5

1887 Words

“วันนี้มาแปลกนะ ปกติจะอยู่ยันร้านปิด” สายสุณีเข้ามาช่วยเพื่อนสาวเก็บโต๊ะและมองตามหนุ่มรูปงาม ที่ดูยังไง! ก็มีใจให้เพื่อนสาวของเธอแน่ๆ “ณี! ตกใจหมดเลย” มารีอาสะดุ้งนิดๆ ที่อยู่ๆ เพื่อนรักก็โผล่มายืนคุยอยู่ข้างๆ “เป็นอะไรฮะ! ขวัญอ่อนจริง” สายสุณีขมวดคิ้วถาม ‘อย่าบอกนะ! ว่าเริ่มจะมีใจให้ฝรั่งคนนั้น’ “เอ่อ...คืนนี้เราคงไปเที่ยวด้วยไม่ได้แล้ว เพราะพรุ่งนี้เช้าจะต้องเอาเอกสารสำคัญไปส่งมอบให้กับบอสที่เชียงใหม่” มารีอาบอกเพื่อนรักด้วยสีหน้าเจื่อนๆ “อ้าว! ปกติผู้จัดการเป็นคนเอาไปให้นี่น่า” สายสุณีถามอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย สิงหา ผู้จัดการหนุ่มที่เพิ่งจะคุยสายกับเจ้านายเสร็จ รีบเดินออกมาเตรียมจะบอกให้มารีอากลับบ้าน แต่พอได้ยินคำถามของสายสุณีก็อดตอบแทนไม่ได้ “ใช่! แต่ครั้งนี้ภรรยาของบอสเป็นคนขอยืมตัวรีอาไปช่วยงาน น่าจะประมาณสองอาทิตย์” “ทะ...ทำไมต้องเป็นรีอาด้วยคะผู้จัดการ” สายสุณีหันถามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างรู้สึกตกใจที่อีกฝ่ายโผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง “แหม...งานใหญ่เขาก็คัดเอาแต่คนสวยๆ ไปเป็นหน้าเป็นตาน่ะสิถามได้ อ้อ! รีอาคุณกลับบ้านไปเตรียมตัวได้เลย พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้านี่” สิงหาบอกพร้อมกับปรายตามองพนักงานสาวอีกคนที่หุ่นอวบนิดๆ อย่างประชด ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยเรื่องสำคัญกับนางฟ้าคนสวยประจำร้าน “ค่ะ” มารีอาขานรับก่อนจะมองตามร่างสูงของผู้จัดการร้านที่เป็นดั่งไม้เบื่อไม้เมากับเพื่อนรักของเธอ เดินจากไป “หน็อย! พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย” สาวอวบมองตามด้วยสีหน้าไม่พอใจ “จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิณี” มารีอารีบปรามเพื่อนสาวที่กำลังเดือด เพราะว่ากลัวผู้จัดการหนุ่มจะได้ยินประโยคเมื่อครู่เข้า “เจ็บใจนัก! โดนหลอกด่าว่าไม่สวยอีกแล้ว” สายสุณีพยายามข่มใจให้เย็น รู้สึกเกลียดขี้หน้าเพื่อนรักของพี่ชายเป็นที่สุด “เอางี้! เดี๋ยวเราจะซื้อของมาฝากนะ” มารีอารีบบอก เพราะกลัวว่าเพื่อนรักจะนอยด์ “แกไปตั้งสองอาทิตย์ ฉันเหงาแน่ๆ” สายสุณีบอกก่อนจะถอนหายใจอย่างเซ็งๆ “ฉันก็เหมือนกัน” มารีอาบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เธอรู้จักกับสายสุณีมาตั้งแต่เข้าเรียนปีหนึ่ง ในความห้าวและความโผงผางนั้นมีคำว่า...จริงใจซ่อนอยู่ ทำให้เธอรักและรักอีกฝ่ายเป็นที่สุด “แกจะเหงาอะไร? ได้เจอพี่ซาเนียร์นี่” สายสุณีรีบท้วง “จริงด้วย! ตั้งแต่ที่พี่ซาเนียร์ย้ายไปทำงานที่เชียงใหม่ ฉันยังไม่เคยได้เจอกับพี่ซาเนียร์เลย” คนที่มัวแต่ยุ่งเรื่องเรียนและงานจนแทบจะไม่มีเวลาว่างบอกอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ ‘เฮ้อ...ถ้ากลับจากการเป็นไกด์ เราค่อยไปหาพี่ซาเนียร์แล้วกัน’ “แล้วแกจะมาทันวันสอบเข้าทำงานที่โรมแรมมะลิฉัตรไหม?”สายสุณีถามอย่างเป็นกังวล “ทันสิ! แต่ถ้าหากเราพลาดจากโรงแรมมะลิฉัตร ก็ยังมีโรงแรม เอื้องลานนาที่รอรับเข้าทำงานอยู่นะ” “อืม! แต่โรงแรมเอื้องลานนามีแค่เชียงใหม่กับเชียงราย” “ก็ย้ายไปอยู่เหนือสิ อากาศดีออก” มารีอาบอกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “จ้า! งั้นก็เดินทางปลอดภัย” สายสุณีรีบบอกหลังเห็นลูกค้าในโซนที่ตัวเองดูแลยกมือเรียก “รับทราบค่ะคุณสายสุณี” มารีอายิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในห้องสโตร์ เพื่อตอกบัตรออกและเอากระเป๋าในล็อกเกอร์ “อ้าว! จะไปไหนเหรอรีอา” สาทรที่เดินผ่านห้องสโตร์ หยุดถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นนางในฝันถอดผ้ากันเปื้อนออกและหยิบกระเป๋า “จะกลับห้องพักค่ะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปเชียงใหม่แต่เช้า” มารีอาบอกยิ้มๆ “เฮ้อ...โดนยืมตัวไปช่วยงานอีกแล้วสินะ” สาทรกลอกตาอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดสวรรค์ถึงไม่เคยเปิดทางให้กับตนได้สานสัมพันธ์กับสาวตรงหน้าเลยสักครั้ง “ใช่! ทำไมฉันไม่ได้ไปบ้างนะ” สายสุณีที่เดินผ่านมาเอ่ยพลางหยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นนิดๆ “ก็แกไม่สวยนี่” สาทรหันไปต่อว่าน้องสาว “ไม่สวยบ้าอะไร มีฝรั่งหล่อๆ มาจีบฉันตั้งหลายคน” สายสุณีตอกกลับพี่ชายจอมปากเสีย “หึ! ก็แค่พวกที่ชื่นชอบของแปลก” สาทรบอกพลางจ้องมองน้องสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า “ไอ้พี่บ้า!” สายสุณีฟาดเข้าที่แขนของพี่ชายอย่างเหลืออดหนึ่งที “เอาอาหารออกไปเสิร์ฟ เดี๋ยวลูกค้ารอนาน” สาทรถลึงตาใส่น้องสาว ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัวด้วยสีหน้าเซ็งๆ “รู้แล้วน่า” สายสุณีถอนหายใจ แล้ววิ่งเข้าไปกอดและบอกลาเพื่อนสาว จากนั้นก็เดินไปทำงานต่อ มารีอาเดินกลับหอพักที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น พลางคิดไปว่าหากได้เงินหนึ่งแสนบาท เธอจะกลับไปทำบุญให้พ่อกับแม่ที่จากไป ส่วนที่เหลือจะเก็บไว้เป็นเงินที่จะใช้ในวันรับปริญญาของตัวเองที่จะเกิดมีขึ้นในปีหน้า สิบห้านาทีต่อมา... “บอสครับ คุณมีอาเดินขึ้นหอพักไปนานแล้วนะครับ บอสจะกลับหรือยัง?” ลีออง บอดี้การ์ดที่ถูกสั่งตามสอดส่องความเคลื่อนไหวของมารีอา เอ่ยขึ้นจากที่เห็นไฟในห้องพักของหญิงสาวสว่างขึ้นมาร่วมห้านาที “อืม” เจคอปขานรับก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่เป็นทางลัดไปยังโรงแรมมะลิฉัตรแกรนด์ทางอย่างคุ้นเคย ใช่! นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเดินตามมาส่งมารีอาถึงหอพัก แต่มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ รู้แค่ว่าเขาโคตรจะมีความสุขที่ได้ทำแบบนี้ แม้ว่าเธอจะไม่เคยรู้เลยก็ตาม เช้าวันต่อมา...(วันแรกของการเดินทาง) เจคอปที่มาถึงก่อนเวลานัดยี่สิบนาที จ้องมองนางฟ้าคนสวยในชุด เสื้อยืดสีขาวเข้ารูปนิดๆ กับกางเกงยีนต์เดปสีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีขาว และกระเป๋าเป้เก๋ๆ ที่มีวางขายอยู่ทั่วไป แต่ทำไมพอมาอยู่บนตัวของเธอ มันถึงได้ดูแพงราวกับว่าเป็นสินค้าจากแบรนด์ดัง “รีอา! ทางนี้ครับ” ชายหนุ่มก้าวออกจากรถ แล้วยกมือเรียกสาวเจ้าที่กำลังยืนหันซ้ายหันขวาให้มองมาทางตน มารีอามองชายหนุ่มกับรถสปอร์ตสุดหรูอย่างรู้สึกตื่นเต้น ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาและยกมือไหว้อีกฝ่าย “สวัสดีค่ะ รอนานไหมคะ?” “ไม่ครับ คุณทานอะไรมาหรือยัง” เจคอปถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ยะ...ยังค่ะ” มารีอาบอกตามตรง “ผมมีแซนด์วิชกับกาแฟสำหรับเราสองคนอยู่ในรถครับ” เจคอปบอกก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้สาวเจ้า มารีอาเข้าไปนั่งในรถก่อนจะหันไปเอ่ยถาม หลังเห็นอีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำที่คนขับ “ขอบคุณค่ะ ว่าแต่คุณอยากจะไปเที่ยวชมวัดไหนก่อนดีคะ” “วัด?” เจคอปขมวดคิ้วถามกลับอย่างมึนๆ “ใช่ค่ะ บอสบอกว่าให้พาคุณไปเที่ยวชมวัด” มารีอาบอกสิ่งที่รู้มา “ผมอยากไปเที่ยวหัวหิน คุณอยากไปไหมรีอา?” เจคอปถามยิ้มๆ “อยากค่ะ” มารีอาตตอบกลับทันทีทันใด เพราะเธออยากจะไปเที่ยวมานานแล้ว แต่ติดตรงที่เงินในกระเป๋าไม่เคยเอื้ออำนวย “งั้นก็กดเปิด Google Map ได้เลยครับ เราจะไปเที่ยวหัวหินกัน” หนุ่มหล่อบอกพร้อมกับขยิบตาส่งให้นางฟ้าคนสวย “ค่ะ” มารีอากดเปิดแอพพลิเคชันเช็กเส้นทางที่ปลอดภัยและใช้เวลาน้อยที่สุด จากนั้นก็ชี้ให้คนขับสุดหล่อดู “เอ่อ...ถ้าเราไปตามเส้นทางนี้น่าจะใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงค่ะ” “ครับ” เจคอปพยักหน้ารับก่อนจะกดสตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วค่อยๆ ขับออกไปตามทางที่สาวเจ้าบอกพร้อมกับเปิดเพลงเบาๆ สามชั่วโมงต่อมา...มารีอาหันมองใบหน้าหล่อคมคายดุจเทพบุตรกรีกอย่างมึนงง เมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็ขับรถเลี้ยวเข้าไปยังวิลล่าหรูหลังใหญ่ที่แสนงดงาม “เราจะพักที่นี่เหรอคะ” เธอถามพลางจ้องมองอย่างรู้สึกตื่นตาตื่นใจ “ครับ! คุณโอเคไหม?” เจคอปหันไปถามคนที่ทำหน้าตื่นๆ “อะ...โอเคค่ะ คุณจองที่พักเอาไว้ตอนไหนคะ” มารีอาถามเสร็จ ก็ปลอบใจตัวเอง ‘ไม่ต้องกลัวรีอา! เขาเป็นเกย์ และเกย์จะไม่ทำอะไรผู้หญิง’ “อ๋อ! วิลล่าหลังนี้เป็นของเพื่อนผมครับ มีห้องนอนสองห้อง มีชายหาดส่วนตัวให้แก้ผ้าวิ่งเล่นได้ด้วย” เจคอปสปอยล์ที่พัก “คิกๆๆ คุณเจคอปนี่อารมณ์ขันจังเลยนะคะ” มารีอาได้ฟังก็ถึงกับหัวเราะออกมากับความทะเล้นของอีกฝ่าย “มีเรือยอร์ชด้วยนะ” เจคอปรีบบอก เผื่อนางฟ้าคนสวยอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศไปล่องเรือเล่น แล้วใส่บิกินีนอนอาบแดดเหมือนกับที่ดารานางแบบชอบทำกัน “จริงเหรอคะ” มารีอาตาโตขึ้นมาทันทีทันใด เพราะในชีวิตไม่เคยได้ขึ้นเรือยอร์ชมาก่อน “จริงสิ! พรุ่งนี้เช้าเราไปล่องเรือกัน ส่วนวันนี้เราก็สังสรรค์กันที่บ้านกันก่อนนะครับ” เจคอปบอกโปรแกรมที่วางไว้ ก่อนจะก้าวลงจากรถไปเปิดประตูให้นางฟ้าคนสวย “ขอบคุณค่ะ” มารีอาบอกอย่างรู้สึกเขินๆ ที่อีกฝ่ายปฏิบัติต่อเธอราวกับเจ้าหญิง “สวัสดีค่ะท่าน ดิฉันเตรียมอาหารแล้วก็ของทะเลสดเอาไว้ให้แล้วนะคะ” แม่บ้านที่เดินออกมาบอกพร้อมยกมือไหว้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ขอบคุณครับ” เจคอปบอกก่อนจะส่งทิปให้อีกฝ่าย “ขอบคุณค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” แม่บ้านฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินตรงไปที่ป้อมยามอย่างอารมณ์ดี “เอ่อ...แม่บ้านไปไหนเหรอคะ” มารีอาถามพร้อมกับมองตามอย่างสงสัย “อ๋อ! เขากลับบ้านน่ะครับ คุณหิวหรือยังรีอา?” เจคอปยิ้มก่อนจะรีบเบี่ยงความสนใจของสาวเจ้า “หิวค่ะ” มารีอาพยักหน้ารับอย่างรู้สึกอายๆ “โอเค! ผมก็หิวเหมือนกัน งั้นเราไปดูอาหารที่ห้องครัวกันดีกว่าว่ามีอะไรพอจะทานได้บ้าง” เจคอปเอ่ยชวน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more