Geçmiş zaman Kurşun
Bahçe de oturmuş kolumda ki siyah ipe bakıyordum. Mesut abinin söyledikleri ve bana sarıldığı an aklımdan gitmiyordu. Nasıl bir insandı ki bana değer veriyordu? Onunla buluştuğumuz zamanlar yüzü hep gülüyordu ve hiç sorgusuz bana güveniyordu. Bu soruların cevabı olmasa da ona çok alışmıştım. Bu gün üçüncü gündü. İçimde ki hissin adı özlem miydi hiç bilmiyorum, ama birkaç saat sonrasını sabırsızlıkla bekliyordum.
-Kurşun!
Rıfat'ın sesiyle kolumu yana aldım. İp bile olsa kimsenin görmesini istemiyordum. Kafamı kaldırdığımda da tepeme gelmişti.
-Hazırlanıyoruz.
-İş ne?
-Abi görüşmeye gidecek. İyi bir yere geçsin dedi.
Ayağa kalkıp üstümü temizledim. Anlaşılan sıkıntılı bir görüşme vardı. Pürüz çıkarsa ben devreye girecektim.
-Sen alacaklarını arabaya koy. Ben motor
