“GALIT si Claude,” sabi ko nang makasakay kami ng kotse. Pinaandar na ng driver ang kotse at tumulak na kami pauwi.
“Wala akong pakealam.” Bakas pa rin sa boses ni Zeke ang pagkainis dahil siguro sa inasta ni Claude. “Gusto ko pa sanang maawa sa kalagayan niya, but after how he treated you, no thanks.”
I can sense how he’s pissed off. Hindi ko rin siya masisisi dahil maging ako ay hindi maintindihan bakit ganoon kagalit si Claude sa amin ganoon wala naman kaming ginagawa sa kanya.
Alam ko na si Zeke ang dahilan bakit sila bumagsak, pero hindi kasalanan ni Zeke na nagkasakit at namatay ang mga magulang niya.
Hindi ko na lang ulit binuksan ang tungkol kay Claude. The more na binabanggit ko ang pangalan ni Claudio ay lalo lamang nagagalit si Zeke.
Naging mapayapa ang nagdaang araw namin.
