นข้างหน้าชัดๆยัยแสบแต่งหน้าอย่างนี้ก็โอเคไปอีกแบบ แต่ที่ผมไม่พอใจคือชุดเธอควรใส่ให้ผมดูได้แค่คนเดียวเท่านั้น

"เมษาไม่ลบค่ะรูปสวยจะตายเห็นไหมว่าใครๆก็ชื่นชม หรือพี่ว่ามันไม่จริง แล้วนี่มันก็โทรศัพท์และพื้นที่ส่วนตัวของเมษาค่ะ" ยังจะย้อนถามผมอีกดูหน้าพี่ด้วยน้อยไม่มีอารมณ์ให้เธอพูดกวน ผมกัดฟันกรอดๆให้ความดื้อของเธอที่ต้องการเอาชนะให้ได้

"ได้ไม่ลบใช่ไหม พี่มีวิธีจัดการ" ผมนั่งเบียดตัวเข้าไปใกล้เมษายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆจ้องตาไม่กระพริบจนเมษาค่อยๆกระเถิบหนีผมล็อกเก้าอี้ไว้ไม่ให้เธอเขยิบหนี แขนทั้งสองข้างค้ำอยู่ที่พนักพิงแขนเพื่อค่อมไม่ให้เธอลุกหนีไปได้เมษาทำหน้าตื่น ก่อนหน้านั้นยังทำตัวเก่งกับผมเชิดหน้าพูดท้าทายอยู่เลย พอเจอผมในหมวดตึงถึงกับไปไม่เป็นเหมือนกัน ตอนนี้หน้าเราเกือบจะชนกันอยู่แล้วผมรุกเข้าไปใกล้เรื่อยๆกดดันเมษา เธอได้แต่เบี่ยงหน้าหลบสายตา

"พี่ดีเดย์จะทำอะไรถอยออกไปเลยนะอย่าเอาหน้ามาใกล้" ผมยังคงเบียดร่างกายและหน้าเข้าไปใกล้จนร่างกายผมแทบจะสิงเธอ เธอต้องเอามือบางดันตัวผมไม่ให้เข้าใกล้มากกว่านี้ คงกลัวว่าผมจะร่างกายผมสัมผัสโดนเธอ เมษาเบี่ยงหน้าหลบจมูกคมของผมที่ใกล้จะสัมผัสแก้มเธอรอมร่อ กลิ่นหอมหวานละมุนโซยออกจากตัวเธอทำให้ผมกระเจิดกระเจิงจนต้องควบคุมอารมณ์เข้มเอาไว้เพื่อกดดันเธอให้ยอมแพ้

"ก็กำลังสั่งสอนเด็กแสบถ้าไม่ยอมลบก็นั่งมันอยู่ท่านี้หรือจะมากกว่านี้พี่เองก็อยากลองที่ใหม่ด้วยสิยังไม่เคยทำอะไรต่อหน้าคนเมษาจะเป็นคนแรกที่พี่อยากทำเลยนะ" ผมทำสายตากระลิ้มกระเหลี่ยมทำเอาเมษาหน้าซีดเผือด คนกล้าหายไปกลายเป็นกระต่ายน้อยตื่นตูมตาโตน่ารักซะไม่มี

"โอ๊ย~ถอยออกไปเลย ลบก็ลบแค่นี้เองพอใจยัง ทีนี้ก็ถอยไปได้แล้วจะได้รีบลบรีบกลับ" เสียงบ่นงึมงำยัยเด็กแสบเธอมทำหน้างอเหมือนเด็กที่โดนแม่ขัดใจ

"หึ หึ นึกว่าจะแน่ต่อต้านใครไม่ต่อต้าน" ผมถึงกับอดหัวเราะยัยแสบไม่ได้ลนลานจนต้องรีบรับข้อเสนอ นึกว่าจะเก่งและเชิดใส่เหมือนเดิม

"อะไรคะ แบมือทำไม" ผมถอยห่างจากเธอปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระก่อนจะแบมือขอโทรศัพท์ในมือเธอ เพราะผมไม่ไว้ใจให้เมษาลบเองเธอแสบมากกว่าที่คิดเดี๋ยวแอบเก็บแอบซ่อนรูปเอาไว้หรือส่งรูปไปเก็บไว้ที่อื่น

"เอาโทรศัพท์เธอมาเดี๋ยวพี่จะจัดการเอง" ผมแบมือค้างไว้เพื่อรอเธอส่งโทรศัพท์มา

"ไม่ค่ะ..โทรศัพท์เมษาจะลบเองเดี๋ยวพี่ก็เข้าไปวุ่นวายกับโทรศัพท์เมษาอีก ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยจะมายุ่งเรื่องโทรศัพท์เรื่องรูปของเมษาทำไมก็ไม่รู้" ยัยแสบก็ยังเป็นยัยแสบบ่นกระปอดกระแปดทำหน้าเหวี่ยงไม่พอใจใส่ผมได้ตลอดเวลา

"ไม่ให้ใช่ไหม" ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้อีกครั้ง

"เอาไปเลยค่ะอยากทำอะไรก็ทำแล้วรีบคืนมาด้วย จะได้แยกย้ายตามมาวุ่นวายอยู่ได้ไหนบอกเลี้ยงข้าวแล้วจะเลิกวอแว ไม่รักษาคำพูด" เธอยื่นโทรศัพท์ใส่มืออย่างไม่พอใจบ่นชุดใหญ่อีกรอบแต่ผมกลับไม่รู้สึกหงุดหงิดเรื่องนี้ ผมหงุดหงิดเฉพาะชุดที่ใส่โชว์ด้านหน้าให้ผู้ชายเห็นความขาว ความเนียนผมแอบเนียนมองตาไม่กระพริบ ผมมองเมษาได้แค่คนเดียวผู้ชายคนอื่นไม่มีสิทธิ์มองจะตามไปจิ้มให้ตาบอด ผมหมายหัวไอ้พวกผู้ชายที่นั่งมองเธอในร้านไว้เดี๋ยวได้เจอคนผมแน่ แล้วเรื่องที่เธอบ่นผมว่ารับปากจะไม่มาวอแวแว ผมไม่ได้เป็นคนพูดออกมาเองสักหน่อยว่าจะเลิกวอแวตลอดไป เธอคิดไปเองผมเป็นคนรักษาคำพูด(ในใจ)เธอไม่รู้

"ขี้บ่นเอารหัสมา" เธอหน้าตึงบอกอย่างไม่เต็มใจ

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

ผมนั่งจัดการกับรูปในโทรศัพท์เธออยู่นาน เสียงแจ้งเตือนข้อความของผมดังขึ้น

"นั่นพี่ทำอะไรไหนบอกจะลบรูปไงคะ แล้วอย่าบอกว่าส่งรูปไปเครื่องพี่นะ" เธอยื่นมือมาหวังจะคว้าโทรศัพท์คืนแต่ผมเอามันหลบไปได้ก่อนเธอเลยได้แต่นั่งทำหน้าเซ็ง

"พี่ลบรูปออกจากเครื่องเมษาหมดแล้ว ทั้งในเครื่องและไอจี พี่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ส่งเข้าเครื่องพี่และจะไม่ลบออกจากเครื่องพี่นะ" ผมทำตามทุกอย่างลบเครื่องเธอเกลี้ยงเก็บไว้เครื่องผมไว้ดูคนเดียวผิดตรงไหน

"แล้วจะเอารูปเมษาไปทำไมไหนบอกไม่สวย" เมษาทำตาดุแหวใส่ผม

"มันก็ไม่สวยจริงพี่แค่เก็บเอาไว้เตือนใจจะได้ทำใจปลง" พอได้ดั่งใจที่ต้องการแล้วแกล้งเธอหัวเสียเล่นจะได้เข้าใจอารมณ์ตอนผมหัวเสียเป็นยังไง ผมยิ้มมุมปากที่เห็นเธอหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่ทำอะไรผมไม่ได้ ยัยแสบเอ๋ยพรรษาเธอยังน้อยไปต้านพี่ไม่อยู่หรอกน้อง ด้านมืดพี่มีอีกเยอะ