“เฮ้ยเพนนี”
“อ้าวยิป?”
ฉันหันขวับไปตามเสียงเรียกก็เห็นเพื่อนที่โรงเรียนกำลังยืนทำหน้าแปลกๆ ใส่ แอบตกใจที่เจอกันที่นี่
“มาซื้ออะไร” ฉันชิงถามก่อน
“ปากกา แล้วนี่เธอหายไปไหนมา เออจริงสิวันก่อนพี่สาวเธอมาตามเธอที่ห้องฉันด้วย”
ยิปซีตอบคำถามฉันเสร็จก็พูดเรื่องที่ค้างคาใจทันที ฉันอึ้งนิดๆ ใช้เวลาอยู่อึดใจหนึ่งกว่าจะนึกได้ว่ามีพี่สาว
“คะนิ้งเหรอ?”
“อืมๆ นั่นแหละ”
คะนิ้งเป็นลูกติดพ่อเลี้ยง แม่ฉันแต่งงานใหม่น่ะ มันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่หรอก สองพ่อลูกนั่นเป็นคนดีมากจนบางครั้งก็น่าโมโหเพราะแม่ชอบเอาฉันไปเปรียบกับยัยคะนิ้งเน่าบ่อยๆ ชิ คิดถึงหน้าเอ๋อๆ ของยัยนั่นแล้วมันหงุดหงิด
“แล้วเธอบอกคะนิ้งว่าไง”
“บอกไม่รู้ แต่พูดเรื่องงานพิเศษที่เธอทำ”
“นี่ใครใช้ให้เธอพูดเรื่องนั้น”
ฉันมองยัยนั่นด้วยสายตาไม่พอใจเพราะฉันเก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากที่บ้านแล้วดูสิยิปซีทำอะไรลงไป
ยัยยิปซียักไหล่
“ฉันไม่ร
