บทที่ 1
1319 Words
เช้าวันต่อมา
"คุณชาช่าและคุณมิเกลเชิญด้านนี้เลยค่ะ" พนักงานสาวต้อนรับเอ่ยขึ้นด้วยความสุภาพ ก่อนจะเดินนำทั้งคู่ไปยังห้องของท่านประธานใหญ่ ผู้ว่าจ้างในงานเดินแบบเครื่องเพชรครั้งนี้
"ยังไม่เคยเจอตัวจริงเลยสักครั้ง จะหล่อเหมือนในทีวีไหมนะ" ชาช่าพูดขึ้นอย่างชวนฝัน
"ใครอ่ะเจ๊" ใครกันที่ทำให้ผู้จัดของเธอถึงกับเพ้อฝันได้ขนาดนี้
"ก็คุณเรียวไง เจ้าของที่นี่และเจ้าของงานเดินแบบที่เรากำลังจะไปคุยรายละเอียดด้วยนี่ไงล่ะ" คำพูดของเจ๊ชาช่าทำเอามิเกลถึงกับชะงักไปทันที คุณเรียวงั้นเหรอ?
"คุณแม็กซ์คะ คุณชาช่ากับคุณมิเกลมาพบท่านประธานค่ะ" พนักงานต้อนรับคนเดิมเอ่ยเรียกแม็กซ์ มือขาวคนสนิทของเรียวทันทีที่เขากำลังจะเดินผ่านไปพอดี
"งั้นเชิญตามผมมาเลยครับ" แม็กซ์พยักหน้ารับเข้าใจ ก่อนจะพาชาช่าและมิเกลเดินเข้าลิฟต์ของผู้บริหารไป
มิเกลพอเห็นหน้าแม็กซ์ก็ได้แต่ยืนเงียบทำตัวไม่ถูก และไม่เคยรู้มาก่อนว่าที่นี่คืออีกหนึ่งบริษัทของเรียว ไม่รู้ว่าถ้าเจอหน้ากันจะต้องทำตัวยังไง คงต้องทำเป็นไม่รู้จักกันเหมือนที่แม็กซ์ลูกน้องของเขาทำอยู่ตอนนี้สินะ
"เลขาไปไหน คุณชาช่ากับคุณมิเกลรอสักครู่นะครับ" แม็กซ์เอ่ยประโยคแรกกับตัวเองเบา ๆ แล้วหันไปบอกชาช่าและมิเกลให้รอก่อน
แกร๊ก ~
"อะ เอ่อ... คุณแม็กซ์" ยังไม่ทันที่แม็กซ์จะได้เคาะประตูห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม อยู่ ๆ ประตูก็เปิดออกพร้อมกับเลขาสาวของเรียวที่เดินออกมาจากห้อง ในสภาพที่ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่นัก
"นายอยู่ในห้องใช่ไหม"
"ใช่ค่ะคุณแม็กซ์" มาย่า เลขาสาวของเรียวเอ่ยตอบ พลางมองเลยไปยังด้านหลังของแม็กซ์ ก็เจอกับชาช่าและมิเกล นางแบบชื่อดังที่เธอเองก็รู้จักดี
"เชิญคุณชาช่ากับคุณมิเกลด้านในเลยครับ"
"ขอบคุณค่ะ" ชาช่าเอ่ยด้วยรอยยิ้มเมื่อแม็กซ์เปิดประตูให้ แต่ก็ไม่วายหันกลับไปมองมาย่าอีกครั้ง พลางนึกสมเพชสภาพของเธอ จะทำอะไรกันก็ช่าง แต่แทนที่จะออกมาในสภาพที่มันเรียบร้อยหน่อยก็ไม่ได้
"คุณมิเกลเชิญครับ" แม็กซ์เอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นมิเกลเอาแต่ยืนจ้องมองมาย่า ไม่ยอมเดินตามชาช่าเข้าไปด้านในสักที
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" พอเดินเข้ามาก็เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน แถมยังจ้องมองมาที่เธอไม่วางตา
"นี่คือคุณเรียว เป็นเจ้าของบริษัทนำเข้าและส่งออกเครื่องเพชร และเป็นเจ้าของงานเดินแบบครั้งนี้ด้วย" พอมิเกลนั่งลงข้างๆ เจ๊ชาช่าก็เอ่ยแนะนำชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าให้เธอรู้จักทันที
"สวัสดีค่ะคุณเรียว" มิเกลเอ่ยทักทายตามมารยาท เหมือนคนที่เพิ่งรู้จักและเจอกันครั้งแรก
"สวัสดีครับ"
"เรามาคุยรายละเอียดงานกันเลยไหมคะ" เจ๊ชาช่าเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อทำลายความเงียบภายในห้อง
"ครับ"
จากนั้นทั้งสามก็เริ่มคุยรายละเอียดเรื่องงาน ปรับเปลี่ยนจนพอใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย เจ๊ชาช่าดูจะตื่นเต้นกับงานครั้งนี้มาก ต่างจากมิเกลที่เอาแต่เงียบ ถามคำตอบคำ เพราะตอนนี้ในหัวของเธอมีแต่ภาพของเลขาหน้าห้องเขา ที่เดินออกมาจากห้องเขาด้วยสภาพแบบนั้น เป็นใครก็ดูออกว่าไปทำอะไรมา
"คุณชาช่ามีอะไรจะปรับเปลี่ยนเพิ่มเติมหรือเปล่าครับ" เรียวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ และยังคงนิ่งเรียบตามสไตล์ของเขา สายตาก็เหลือบมองร่างบางเป็นระยะ
"ไม่มีแล้วค่ะ แล้วเราล่ะมิเกลมีอะไรอยากให้เจ๊เพิ่มเข้าไปอีกหรือเปล่า" ตอบคำถามของชายหนุ่มเสร็จ ก็หันมาถามมิเกลที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ
"คงไม่มีแล้วล่ะเจ๊"
"งั้นตกลงตามนี้นะครับ วันงานผมอยากให้มาถึงก่อนเวลาสักหน่อย เผื่อว่ามีอะไรอยากเพิ่มเติมหรือแก้ไข และจะได้ซ้อมก่อนงานเริ่มด้วย" เรียวเอ่ยสรุปรายละเอียดอีกครั้ง พร้อมกับเซ็นสัญญาทุกอย่างเรียบร้อย
"ขอบคุณมากค่ะ แล้วเจอกันวันงานนะคะ" ชาช่ารับสัญญามาเซ็นก่อนจะยื่นคืนให้เขาฉบับหนึ่ง เก็บไว้กับตัวอีกฉบับหนึ่ง
"งั้นเจ๊กับมิเกลขอตัวก่อนนะคะ" เรียวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินออกมาส่งชาช่าและมิเกลด้วยตัวเองถึงหน้าห้อง
มิเกลมองสบตาคมคู่นั้นด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก เธอเคยขอให้เขาหยุด… หยุดอยู่ที่เธอ และเขาเองก็รับปากด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แต่คล้อยหลังเธอเขาก็ยังแอบทำอยู่ดีสินะ ก็นะ! สถานะอย่างเธอคงทำอะไรไม่ได้
"เป็นอะไรหรือเปล่า เจ๊เห็นเธอเงียบ ๆ ตั้งแต่อยู่ในห้องทำงานคุณเรียวแล้วนะ" ชาช่าเอ่ยถามเมื่อขึ้นมาบนรถ
"ฉันแค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยน่ะเจ๊" มิเกลตอบปัด ๆ ไปพลางถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่
"เจ๊ว่านะ คุณเรียวก็ร้ายเหมือนในข่าวใช่ย่อยนะ แม้แต่เลขาก็ไม่เว้น แม่เลขานั้นก็เหลือเกิ๊น! กลัวคนเขาไม่รู้หรือไงว่าไปทำอะไรกันมา ถึงได้ออกมาในสภาพนั้น" แล้วชาช่าก็ร่ายยาวถึงเรียวและเลขาของเขา จนทำให้มิเกลถึงกับหลับตาลงหนีบทสนทนาบ้า ๆ พวกนั้น
ยิ่งไม่อยากนึกถึง แต่พอเจ๊ชาช่าพูดมาก็หวนนึกถึงแต่เรื่องเมื่อชั่วโมงที่แล้วตลอด เสือยังไงก็คงเป็นเสืออยู่วันยังค่ำสินะ จะให้มาถอดเขี้ยวเล็บเพราะความสัมพันธ์ลับๆกับเธอก็คงจะยาก
"ไปหาอะไรดื่มกันไหมเจ๊ เบื่ออ่ะ"
"เอ้า! ไหนบอกปวดหัวไงยะ!"
"ถ้าได้ดื่มมันอาจจะดีขึ้นก็ได้นะ" ในเมื่อไม่สามารถพูดกับใครได้ ก็อยากจะหาอะไรดื่มให้ตัวเองสบายใจขึ้นมาบ้างสักนิดก็ยังดี
"ได้เลยค่ะคุณลูก เจ๊จัดให้" ว่าแล้วเจ๊ชาช่าก็ขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังที่ดื่มที่ประจำทันที ตามความต้องการของมิเกล
@คอนโดมิเกล
แกร๊ก~
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์!"
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้อง น้ำเสียงไม่พอใจของใครบางคนก็ดังขึ้นมาทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ
"ลืมไว้บนรถ" มิเกลตอบปัด ทำท่าจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ก็ถูกคนตัวโตขยับตัวขวางไว้ไม่ยอมให้เธอเดินหนีได้
"ดื่มเหล้า?" คิ้วหนาขมวดยุ่งทันทีที่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ จากลมหายใจของเธอ
"เจ๊ชาช่าแกพาไปเลี้ยงฉลองนิดหน่อย เกลเหนื่อย ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ" พูดจบร่างบางก็เดินผ่านเขาเข้าไปในห้องนอนทันที แม้จะอยากถามคนตัวโตให้รู้เรื่อง แต่ก็กลัวว่าจะได้ทะเลาะกันอีก เพราะฉะนั้นทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่สนใจจะดีกว่า
"อาบด้วย" มือหนากอดรั้งเอวคอดเธอจากด้านหลัง เอ่ยบอกชิดใบหูเล็กแผ่วเบา ริมฝีปากและจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่ลำคอระหงและพวงแก้มเนียนใสไม่ห่าง
ถ้าเธอไม่ถามเขาก็คงจะเงียบไม่อธิบายอะไรให้เธอฟังเลยจริง ๆ สินะ เธอมันก็แค่ความลับที่ถูกเขาปิดตายไว้แล้ว จะให้เรียกร้องสิทธิ์อะไรได้ล่ะ กับสถานะลับ ๆ แบบนี้...
- Writer
