Akşama doğru ev sakinleştiğinde Aras, Semih ağabeyi ve Zehra balkona çıkmıştı. Duvarın dibine yerleştirilmiş yumuşak minderlerin üzerinde oturuyor, gökyüzünün değişen renklerini izliyor ve bu huzurlu sessizlikle dinleniyordu.
Eve dönene kadar özleminin şiddetinin bile ayırdında değildi Zehra. Aras’ın bunu nasıl fark ettiğini bilmiyordu ama içi minnetle dolmuştu adama karşı. İlk kez hisleri ikilemde bırakmıyordu onu. Sakindi, mutluydu ve Aras’a karşı kırgınlığı her saniye daha fazla diniyordu. Adamın özür dilerken samimi olduğunu düşünmek miydi yoksa böyle bir sürpriz hazırlaması mıydı; emin değildi. Bir şekilde güneş uzaklaşıp da karanlık çökerken içindeki olumsuzlukların da kaybolduğunu hissediyordu.
Bugün öyle mutlu olmuştu ki babasına, onun gözden çıkardığı evlat olabilme fikrine da
