Aras gittiğinde ve Zeynep Hanım doyduğunu söyleyerek gülümsediğinde bile kendine gelmiş değildi. Bunu büyütmemeli hatta önemsememeliydi belki de. İşin aslı Zehra’nın durumla ilgili en ufak bir fikri yoktu. Tek bildiği adam başının üzerini zoraki bir şekilde öptüğünde nefes almayı unuttuğuydu. Sıcacık elinin omzuna değdiğini, geri çekildiğinde bir saniye kadar göz göze geldiklerini güçlükle ayırt edebilmişti. İki taraf için de arzunun söz konusu olmadığı bir eylem olduğunun da farkındaydı ama bir şeyler farklıydı. Aras hiç de zorlanıyormuş yahut rahatsızmış gibi değildi. Belki de Zehra böyle düşünmek istemişti. Ya da aklını karıştıran her ikisinin de olabilme ihtimaliydi.
“Tatlım, aldığımız elbiseleri bir deneyelim diyorum. Ne dersin?”
Masayı toplamak için kalkabildiğinde kayınvalidesini
