วิศวะตัวร้ายพ่ายรักยัยเด็กแสบ

บทที่ 8 ระแวง

"เมษาแกแขวนพระเกจิอารย์อะไรถึงได้รอดกลับมาได้ ฉันจะได้ไปบูชาเอาไว้คุ้มครองฉันบ้าง" พอฉันเปิดประตูคาเฟ่น่ารักที่เปิดอยู่ในมหาลัยเดินตรงไปโต๊ะที่สองคนนั้นนั่งอยู่ ฉันยังไม่ทันได้หย่อนตูดนั่ง ยัยน้ำใสมันก็รีบทักฉันขึ้นมาคงเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานที่พี่ดีเดย์โผล่ไปทักทายอย่างไม่ทันตั้งตัว รู้อย่างนี้เมื่อวานฉันไม่น่าปากดีไปท้าทายพี่เขาก่อนพี่เขาทำได้ทุกอย่างจริงๆรู้แม้กระทั่งฉันอยู่ที่ไหนพูดแล้วยังเสียวหลังกลัวเขามาอยู่ข้างหลังฉันอีก วันนี้ฉันมีเรียนช่วงบ่ายพวกเราเลยชวนกันออกมาจากคอนโดเร็วเพื่อหาขนมอร่อยๆกับอะไรเย็นๆสักแก้วกินก่อนค่อยไปเรียนตอนบ่าย เมื่อวานยังพวกเรายังพากันกินไม่ทันจะหนำใจมีอันต้องกระจัดกระจายตััวหนีเอาตัวรอดเสียก่อน สองคนนั้นรู้ตัวเร็วเลยทิ้งให้ฉันเผชิญหน้ากับมนุษย์รุ่นพี่หน้าตึงที่ไม่ได้เป็นอะไรตามก่อกวนถึงที่ ฉันได้แต่คิดในใจหรือว่าพี่เขาเป็นประเภทพวกขาดความอบอุ่นตามหาเรื่องคนอื่นมั่วไปหมด ช่วงนี้ฉันต้องหลบพี่แกหน่อยอย่าอวดเก่งกับพีี่ดีเดย์มากเพราะรู้อิทธิฤทธิ์ของเขาแจ่มแจ้ง

"แหมยัยน้ำใสแกไม่ต้องทำเป็นมาพูดดี เมื่อวานทิ้งกันหน้าตาเฉยหนีเอาตัวรอดคนเดียวไม่บอกกันเลยนะว่าพี่เขาอยู่ข้างหลัง" ฉันค้อนให้มันที่ไม่ยอมสะกิดเตือนกันเลย พอเห็นพี่เขาหน้าตึงดันทิ้งฉันแล้วบอกมีธุระฉันน่าจะแกล้งงอนเพื่อนสองคนนี้นานๆให้ตามง้อซะให้เข็ด

"ฉันเอาตัวรอดคนเดียวซะที่ไหนยัยอันดาก็ด้วย ฉันอุทานบอกแกแล้วแกยังดูรูปและอ่านคอมเม้น ส่องโปรไฟล์ผู้ชายไม่ฟังฉันเองช่วยไม่ได้ มาอย่างกับทอร์นาโดลูกใหญ่ ใครจะไปต้านแรงลมเพชรหึงของพี่แกได้" น้ำใสมันพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าสยองไปด้วย ไม่รู้ว่าพี่เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่าถึงได้หัวร้อนหน้าที่ตึง แล้วเมื่อวานยิ่งตึงหนักกว่าทุกครั้งที่เจอ หน้าตึงไม่พอยังลบรูปฉันซะเกลี้ยงเหลือแค่รูปชุดแม่ชีทิ้งไว้ให้ดู คนหน้าตึงยังหน้ามึนส่งรูปฉันไปเก็บในเครื่องตัวเอง พอฉันบอกให้พี่เขาลบก็ทำหน้าซึนเดินยิ้มแล้วหนีออกไปดื้อๆ มันน่าโมโหและเจ็บใจเอามากๆคงไม่เอารูปไปทำอะไรไม่ดีๆหรอกนะไม่งั้นแม่จะเล่นงานให้หนัก

"หึงอะไรของแกยัยน้ำใสพูดไปเรื่อยนะ พี่เขาจะมาหึงอะไรฉันก่อนคะเพื่อนสาว อารมณ์อยากเอาชนะฉันมากกว่าหรืออาจจะต้องการก่อกวนเอาคืนที่ฉันแกล้งพี่เขาไว้เยอะ" นั่นสิหรือเป็นเพราะฉันทำลูกชายเขาหมดหล่อเขาเลยกัดฉันไม่ปล่อย

"จ้า..แกล้งอะเนอะ ตามติดไปทุกที่ขนาดนี้ยังคิดว่าพี่เขาแค่แกล้งอะนะ แม่คนอ่อนต่อโลก แม่คนใสๆมองจากนอกโลกยังรู้ค่ะเพื่อน" ฉันรู้ว่ายัยน้ำใสมันพูดประชด ใครเขาอยากจะอวยตัวเองบ้างล่ะก็พี่เขาเล่นพูดดักและบลูลี่ฉันจนหมดความมั่นใจไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง

"ฉันเห็นด้วยกับยัยน้ำใสว่าพี่เขาชอบแกเลยตามจีบที่ไม่เหมือนชาวบ้าน จีบชนิดที่แปลกแบบไม่มีวันลืมพี่ดีเดย์ ประเภทกวนแล้วได้ประมาณนั้นแหละ" ยัยอันดาก็ลงความเห็นเหมือนยัยน้ำใสทำให้ฉันเริ่มคิดตาม แต่ไม่น่าจะใช่นะฉันเห็นผู้หญิงสวยๆตามพี่เขาเป็นพรวน

"จีบแบบกวนประสาทเนี่ยนะฉันว่าไม่ต้องจีบดีกว่าฉันไม่ต้องเหนื่อยสู้กับพี่เขาวันละร้อยรอบเลยหรืองัย ปากก็ดีตรงจนอยากฟาดด้วยหมัด เจอหน้ากันทีไรก็กัดฉันตลอดไม่ใช่สายฉัน มันต้องผู้ชายอบอุ่นลุคคุณหมอสุขุมผู้แสนใจจะดี แต่พี่เขาตรงกันข้ามกับผู้ชายในฝันเลยนะ ไม่เอาด้วยหรอก ฉันไปจีบผู้ชายคณะแพทย์ว่าที่คุณหมอใจดียังดีกว่า" ฉันพรรณาถึงผู้ชายในฝันให้เพื่อนฟัง ฉันจะเปลี่ยนตัวเองจากใสซนๆ กวนๆเป็นคุณหนูผู้บอบบางให้คุณหมอมาปกป้องเหมือนอัศวิน

"ก่อนจะไปจีบคุณหมอตอนนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนไหม" อยู่ๆอันดาก็พูดโพล่งขึ้นมาหรือพี่ดีเดย์จะโผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบเมื่อวาน ตอนนี้ฉันเริ่มหวาดระแวงไปหมดหันมองซ้ายมองขวาเลิกลัก

"แกนี่ท่าจะเป็นเอามากพูดถึงพี่เขาถึงกับต้องมองหากันเลย คงคิดถึงและอยากพี่เจอเขามากสินะ" อันดามันก็ขยันปั่น ขยันชงฉันเหลือเกิน

"ไปกันใหญ่แล้วพวกแกเนี่ยที่ฉันหันซ้ายขวาเพราะกลัวพี่เขาจะโผล่มาแบบเมื่อวานอีกหรือแกสองคนอยากวงแตกพี่เขายิ่งเหมือนวิญญาณจะไปจะมาไม่รู้ตัวสักที ฉันกำลังระแวง" ฉันพูดความจริงกึ่งแขวะพี่เขาด้วย

"คิดถึงพี่อยู่เหรอครับไปอยู่ด้วยกันเลยไหมล่ะ ห้องพี่ใหญ่นะ" เสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนไม่ต้องหันดูไปก็รู้ว่าใคร พี่เขาไม่เรียนหรือไปไหนบ้างเลยเหรอขยันวุ่นวายเหลือเกิน

"เมษายังไงไม่ได้จุดธูปเรียกเลย เร่ร่อนไปทุกที่โดยที่ไม่ได้เชิญไม่ได้นะคะ หรือว่าจะหิวแล้วไม่มีใครทำบุญให้เลยต้องตามติดอยู่อย่างนี้ ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงไม่มีคนคบปากและหน้าอย่างนี้ใครเขาคบด้วยก็แปลก" กวนฉันก่อนเคยยอมใครที่ไหนคิดได้ไงว่าฉันคิดถึงหลงตัวเองซะไม่มี ชวนไปอยู่ด้วยแล้วจะเอาฉันไปไว้ตรงไหน เคลียร์ไอ้ที่มีให้มันเรียบร้อยไม่ตีกันดีกว่าไหม

"เธอนี่มันจริงๆ ปากอย่างนี้น่าจะเจอพี่จูบล้างปากสักทีดีไหมล่ะ ไอ้ที่ไม่มีคนคบเพราะเลือกแล้วถ้าเลือกแล้วอย่าหวังว่าจะรอด" พี่เขากระซิบข้างหูจนทำให้ฉันรู้สึกขนลุก เสียงทุ้มนุ่มลึกลมหายใจอุ่นทำให้หัวใจฉันกระตุกแปลกๆ

"โอ๊ย!!เหมือนอยู่กันสองคนไม่มีใครอยู่ในร้านเลยนะคะ อันดาฉันว่าแกกับฉันเป็นอากาศแล้วไม่ควรอยู่แถวนี้ไปกันเลยดีไหม" พวกนั้นก็ขยันแซวเหลือเกิน

"ยัยเตี้ยจะรีบไปไหนล่ะพี่เพิ่งมาถึงเองนะยังไม่หายร้อนเดินตามเหงื่อก็ออกกันพอดี" นั่นไงคนวอแวอันดามาอีกคนแล้วพี่เขาสองคนว่างมากหรือไงทำไมไม่ไปตามคนอื่นบ้าง

"เรื่องของพี่สิไม่เกี่ยวกับอันดา" เพื่อนตัวดีรีบเก็บของเดินจ้ำอ้าวออกไปโดยทิ้งฉันไว้อีกครั้ง

"เตี้ยรอพี่ก่อนขาก็สั้นๆทำไมเดินเร็วนักวะ" พี่ไนท์กี้เปิดประตูวิ่งตามเพื่อนฉันไปทีนี้อันดามันจะได้เข้าใจความรู้สึกฉันสักที ฉันรีบลุกจะเดินหนีสัมภเวสีแถวนี้อีกคนแต่โดนดักหน้าไม่ให้เดินหนีไปไหน

"หลบค่ะเมษาจะไปเรียน" ฉันเริ่มหงุดหงิดรุ่นพี่หน้าตึง

"ไปพร้อมกัน"

"ทำไมต้องไปพร้อมกันขาก็ไม่ได้ใช้ด้วยกันสักหน่อย"

"อยากใช้ด้วยกันเลยไหมล่ะ ใช้แล้วติดไปไหนไม่รอด จะว่าพี่ไม่เตือนไม่ได้นะ" ฉันอยากจะทุบสักทีเขาพูดทุกอย่างที่คิดโนสนโนแคร์ไม่อายคนที่มองมาที่เราสองคน จะหน้ามึนหน้าซึนเกินไปแล้ว คนอย่างฉันนี่นะจะหลงคนอย่างพี่เขาไม่มีทาง

"ไม่อยากลองของที่ใช้แล้วค่ะ"

"ของที่ใช้แล้วมันทรงคุณค่าและคู่ควรเก็บไว้เพราะมันเต็มไปด้วยร่องรอยและประสบการณ์ที่ช่ำชอง" อยากจะบ้าตายถ้าสู้พี่เขาต่อคนที่จะแพ้น่าจะเป็นฉันพูดออกมาเต็มปากไม่อายใคร และดูเหมือนจะจริงเพราะดูหน้าผู้หญิงแถวนี้ทำหน้าฟินส่งสายตาอ่อยเต็มที่จนหน้าหมั่นไส้

"ถอยไปเลยค่ะคนอะไรหนาจนน่ากลัว" ฉันเดินหลบไปอีกทางสู้ความด้านและปากที่พูดตรงของพี่ดีเดย์ไม่ไหว

"มองอะไรครับ ไม่อินไม่ต้องอ่อย" พี่เขาพูดซะผู้หญิงแถวนี้หน้าจ๋อยและหุบยิ้มแทบไม่ทันนั่นปากใช่ไหมที่พูดแค่ฉันได้ยินยังสะอึกแทนขืนอยู่แถวนี้นานๆมีหวังได้ศัตรูเพิ่มไม่รู้ตัว

"ไอ้แสบรีบไปไหนครับพี่ยังสนุกอยู่เลย" เสียงพี่ดีเดย์ดดังตามติดๆ

"มองไรครับน้องคนนี้ของพี่ถ้าไม่อยากตาบอดหันหน้าไปทางอื่นเลย" ไอ้คนบ้าเดินตามติดขู่คนอื่นเก่งแล้วฉันไปเป็นของเขาตอนไหนไม่ทราบหมดกันพี่ดีเดย์ตามอยู่อย่างนี้คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ฉันแล้ว ชีวิตปกติสุขของฉันคงไม่มีถ้าไม่สลัดพี่เขาออกฉันต้องคิดแผนเอาตัวรอด หรือจะต้องควงใครสักคนเอาไว้กันหมาบ้าแถวนี้