Episode 05 ตายจากกันไปข้าง
1023 Words
Episode 05
“พ่อของลูกเขา…เป็นบอดี้การ์ดอยู่ในแก๊งมาเฟีย” ผู้เป็นแม่หันมาลูบหัวเราเบาๆ และเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เราได้รับรู้ “แม่เจอกันกับเขาก็ตอนที่แม่ไปเป็นนักศึกษาฝึกงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งทางบริษัทมีงานการกุศลก็ได้เชิญพ่อของคุณควินต์มาร่วมด้วย เราจึงเจอกัน แม้ว่าจะเป็นแก๊งมาเฟียที่เป็นชาวแม็กซิโก แต่ก็มีชายไทยทำงานอยู่ในวงการนั้นไม่น้อยเลยทีเดียว เราตกหลุมรักกันและตัดสินใจคบกันเป็นแฟน”
“และเมื่อแม่เรียนจบได้ประมาณสามปีพ่อเขาก็ขอแม่แต่งงาน แต่งานแต่งก็ต้องเลื่อนออกไปเพราะด้วยหน้าที่ที่พ่อเป็นอยู่ จนแม่เกิดตั้งท้องลูกขึ้นมา กว่าจะได้แต่งกันจริงๆ ก็ท้องได้ห้าเดือนเข้าแล้ว วันแต่งงานของแม่กับพ่อ พ่อของคุณควินต์ก็มาร่วมงานด้วยเหมือนกันนะ ท่านก็เป็นหัวหน้าแก๊งที่ใจดีคนหนึ่ง ท่านรักลูกน้องของท่านมาก แล้วแม่ก็รับรู้มาโดยตลอดว่าพ่อของลูกเป็นใคร ทำงานอะไร แม่รับรู้และเข้าใจเสมอมา”
“แต่พอคลอดแล้วรู้ว่าลูกของเราเป็นผู้หญิง แม่ก็พยายามร้องขอให้เขายุติเส้นทางนี้ พ่อของลูกก็รับปาก แต่สุดท้าย…ก็ไม่เคยทำได้เลย แม่ร้องขอตั้งแต่ช่วงที่ลูกเกิดได้ใหม่ๆ จนกระทั่งลูกโตจนเข้ามัธยมปลาย แม่ก็ยังคงร้องขอ แต่มันก็ไม่มีความหมาย เพราะพ่อของลูกไม่เคยทำให้แม่ได้เลย บอกว่าจะเลิกก็ไม่เคยเลิกได้ พ่อเขาให้เหตุผลว่าวงการนี้เข้าแล้วออกยาก ส่วนใหญ่ที่อยากจะออกก็ต้องตายกันทั้งนั้นถึงจะออกได้”
“เมื่อสองปีก่อน เราทะเลาะกันหนักด้วยเรื่องนี้ และเขาก็สัญญากับฉันว่าจะเลิกแล้วจริงๆ แต่เขาขอเวลาอีกสักสามเดือน จากนั้นก็บินไปแม็กซิโกและไม่กลับบ้านหรือติดต่ออะไรมาอีก แล้วเราก็ได้มาเจอกันอีกครั้งในสภาพที่เขาจมกองเลือดและเคาะประตูเรียกหาฉันกับลูก ก็ในเมื่อคุณฆ่าเขาไปแล้ว คุณยังจะมาทวงคืนอะไรกับพวกเราอีกล่ะคะ?” คุณแม่ของเราหันกลับไปถามร่างสูงต่อในทันที “คุณก็เอาชีวิตของเขาไปแล้วนี่คะ”
“จะบอกว่าฉันเป็นคนฆ่าสามีของเธองั้นเหรอ?” เขาเลิกคิ้วจ้องมองมาที่เราและแม่นิ่งๆ “มีหลักฐานอะไรว่าฉันฆ่ามัน?”
“คุณบอกว่าเขาหักหลังพ่อของคุณ สูญเงินไปมหาศาล เหตุผลแค่นี้มันก็เพียงพอแล้วนะคะ เพียงพอ…ที่คุณจะฆ่าเขา!” ผู้เป็นแม่พูดตอบ “ก็เอาชีวิตของเขาไปแล้ว ยังจะมาตามรังควานอะไรอีก!”
“วันที่มันชิ่งเงินหนีมาไทย! ในวันนั้นเมื่อสองปีที่แล้วฉันยังจัดงานศพพ่อของฉันอยู่เลย! แล้วฉันจะเอาเวลาไหนไปฆ่า!”
“ก็ถ้าไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใคร!” แม่ตะโกนถามย้ำทั้งน้ำตา ส่วนเราก็ทำได้เพียงนั่งนิ่ง เพราะในใจตอนนี้ยังคงช็อกอยู่ ช็อกกับอดีตของพ่อ…
“เงินตั้งห้าพันล้าน…สามีเธอไม่ได้บอกเลยหรือยังไงว่ามันเอาไปเก็บไว้ที่ไหน เงินตั้งมากขนาดนั้นน่ะ!” เขาหันมาคว้าแขนเราในทันที “เธอรู้อะไรหรือเปล่า?”
“ม…ไม่ค่ะ หนูไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย แล้วก็สาบานได้ด้วยว่าวันที่พ่อกลับมาด้วยสภาพนองเลือด พ่อไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเงินเลยสักคำ”
“บ้าฉิบ…”เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความเหนื่อยใจ “แต่ถึงกระนั้น…ฉันก็จะไม่ยอมสูญเปล่าเด็ดขาด”
“ถ้าคุณต้องการเอาชีวิตเพื่อแลกกับเงิน อึก! ก็ฆ่าหนูเถอะค่ะ แต่อย่าทำอะไรแม่หนูเลย” เรารีบเขยิบตัวเข้าไปบังแม่ของตัวเองในทันที “แต่พวกเราสาบานจริงๆ ว่าพ่อไม่เคยบอกเรื่องเงินกับพวกเราเลย บาทเดียวพ่อก็ไม่ได้พูด แต่ถ้าอยากจะฆ่า…ก็ฆ่าหนูเถอะค่ะ”
“ลูกไม่ควรทำแบบนี้ ถ้าเกิดต้องมีใครสักคนตายขึ้นมา ก็ขอให้คนคนนั้นเป็นแม่ดีกว่า ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉันเถอะค่ะ”
“ไม่…”
ซึ่งมันก็ทำให้เราและแม่ต่างงงไปตามๆ กัน
“ฉันไม่ทำผู้หญิง ถ้าฉันทำผู้คนไหนสักคนนึง…คุณย่าจะต้องฆ่าฉันแน่ๆ” เขาเบ้ปากคว่ำ และส่ายหัวออกมารัวๆ “ไม่คุ้ม!”
“ถ้างั้นคุณต้องการอะไร? ถ้าหากต้องการเงินคืนห้าพันล้านหนูกับแม่ไม่มีให้หรอก คุณใจดี…คุณช่วยหนูไว้จากไอ้โรคจิต ดังนั้น…ช่วยหนูอีกสักครั้งเถอะนะคะ” เราหันไปทำตาออดอ้อนเขา เพื่อหวังว่าเขาจะยอมใจอ่อน แต่ก็เปล่าเลย เขากลับถอนหายใจใส่อย่างไร้เยื่อใย
“พ่อของเธอคือคนที่ได้เงินไปมากที่สุด แถมยังเป็นตัวต้นเรื่อง เป็นคนชวนบอดี้การ์ดคนอื่นๆ เข้าร่วมและหักหลังพ่อฉัน”
“แต่กลับกลายเป็นว่าไอ้ตัวต้นเรื่องดันมาตายก่อน แถมเงินสักบาทก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหน อีกทั้งฉันก็ยังเป็นเจ้าหนี้ที่โดนใส่ร้ายว่าเป็นคนฆ่ามันอีก ทั้งๆ ที่ตอนนั้นยังวุ่นวายอยู่กับงานศพของพ่อตัวเอง”
“…”
“ฉันจะไม่ฆ่าพวกเธอทั้งสองคนและก็คงจะไม่เอาเงินนั่นคืน เพราะฉันรู้ว่าพวกเธอไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนฉัน!”
“ถ้างั้นคุณต้องการอะไร?” คุณแม่ของเราถามขึ้น
“ฉันจะเปลี่ยนจากเงินมาเป็นชีวิตแทน ต่อจากนี้เธอกับลูกเป็นหนี้ชีวิตฉัน และต้องชดใช้โดยการให้ลูกสาวของเธอมาอยู่กับฉันตลอดไป จนกว่าจะตายกันไปข้างนึง!”
“อ…อะไรนะ!”
- Writer
