When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Kırılan kapı sağa sola çekilerek giriş açılmıştı. Kerimhan içeri girerken kapının halini fark edince durdu. Pencerenin camını indirdi. Aracın yanına gelen Akın’a “Şunu düzeltin, bu kez adam gibi…” diyerek camı yeniden yukarı kaldırdı. Kızın aracının halini de görmüştü. Diğerleri gibi… Evin giriş kapısına yakın bir yerde durup sessizce camdan dışarı bakmaya devam eden karısına “Araçtan dışarı çık, eve gir, geliyorum,” dedi. Kübra cevap vermeden indiğinde kıza ikinci kez bakmadan kapının önünde duran Akın’ın yanına ulaştı. Akın, onun gelişini görünce “Tırnağımı bile sürmedim,” diye mırıldanarak geri adım attı. “Yemin ederim!” Şakalaşma faslının bittiğini biliyordu. Sabahki dayağı neden yediğini fark ettiğinden beri bir daha bu konuda ağzını açmaması gerektiğini geç de olsa anlamışt