ฮานไม่กลับมาที่ห้องสองวันแล้ว....
ตั้งแต่คืนนั้นเขาไม่ติดต่อมาเลย ฉันรออยู่ที่ห้อง เฝ้าคอยว่าเมื่อไหร่ฮานจะกลับมาแต่ก็ไม่มีวี่แวว
ฉันทนไม่ไหว ต้องออกมาตาม... แวะไปทุกที่ที่ฮานเคยไป แต่ก็ไม่เจอ ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน ฉันมาที่สนามแข่งเซอร์กิตอย่างหมดหนทาง ด้วยความหวังลึกๆ ว่าฮานอาจจะเข้าร่วมการแข่งขันกับทีมไหนสักทีม ฉันอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ ทุกครั้งที่ประกาศชื่อนักแข่งจะตั้งใจฟังตลอดแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีชื่อของฮานติดหนึ่งในนั้น
กระทั่งงานเลิก ฉันยังคงไม่ไปไหน บรรยากาศรอบข้างมืดลงเรื่อยๆ คนดูทยอยกลับจนบางตา
“หือ... เพนนี?”
“อ๊ะ”
เสียงเรียกชื่อทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นจากพื้น ก่อนจะปะทะสายตาเข้ากับนักแข่งคนเดียวกับที่เจอในผับนั่น เขาเดินเข้ามาหาฉันโดยที่มีผู้หญิงควงแขนมาด้วย
“มาดูรถเหรอ”
“เปล่ามาหาฮานน่ะ”
“ไอ้ฮานมันไม่อยู่นี่หนิ”
“รู้ไหมว่าฮานไปไหน”
ฉันมองท่าทางที่เหมือนจะรู้อะไรของคนตรงหน้าอ
